Als jongetje keek ik uit naar de herfst. Hoe harder het begon te stormen, hoe blijer ik werd. Ik hoopte dat het vooral in de avond zou regenen en bliksemen. Ik kon het niet afwachten wanneer ik naar bed toe moest. Snel trok ik mijn pyjama aan, trok het gordijn goed dicht, maar zorgde ervoor dat aan de bedzijde een spleetje licht naar binnen kon. Voor de rest was mijn slaapkamer aardedonker. Het raam stond op een kiertje. Anders hoorde ik de wind niet. Als ik geluk had waaide het zo op mijn raam dat er af en toe een fijne spetter water op mijn gezicht viel.
Diep verscholen onder mijn dekens lag ik te genieten van het zingen van de wind. Langzaam veranderde mijn kamer in een grot. De rode cijfers van mijn wekker werden een kampvuurtje. Het reepje licht waar je nog net het bedruppelde raam zag, transformeerde langzaam in een ingang van een kier in een grote grauwe berg. Buiten ademde een donkergroene draak zijn zwaveldamp langzaam in en uit.
Sal. Dat was mijn naam in mijn verbeelding. Magiër en strijder van het goede. Elke nacht zat ik bij het kampvuurtje onder een dierenhuid mijn handen te verwarmen. Mijn trouwe draak hield buiten de wacht. Beiden wachtend tot het slechte weer voorbij getrokken was zodat we de strijd aan konden gaan tegen onze eeuwige vijand: de Zwarte Weduwe. Helaas viel ik altijd in slaap voordat we op avontuur konden. Dit overkwam me eigenlijk elke nacht. Magiër Sal beleefde dan ook bar weinig avonturen. Het gevoel van de realiteit van de herfst verweven aan mijn fantasie was onbeschrijfelijk.
Ik had het geluk een beelddenker te zijn. Alles wat ik las, zag of hoorde zette ik om in beelden. Als kind groeide ik op in een relatief beschermde omgeving. Dat zorgde ervoor dat ik weinig meekreeg van de grote boze buitenwereld. Mijn leven bestond uit He-man, Laurel en Hardy, Achterwerk in de kast en boeken als Tup en Joep, Pietje Bel en Pinkeltje. Het voedde mijn brein en maakte mijn jeugdige leven nog kleuriger dan het al was.
Het moet ergens met de film ‘Neverending story’ of ‘Labyrinth’ geweest zijn dat mijn interesse voor de fantasie aanwakkerde. Vanaf dat moment werd het bosje bij het park een Scandinavisch-achtig oerbos vol elfen en dwergen. De weg naar school een zandpad of kasseienweg met struikrovers achter elke lantaarnpaal en mussen als draken in de lucht. Het kon niet gek genoeg. De wereld zag er een stuk interessanter uit als het gevuld was met flarden boek en film uit andere werelden. Niet dat de realiteit zo slecht was, maar ja. Als ik met een denkbeeldige ridder vocht, deed dat minder zeer dan wanneer ik van de fiets viel.
Naarmate ik puber werd, werd de wereld om mij heen ook groter. Fantasie werd fantasy, want dat was stoerder. Het besef dat er meer gebeurt in de wereld dan dat je als kind voor mogelijk gehouden had, was best wel schokkend. Ik herinner mij de eerste Aids-gevallen, een verhongerd land in Afrika, Tsjernobyl, Irak en Iran in een eeuwige oorlog. Opeens werd ik geconfronteerd met een realiteit die ik me alleen maar kon voorstellen bij en Rambo of James Bond film.
