V-Column 5! Te bloot in de sauna

Grijze fluffie sauna toestanden! V-column 5! Sta je dan in de sauna. Te bloot. Wil je weten hoe dit kwam? Kijk dan snel!

Met de billen bloot, het vervolg (de sauna)

Sommigen zullen het zich nog kunnen herinneren, maar nog niet zolang geleden moest ik met de billen bloot. Letterlijk. Samen met mijn vriendin moest ik er aan geloven om een sauna te betreden. Degenen die dit verhaal hebben gelezen weten ongeveer hoe ik me daar gedragen heb. Degenen die het stuk niet kennen: ik was een stoere jonge god die met zijn sixpack vol zelfvertrou… Ik moet afkappen want mijn vriendin begint mee te lezen.

Afgelopen zaterdag gingen we naar de sauna waar ooit mijn ontmaagding begon in het zweethuttenwezen. Daar liepen we dan. De vrouw met haar moedige vriend. De schijtlaars van weleer, de schrik van de stoomcabine. Want daar wil ik wel eens uitglijden.

Vol goede moed stapten we de Finse sauna in. Een mild temperatuurtje van 70 graden. Even opwarmen. We gingen er na een tijdje uit. Slippers weg. Echt waar! Gloeiende! Eerst ooit een fluffie badjas nu mijn slippers.

‘Wat is er?’

‘Mijn slippers zijn gejat!’

‘Nee, verwisseld,’ zei mijn vriendin en ze wees de slippers aan die er voor in de plaats stonden.

Wat er stond was maat 41. Ik heb maat 47! Dat is zes maten verschil! Dat is zoiets op skilatten lopen terwijl je daarvoor balletschoentjes aan had. Dat merk je toch?

Afijn, beter dan dat de badjas weg was, want uit ervaring weet ik dat dat een stuk ongemakkelijker loopt. Mijn vriendin, slim als ze is, opperde dat we eerst eens een rondje langs de sauna’s moesten doen. Kijken of we mijn slippers daar zouden vinden. Ik schoof mijn grote voeten in de miniatuurslippertjes en na vijf meter was ik er al helemaal klaar mee. Het liep voor geen meter. Dit glazen muiltje was niet de mijne. Maar bleven ze wel omdat mijn eigen stappers onvindbaar leken.

Ik op hoge poten en krappe slippers naar de receptie. Uiteraard konden ze niets voor mij doen, maar ze hadden wel leenslippers. Maat 47. Top! Was ik in elk geval voor even gered.

Daar liepen we dan. Op mijn lease-sauna-flappers. Liefelijk naast elkaar. Een wat oudere man passeerde ons. We groetten. Wat had die man een kleine voeten! Of hele grote slippers. Wacht eens even? Dat waren misschien wel mijn slippers!

‘Ren er achteraan dan!’ riep mijn vriendin.

‘Zo?’ Ik wees naar mijn staat van naaktheid en uit mijn ogen moest te lezen zijn wat een koddig gezicht dat wel niet moest zijn. ‘En dan? Ik kan die krasse knar moeilijk de slippers onder zijn blote togus vandaan trekken?’

Tja, dat kon natuurlijk ook niet. Dilemma.

Als twee volleerde soldaten, slopen we achter de man aan. Hij ging de aardsauna in. Onze kans. Zodra hij naar binnen zou gaan, konden wij de slippers voor de deur pakken. Wij op de loer.De man liep naar binnen… … op zijn slippers! Gloeiende!

Idee!

Briljant! Vond ik zelf.

‘Wat als we de slippers van hem,’ want die hadden we weer teruggezet op de plaats des delicts en daar stonden ze nog, ‘hier neerzetten en hopelijk ziet hij dat dan en pakt hij zijn eigen stappers?’

‘Wat een dom idee!’ mijn vriendin viel even stil en dacht na. ‘Dat kon wel eens gaan werken!’