Wat deed ik? Ik zette me af, werd anarchistisch, zette me af in de vorm van punk in de jaren negentig. Grunge. Wat moest je anders? Gelukkig liet de fantasie mij niet in de steek. Thuis las ik boeken van werelden vol met draken en magie. Even ontsnappen, even de baas kunnen zijn van je eigen land. Ik deed mezelf de belofte dat wat er ook gebeurde, ik mijn hele leven een klein stukje kind met me mee zou nemen. Sal ontstond rond mijn achtste en zou minstens tot mijn honderdste mee moeten gaan. Het kleine stukje jeugd dat me altijd zou helpen herinneren dat hoe slecht het soms ook kan zijn, mijn eigen wereld het altijd iets kan oppoetsen. Ook andersom. Wanneer de wereld me toelacht, glimlachen ze mee in je fantasiewereld.
Vandaag de dag zitten we midden in toestanden. We vallen van de ene crisis in de andere. De wereld staat in brand. Huizenmarkten stortten in, IS steekt als hardnekkig onkruid de kop op. Duizenden vluchtelingen overstromen het paradijs Europa. Parijs wordt geteisterd door aanslagen. Rechts en links weten zelf niet meer wat goed of slecht is. We schreeuwen om ons heen, maar weten niet wat we moeten doen. Ergens mogen we onze handen dichtknijpen dat we in het relatief veilige Nederland wonen.
Ik kijk om me heen en zie kinderen met dezelfde fantasie dat ik ooit had. Hun wereld is nog veilig klein. Geen weet hebben ze dat de grote mensen over zwarte piet zeuren. Zolang ze hun pakjes maar krijgen. Waarom ze snel weggetrokken worden bij een vriendelijke man met een grote baard in het winkelcentrum, zouden ze niet weten.
Een kind hinkelt over de stoep en houdt mij tegen. Ik mag niet met mijn voeten over spleetjes, want dat zijn diepe ravijnen waarin ik te pletter kan vallen. Ik glimlach en hinkel vrolijk mee met deze dappere ridder.
’s Avonds thuis glij ik mijn bed in. Herfst. Het waait. Dicht kruip ik tegen mijn vriendin aan. Ik sluit mijn ogen en Sal de magiër zit voor zijn kampvuurtje. Buiten staat zijn draak waakzaam voor de grauwe berg. Het regent en… ik val met een glimlach in slaap.
Bron afbeelding: hdwallpapers.cat
Heerlijk, fantasie. Ik maak er nu nog steeds gebruik van in mijn verhalen :0
LikeGeliked door 1 persoon
En dat doe je supergoed! 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Hihi, dankjewel ^^
LikeGeliked door 1 persoon
Michiel wat prachtig, schold ik je gisteren nog uit voor rotjong, hier kan ik wat mee 🙂 dankjewel
LikeGeliked door 1 persoon
Een schrale troost, maar weet dat het altijd bij je is. In welk bed je ook ligt, de wereld van de fantasie is er. Zij maakt het voor even een stukje lichter. 🙂 X
LikeLike
Ik leefde als kind ook in een droomwereldje, een bubbel heerlijk beschermd, wij mogen dankbaar zijn dat we deze kans kregen. Ik zie dat mijn kinderen ook nog een droomwereld hebben, zoveel beter dan de echte wereld. Waar een ieder vecht voor zijn/haar gelijk… mooi stukje, om bij weg te dromen..
LikeGeliked door 1 persoon
Ik droom nog even met je mee. 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Mooi verteld Michiel… kind blijven we allemaal wel een klein beetje, ons hele leven lang.
Ik lees, luister en denk ook beeldend, mooi is dat.. Maar soms ook vermoeiend. Fantasie is leuk maar als al die beelden door elkaar schuiven is het soms nogal druk… 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Hahaha.. ja..je m0et ergens wel ‘hoofdstukken’ maken. 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Michiel, wat een draak van een colum. (en dat is als compliment bedoeld)
LikeLike
Dat vind ik riddertastisch mooi. 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Mooi geschreven zeg! En zo waar ook. Fantasie is zo belangrijk voor een kind, maar ook voor volwassenen denk ik. Zo kan ik en vele anderen helemaal wegdromen in een goed fictief boek en mezelf helemaal afsluiten van de grote boze wereld. Of een film kijken. Helaas weten wij wat er in het echt allemaal gebeurt…
LikeGeliked door 1 persoon
Inderdaad.. daarom misschien juist in deze tijden: koester de fantasie.