Zo gezegd, zo gedaan. We plaatsten de balletschoentjes van de beste man zodanig voor de deur dat je welhaast je nek moest breken wilde je er niet over struikelen. Wij doken het verwarmde zwembad er tegenover in. Op de uitkijk! God, wat bleef die man lang in de sauna! Dat ding was 100 graden en hoger, wilde hij er als een broodje bapao uit komen of zo? Mijn stappers lagen in zijn handen.

Aangezien we in het zwembad begonnen te verschrompelen, wat slecht is voor een mannen ego, gingen we zelf in een stoombad. Ongeduldig als ik was, wilde ik er snel uit. Die slippers lieten me maar niet los!

‘Nou, heerlijk ontspannend een dagje wellness met jou. Is meneer geen angsthaas meer, staat hij nog te stuiteren.’

‘Ik ook van jou lief,’ riep ik terwijl ik net niet sprintend naar de aardsauna flapperde op mijn rent-a-stappers.

Gelukt!

Waar eerst de kleine muiltjes stonden, lagen nu mijn grote schuit slippers! Missie geslaagd! De stress kon er nu uit. Op naar de Hamam. Want daar had ik me voor aangemeld. Voor de niet kenners: Hamam is een Turkse massage waarbij er gebruik gemaakt wordt van schuim en voor de kenners: ik leg het vast verkeerd uit.

Ik moest wachten in het Turkse stoombad. Tien minuten van tevoren. Dus ik zat er een half uur eerder in. Gaar te stomen. Wat kan een stoombad dan nog heet worden in een half uur tijd! Ik hoorde nog net geen ping van de magnetron. Mijn naam werd door de mist van stoom afgeroepen. Al druppelend kwam ik van het bankje af met een slakspoor van zweet.

Twee blonde dames gehuld in shirt en theedoek als rokje keken mij glimlachend aan.

‘Dag, meneer Michiel, vindt u het goed dat mijn nieuwe collega meekijkt? Zij begint morgen. Dat is dan haar eerste keer alleen.’

Hell yeah!!

            ‘Dat is prima hoor. Moet wel goed komen,’ probeerde ik uiterst beleefd te zeggen. Ik vrees dat mijn brede grijns alles verraadde.

Mijn vriendin keek mij alleen maar aan van: moet je hem zien staan. Van sauna-klojo naar sauna-macho!

Afijn, ik met de twee blonde dames mee. En daar lag ik dan. Op een marmeren tafel. Slechts gehuld in een hamam doek. Nou ja, het was meer een theedoek. Het leek zo’n mooie fantasie. Twee dames om mij heen en rustgevende muziek. Wat meer wilde je nog als man?

Toen begon de scrub. Jezus, wat was die vrouw sterk! Deed ze het met schuurpapier? Als een net gevangen paling glibberde ik alle kanten uit op de tafel. Flats! Een kom heet water kletste over mij en het theedoekje heen.

‘Draait u zich maar even om,’ hoorde ik haar voldane stem zeggen.

Al glibberend draaide ik op mijn buik. Blij toe. Je weet maar nooit waar ze nog anders gescrubd had.

‘Moet ik nog ergens rekening mee houden?’

Ja, schiet niet uit met die scrubwashand!

            ‘Ik heb gister hard gelopen, dus wellicht heb ik nog…au!’

Precies knopen in de kuiten!

Als een volleerde broodbakker kneedde blonde vrouw nummer één er op los, terwijl blonde mevrouw nummer twee al giechelend aantekeningen maakte.

Ondanks alle SM-massage praktijken die ze op me loslieten, moet ik zeggen, het was heerlijk! Een Haman met twee blonde vrouwen. Dat soort geluk hebben veel kerels niet. Bij mij kan die van de bucketlist.

De massage was ten einde. Mijn slippers werden netjes aangedaan en mijn handdoek werd aangereikt. Nog helemaal rozig als ik was, vergat ik helemaal mijn badjas aan te trekken. Ik wandelde in de blote kont de behandelkamer uit en sloot af met de legendarische nuchtere woorden:

‘Nou, bedankt hè!’

Mijn vriendin die buiten stond te wachten, kwam niet meer bij van het lachen.

‘Zie je hem staan. Mister Macho in zijn blote gat!’

Weer ging ik met de billen bloot, maar wat een verschil met de eerste keer!

 

Voor het kuchen…

Met pijn en moeite schoof ik op het houten bankje. Zoals altijd was het weer eens koud en tochtig. Typisch dacht ik nog. Tussen de buitenwereld en de grens van de kerkdeur lijkt haast wel een onzichtbare barrière van volume te heersen. Luid kletsend komen mensen aangelopen en zodra ze een voet over de drempel hebben gezet, sterft het geluid af tot fluisterende klanken.
Daar zat ik dan. Op het beklaagdenbankje leek wel. Een kerk schijnt het huis van God te zijn, maar dan mag onze Lieve Heer wel eens een keer hoekbank aanschaffen. Centrale verwarming zou ook geen overbodig luxe zijn. Maar ach, wat klaag ik? Helemaal als ik zijn zoon daar zo bijna naakt boven in het torengewelf zie hangen.
Daar is de kerk ook niet voor natuurlijk. Als je behoefte hebt aan tot jezelf komen kun je naar een kerk en als je liever tot jezelf komt in luxe ga je naar een wellness. Bij beide geef je je bloot. Wij gaan dan ook regelmatig naar de wellness.
Een kuch van ergens vooraan rolde sputterende langs de geschilderde kruistocht van Jezus. Een tweede kuch dichterbij klonk en leek te dwarrelen lang de aangestoken kaarsen. Een derde. Vierde.
Voordat ik het wist bevond ik mij te midden van een kuch concert. Echt de typische hoest van: ‘ik wil niet hoesten, maar als ik hem probeer op te houden, wordt het alleen maar erger.’
Dat beroemde kriebeltje in je keel. Je onderdrukt het, maar dat kleine rotkieteltje is sterker dan jij. Het vecht al kriebelend terug totdat je tranen in je ogen hebt. Dan moet je wel. Heel voorzichtig probeer je de kuch te laten ontsnappen uit je mond, maar hij dendert er als een blaf uit. Daarna is het te laat. De barrière is gevallen en als een stelletje losgeslagen vluchtelingen stromen de kriebels binnen over dat ene plekje in je keel. Al hikkend en gekke bekken trekkend probeer je de drang naar hoesten tegen te houden.
Let maar eens op. De roemruchte kriebelhoest doet altijd zijn gemene intrede op stille plekken. Het kan je hele examen vergalopperen. Of je krijgt geërgerde blikken tijdens een theatervoorstelling.
Het andere fenomeen is dat als er eentje begint, kriebels in de keel bij andere mensen getriggerd worden. Heel bijzonder. Zo ook toen ik in de kerk zat. Als verborgen vogels in de jungle klonken de kuchen rondom mij. Van rochelend tot luide blaf. Ik ging er op letten en dat was dom. Een tip: let nooit op de kuch!
Voor je het weet gaat je onderbewuste een duivels spel met je spelen. Zelfs in de kerk. Dan krijg ook jij een onverklaarbare, plotselinge drang om te hoesten.
Inwendig roep je tegen je zelf: niet hoesten! Maar dat is water naar de zee dragen.
Wel hoesten! riep het kleine duiveltje in mij.
De tranen vlogen mij in mijn ogen van zelfbeheersing. Dus dit was de beproeving van het geloof? Dit moest ik volbrengen in de kerk? Had Jezus ook veertig dagen de kriebelhoest in de woestijn? Of mocht hij het af doen met op een houten bankje zitten?
God zij dank kwam ik, zag ik en overwon ik. Een niet zo katholieke gedachte, ik weet het, maar dat kon me even geen moer schelen. Ik doorstond mijn beproeving en kon de hoest doen laten verdwijnen. Gewoon alleen nog maar een zere kont van dat vervelende bankje, dat geen rekening hield met lange mensen.
Om mij heen hield het kuch concert aan tot de pastoor binnen kwam. Als door een wonder leek het kuchen te verstommen. Maar ja, daar had die best man natuurlijk ook voor geleerd.
De kerk, het blijft een wonderlijk iets. Het biedt troost aan degenen die het zoeken, het geeft een luisterend oor voor degenen die het willen en het bied een geweldige akoestiek voor de kriebelhoest.