LikeGeliked door 1 persoon
Niets maakt een mens zo rijk als zijn eigen fantasie!
LikeGeliked door 1 persoon
Precies. 🙂
LikeLike
Geweldig geschreven, Michiel. Een kijkje in jouw kinderwereld met een uitstap naar de actualiteit van vandaag. Wel fijn dat je met fantasie kunt afsluiten; zowel je dag als je column! Complimenten vandaag zijn voor jou!
LikeGeliked door 1 persoon
Dank muchos! X 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Heerlijk om kind te zijn. Dat je wereld zo klein is dat je alleen maar bezig bent welke knikkerzak je moet kopen. Of welke flippo map. Uitkijken naar GTST en A-Team en als je iets ouder bent… na het laatste album van Metallica.
Iets meer kind zijn… ik ga het proberen. Dank voor het schrijven.
LikeGeliked door 1 persoon
Probeer het… het zal je super bevallen. 😀 Dank!
LikeLike
In mijn wereld van Hamelen woonden kabouters in paddestoelen en feeën in kastelen. Je kon er toveren met drop-drank, en de bomen en de dieren konden er met je praten.
Je kon er zweven op je poppendeken, en er was geen twijfel over mogelijk dat het goede het kwaad overwon…
Mooi Michiel. Je laat me dromen.
LikeGeliked door 1 persoon
Hmmm… jouw wereld bevalt me ook. IK Dank je Beaunino X
LikeGeliked door 1 persoon
Lieve Michiel, je hebt jezelf overtroffen.
Ooit word je een Bnn-er.Serieus, je bent zó goed hierin, dat kan niet onopgemerkt blijven.Ik zweer het je! Xxx
LikeGeliked door 1 persoon
Ik lees je reactie, ik val stil, glimlach en gloei van warme trots tot aan de rode wangen aan toe. Wat kan ik meer zeggen dan: xxx hug!
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, lekker lezen vroeger en die wereld uitbreiden naar het hier en nu, verder gaan met de barbies en de auto’s die figuren werden uit een verhaal en zelf verder gingen. Een ander einde maken of verder gaan na het einde. Dat wilde ik dan altijd weten, hoe gaat het verder na… ze leefden nog lang en gelukkig, kregen ze kinderen? Hoeveel, bleven ze bij elkaar? En dat deed ik dan.
Gisteren weer gewerkt en dan te zien, mensen met een beperking die niet eens weten wat er gaande is in de wereld, zij van wie de wereld klein mag blijven, hoe mooi is dat eigenlijk, geloof me, ook daar wordt je vrolijk van, zoals jij dat kind tegen kwam met de hinkelbaan. Het kind in jezelf weten te behouden, deden meer mensen dat maar, net als ik, al lange tijd doe en altijd zal blijven doen.
X
LikeGeliked door 1 persoon
Heerlijk is dat. Ik kom eens in de zoveel tijd bij De Klup, zij doen leuke dingen met mensen met een beperking. Als je daar tussen zit, dan lift ik met veel liefde en plezier mee in hun kleine wereld. 🙂 X
LikeGeliked door 1 persoon
Hier dito, ik doe het dus elke week 😉 X
LikeGeliked door 1 persoon
Michiel, wat een geweldige verhaal. Ik was vroeger en nog een dromer. Doe de groetjes aan Sal vanavond 😉 .
LikeGeliked door 1 persoon
Een hele late reactie, maar daarom niet minder gemeend: groetjes van Sal terug. (Hij is even met zijn draak in de US)
LikeGeliked door 1 persoon
Die droomwereld… volgens mij zit ik er nog steeds in! Soms hoop ik het ook. Maar als dan de waarheid tot me doordringt is het net een koude douche… Pffttt
LikeGeliked door 1 persoon
Neem in je gedachten altijd de warme douche mee. 🙂
LikeLike