Bron afbeelding: pittigpreken.nl

Het wiebellampje

De man liep met zijn ongecontroleerde lichaam richting het waterpunt. De sauna had het vernieuwd. In plaats van een fonteintje waar je je mond boven kon houden, kon je nu met een conisch bekertje het water tappen. Handig. Niet voor de man. Met zijn scheefgetrokken mond en loensende ogen probeerde hij zijn arm zo stil mogelijk te houden. Bibberend ging zijn hand naar de koker waar onder het puntje van de beker zichtbaar was. Ging het hem lukken? We stonden in een kleine rij op respectabele afstand toe te kijken. We konden wel helpen, maar de lichaamstaal van deze man verried dat hij het zelf wilde doen. Hoe beweeglijk deze taal ook was.
Zijn been schokte een keer opzij. Meteen week zijn hand van de genomen koers. Het gezicht verried geen enkele emotie. Ook daar bleven zijn spieren ongecontroleerd.
Poging nummer twee. Ditmaal bleef zijn hand op koers. Het bekertje was bereikt. Zijn verkrampte vingers deden écht hun best, maar konden helaas niet voorkomen dat er meer dan een papieren bekertje uit het de koker vielen. Hij wilde ze oprapen, maar het was onbegonnen werk. Met het bekertje half samengeknepen in zijn hand reikte hij naar het kraantje. Gelukkig liep deze al.
Gespannen keken we toe. We gunden hem zo een succesvolle eerste poging. Het lukte hem. Het samengeknepen bekertje liep halfvol. We waren trots op hem, maar lieten het niet merken. Lichamelijk aandoeningen moeten geen reden zijn voor extra medelijden of betutteling. Daar zat deze man niet op te wachten. Hij wilde alleen maar een van de gasten in de sauna zijn. Dat gevoel probeerden we ook naar hem uit te stralen. Een van de velen hier. Niets meer, niets minder.
De spastische man dronk zijn bekertje sputterend en morsend leeg. Hij draaide zich een keer om en knikte vriendelijk naar ons. Wij knikten terug, zoals we naar ieder ander terug zouden knikken. Dachten we. Toch kon ik het wel in de ogen van de man lezen.
Jullie doen zo je best om mij niet anders te behandelen dan een ander en dat maakt jullie sympathiek. Toch, door dit je best doen, doen jullie het toch.
De beste man had wel gelijk. We deden ons best hem niet te behandelen als gehandicapt. We hielpen hem niet, maar lieten het hem alleen doen. Maar wat als het een oud bevend mannetje was geweest? Dan had iemand uit de rij waarschijnlijk wel geholpen. Of een hippe vrouw? Dan waren er geheid ook wat haantjes naar voren gesprongen. Nu deden we niets. Was dit nu wel zo goed?
De man draaide zich terug en wilde weglopen. Zijn arm maakte een spastische ruk omhoog. Zo tegen het lampje dat het waterfonteintje verlichtte. Het zwaaide alle kanten uit. Iemand wilde het tot stoppen brengen. De man was hem voor. Met de tong uit zijn mond gingen, in een uiterste inspanning, beide armen naar het wiebellampje. Zijn handen omsloten de kap en stopten het zwaaien. Gelukt! Trots liep de spastische man weg. Blij keken wij hem na.
De volgende man was aan de beurt bij het waterpunt. Vlug bestudeerde hij of de gehandicapte man uit het zicht was. Toen hij hier zeker van was, greep hij snel het wiebellampje vast en hing het definitief stil. Wij in de rij zagen het met voldoening aan. We hadden gehandeld naar eer en geweten. Of dit de goede wijze was? Waarschijnlijk niet. We hadden vermoedelijk wel iets moeten doen of zeggen. Iets ondoordachts wat we normaal ook zouden doen. Iets waardoor je geheid een por van je eega zou krijgen.
Het wiebellampje hing stil. De spastische man zat in een sauna te spiertrekken met zijn benen. Twee vrouwen lagen achter hem te kletsen. Wat ze altijd deden. Niet eens in de gaten wie er voor hen zat. Tja, zou had het ook gekund, bedacht ik me. Maar ja, dan had ik geen mooi portret van een volhardende man bij een waterpunt op mijn netvlies gehad.

Grijze fluffie sauna toestanden

Waarom gebeuren er altijd idiote dingen op rare plekken? Of komt het dat ik idiote dingen aantrek? Nu is de sauna ook niet heel raar. Maar wel als je Michiel heet en je dingen overkomen.
Zo waren mijn vriendin en ik zaterdag in een leuke sauna. Klein maar gezellig, zeg maar. We gingen een beetje op verkenningstocht en vijf minuten later waren we hier klaar mee. Wel wat anders dan de grote warmte- instanties, die we kenden. Ook grappig was het feit dat aan de rechterkant van de zonneweide een woonwijk grensde. De huizen stonden zo dicht tegen de sauna aan dat je vanaf zolder perfect zicht had. Een natte droom voor elke puberende jongen.
Is dat al dan idioot? Nee. Niet idioot genoeg als je Michiel heet. Mijn vriendin en ik belandden in een heerlijke Finse kruidensauna. Ik hing mijn badjas op bij de deur en we gingen naar binnen. Een tien minuten later kwam ik totaal ontspannen de sauna uit. Badjas weg. Hoe? Wat? Ik keek om me heen en zag nergens mijn grijze fluffie badjas hangen.
Wie in de wereld, gapt nu mijn badjas?
Lichtelijk gepikeerd ging ik op zoek naar mijn badmantel. Iemand moest zich vergist hebben en die van mij dragen. Wie oh wie? Nu komt de wet van Murphy. Tachtig procent droeg een grijze fluffie badjas! Goeie genade! Mijn ontspannenheid trok strak als een pees op een kruisboog.
Daar kwam mijn vriendin met ‘mijn’ badjas. Althans het leek er op. Ook al wist ik zeker dat deze niet van mij was, trok ik hem maar aan. Ik voelde een keer in de zakken.
‘Schat?’
‘Ja lief?’
‘Sinds wanneer neem ik lippenstift mee?’
‘Dan is die toch van die dames.’
Pang! Daar schoot de pijl van de kruisboog. Weg innerlijke rust. Op hoge poten beende ik naar de receptie. Slechts gekleed in handdoek en mijn vriendin twee meter achter me. Druk bezig haar giechel in te houden. Ik daar met flinke frustratie aangifte doen van mijn ontvreemde badmantel. En wat zeiden ze?
‘Nou ja, dat kan gebeuren hè? U kunt gewoon uw middag voortzetten in uw handdoekje hoor. Zolang u maar niet rechts de zonneweide op gaat.
Nee, want daar zitten ze al klaar bij het zolderraampje zeker! Dit heb ik maar niet hardop gezegd.
De hele middag heb ik als een soort Tarzan in handdoek flink wat bekijks getrokken. Ik laat maar in het midden of door mijn hulpeloze blik of door mijn ‘stoere lopen’ kwam. Politiek correct als ik was, heb ik rechts maar de hele middag gemeden.

Bron afbeelding: Pinterest

Met de billen bloot (De sauna)

Mijn vriendin en ik hebben een aardig stabiele relatie. Zo zijn onze rollen goed verdeeld; Zij zorgt ervoor dat alles weer stabiel wordt overal waar ik de boel scheef druk. We laten elkaar aardig vrij en hebben een blind vertrouwen in elkaar. Dit klinkt allemaal romantisch, maar zoals elk gezond stel weet: geen rozengeur zonder poeplucht. Dat wij zo goed op elkaar kunnen vertrouwen, is niet altijd zo geweest. Dit komt voor de helft door mij en de andere helft door externe factoren, volgens mijn vriendin. Een uitspraak waarover ik elke man adviseer nooit in discussie te gaan met je wederhelft.

Nu ben ik aardig vrij opgevoed, ben ruimdenkend en eigenlijk wel wat gewend. Toch, als het op vrouwen aankwam, was ik aardig onzeker. Uiteraard had dit redenen vanuit het verleden, maar het kwam ook deels door dom mannelijk testosteron gedrag. Vrouwen noemen het geloof ik: jaloezie. Van dit fenomeen had ik eigenlijk nooit zoveel last, maar ja, als flierefluitende vrijgezel merk je daar ook niet zo veel van. Tot dat ik mijn vriendin leerde kennen een paar jaar geleden.

Ik kwam uit een scheiding, wat je er ook niet zekerder op maakt, en klootte een aantal jaar maar wat aan. Mezelf opnieuw leren kennen en ontdekken. Daarna voorzichtig op het pad van “daten” en ook daar deed ik maar wat. Soort van snuffelstage in de herontdekking van de vrouw. Afijn, vele toestanden later kwam mijn vriendin op mijn pad. Einde stage. Heerlijk!

Goed, in het begin ging alles best wel snel zoals dat met de ongeduldige liefde gaat. Dan duurt het ook niet lang voor bepaalde zwakke punten bloot komen te liggen. Letterlijk. Zoals een goede mijzelf betaamt, pochte ik er rustig op los hoe vrij ik in het denken was. Totdat zij mij mee wilde nemen naar de sauna.

‘Sauna?’

‘Ja.’

‘Je bedoelt bloot enzo? Mannen en vrouwen?’

‘Ja, bloot. Met je spijkerbroek aan plakt teveel.’

Ojee, dacht ik. Mannen en vrouwen. Het vrouwendeel vond ik niet zo erg, maar het mannendeel… zo goed was mijn zelfbeeld nog niet na alle toestanden uit het verleden. De gedachte dat er straks té knappe mannen zouden rondlopen, starend naar mijn vriendin, deed mijn ego flink krimpen. Ik moest met de billen bloot, het kon niet anders. Mijn vriendin merkte al aan mijn plots onrustige gedrag dat er wat loos was. Met toch wat angst in mijn stem biechtte ik eerlijk op dat ik een sauna wel eng vond. Dat ik misschien wel eens jaloers zou kunnen reageren als er té leuke mannen waren. Allereerst lachte mijn vriendin hartelijk om deze bekentenis. Daarna kwamen de bemoedigende woorden. Na veel intensieve gesprekken, plus het feit dat ik iets voor mezelf wilde overwinnen, was de zaak beklonken. Wij gingen naar de sauna. Iets heel simpels en kleins trok mij over de streep. Mijn vriendin zei de volgende legendarische tekst en ik zeg je alvast; onthoud deze woorden!

‘Maak je nu maar geen zorgen. Bovendien heb ik mijn bril niet op, dus ik zie zelf niet zoveel.’

Dit gaf me enigszins vertrouwen. Dat ik zelf wel goed kon zien maakte mijn vriendin niet zoveel uit. Zij was wel wat gewend. Nou, daar ging ik met mijn stoere uitspraken over vrijdenkend opgevoed.

Het beeld van de sauna moest ik al snel bijstellen toen we er eenmaal waren. Het plaatje wat in mijn hoofd was ontstaan van een veredelde parenclub met als dekmantel de sauna, klopte niet. Goh wat raar? Hoor ik mijn vriendin nog lachend zeggen. De sauna in Bussloo was best wel hip en modern. Alle soorten en maten kwamen letterlijk voorbij wandelen voor mijn neus. Ik zat nog veilig in mijn badjas stijf naast mijn vriendin.

‘Ben je er klaar voor?’

‘Ja,’ kwam het als een piepgeluid over mijn lippen.

We ontdeden ons van onze badjas en het ging meteen al mis. Mijn vriendin liep, zonder op mij te letten, richting de douches. Voordat ik goed en wel besefte wat er gebeurde, stond zij er onder! Naast haar twee kerels van te goede leeftijd! Kut! Dit moest ik niet hebben! Ik spurtte er naartoe en als een volslagen randdebiel begon ik me te manoeuvreren tussen haar en de twee mannen in. Mijn ogen met een blik van een jaloerse tijger gericht op de twee douchende wasbordjes. Mijn vriendin zuchtte een keer.

‘Schat, doe nu eens rustig. Er gebeurd niets.’

‘Dat zeggen ze allemaal!’ Ik bleef stoïcijns er tussen in staan.

‘Bovendien,’ fluisterde zij, ‘Zijn ze helemaal niet geïnteresseerd in vrouwen.’

Niet?

Toen pas viel me de vrouwelijke manier van spreken me op en het dito bewegen. Een van de mannen bestudeerde me even en lachte daarna vriendelijk. Ik grijnsde schaapachtig terug en draaide me snel naar mijn vriendin met een blik van: Hoe kon ik dat nu weten dat het homoseksuelen waren? Zij schudden een keer haar hoofd. Nogmaals verzekerde zij mij dat ik geen enkele reden had om jaloers te zijn. Bovendien, voor de zoveelste keer, zag ze niks. Ze vond het maar raar. Zij zou nooit zo snel jaloers reageren. Oké, dacht ik. Als jij dit kan, moet mij dat toch ook lukken?

Zo liepen we door de sauna rond. Eerst nog dicht aan de zijde van mijn vriendin en later geleidelijk aan durfde ik iets vrijer te zijn. We belandden in een bubbelbad buiten, grenzend aan een stuk grasweide. Het water was heerlijk warm en we genoten van het bleke zonnetje. Ik moet zeggen dat tien minuten bubbelbad goed voor je zelfvertrouwen is. Van alles kwam er voorbij gewandeld. Dames van voor en na de zwaartekracht. Mannen evenzo. Van zwaar behaard tot geen sprietje te ontdekken. Van fantasierijke leeftijd tot oud belegen. Om nog maar te zwijgen over het brede scala aan vormgeving wat mijn neus voorbij trok.

Er liep een man voorbij die duidelijk voorin de rij had gestaan met het uitdelen van gereedschappen. Die was zeker weten niet in het koude dompelbad geweest, dacht ik nog.

‘Wow!’ klonk het plots naast mij. ‘Dat is niet mis!’

Verbijsterd draaide ik me naar mijn vriendin toe, terwijl de zwaar geschapen man verder wandelde.

‘Ik dacht dat jij niets zag?’

Mijn vriendin trok een oeps gezicht en lachte onschuldig. Zo iets groots kon zij zelfs nog zonder bril zien, zei ze schijnheilig. Nou ja zeg! Ik moest ineens denken aan haar legendarische woorden. En ik maar mijn best doen om zo min mogelijk te kijken. Wat ook al moeilijk was. Want hoe doe je dat? Je kunt moeilijk met de ogen dicht lopen? Dat zou een komisch gezicht zijn. Al blind wandelend het ijsbad in. Je moest wel kijken. Dan alleen maar kijken naar de iets minder mooie mensen. Maar ja. Sta je daar te kijken en als ze je zien loeren, een gezicht trekken van: Ik kijk alleen maar naar lelijke mensen… dat is ook niet erg netjes. Dan moet je, om te compenseren, ook naar de mooie mensen kijken. Zodat je de minder mooie mensen de indruk geeft dat zij ook prachtig zijn en de mooie mensen laat zien dat zij ook we minder prachtig zijn. Snap je hem nog?

Afijn, mijn systeem werkte redelijk. Ware het niet dat ik automatisch alleen maar naar vrouwen keek. Ja, dat vond ik voor mijn vriendin niet leuk. Plus dat het wel eens zou kunnen opvallen bij de vrouwen waar ik naar staarde. Mede omdat er al kijkend, een automatische lach op mijn gezicht verscheen. Ik voelde me dan ook wel een beetje als een kind in de ballenbak. Om dus te voorkomen dat ik teveel lachte, keek ik af en toe ook naar een man. Dan vertrok mijn gezicht vanzelf en zo kwam ik toch als een redelijke sauna bezoeker over. Dat dacht ik. Ik denk teveel.

We kwamen aan bij een soort van stoomcabine. Een aantal stoelen in een mist van warmte. We wandelden naar binnen en zagen in eerste instantie niet zoveel. Aan de silhouetten te zien was het aardig vol. Ik begon hem al te knijpen. Bil aan bil was niet echt mijn ding. We vonden twee stoeltjes naast elkaar en gingen zitten. Mijn ogen begonnen langzaam te wennen aan de mist en begon gezichten en lichamen te ontwaren. Het waren allemaal vrouwen! Als enige man zat ik tussen de dames. Een tijger in zijn koninkrijk! Enkele kletsende dames zagen mij, de enige man. Niet wetend dat mijn vriendin naast me zat, giebelde er eentje hallo naar mij. Ik groette beleefd terug en het gegiechel weerkaatste in de stoomcabine. Mijn vriendin keek bedenkelijk. Goh wat is zo’n stoomding toch goed voor je zelfvertrouwen, dacht ik met een grote grijns op mijn gezicht.

De deur zwiepte open. Een vrouw van voor de zwaartekracht wandelde naar binnen. Ze keek rond en zag dat het enige vrije stoeltje naast de enige man was.

‘Mag ik naast je zitten?’ glimlachte ze frontaal naakt voor mijn neus.

‘Natuurlijk mag dat!’ riep ik iets te enthousiast terug.

‘Kom we gaan er uit!’ klonk het bozig vanaf mijn andere zijde.

Door de mistflarden heen, zag ik een behoorlijk jaloers gezicht. Dit was mijn kans om iets te bewijzen!

‘Maar we zitten nog maar net?’ zei ik quasi nonchalant en ik glimlachte nog een keer naar de andere vrouw die nu naast mij zat.

‘We gaan nu!’ Mijn vriendin beende de cabine uit. Ik wachtte drie tellen, groette de dames en volgde haar. Zo wist ik zeker dat ze nog het gegiechel even zou horen als ik de stoomcabine uitkwam.

Ik liep enkele minuten zwijgzaam naast haar. Wanneer zou ik het bommetje laten vallen zonder dat ze explodeerde? Na enkele lange momenten, besloot ik de stilte te doorbreken.

‘Jaloers?’

‘Natuurlijk niet! Ik?’

Haar reactie zei me meer dan genoeg en ik grijnsde tevreden. Gelukkig zaten er onder haar stoere praatjes ook onzekerheden. We liepen verder. Ik kon het niet laten. Het brandde op mijn lippen. Voordat ik het wist kwam het er al schijnheilig uit.

‘Ach schat, maak je maar geen zorgen hoor. Met al die mist zag ik niet zoveel.’ Je kon nog net geen aureooltje bij me zien.

Een por van haar elleboog was haar repliek. Gevolgd door een glimlach.

‘Ik geloof dat mijnheer met de billen bloot aardig over zijn blote mensen complex heen is?’

Ik knikte lachend ja. Haar jaloezie had me erdoor geholpen. Zij geeft om mij en daar kan geen goddelijk lichaam tegen op. Zelfs geen mooie blote billen.