Daar reed ik dan met mijn autootje in het mooie Almelo. Voor even terug in mijn geboortestad en met een goede reden. Een interview over mijn allereerste roman die is uitgegeven.
Het Almelo’s Weekblad had lucht gekregen van mijn eersteling en voordat ik het zelf besefte, hadden we een afspraak gemaakt in The Read Shop Van Roekel.
Wat er volgde was een zeer prettig, openhartig gesprek. Onvermijdelijk kwam het onderwerp debuterende en onbekende schrijvers ter sprake. Deze boekwinkel doet veel aan het promoten van lokale schrijvers en talenten in het algemeen. Dat vond ik bewonderenswaardig omdat ik in de korte tijd dat mijn boek uit is, ook het tegenovergestelde had meegemaakt.
Ik vertelde hem dat ik me best wel stoorde aan de houding van enkele boekhandels. Ik begrijp ook wel dat ik de zoveelste ‘schrijvende bedelaar’ ben wanneer ik een boekwinkel bel. Dat de kans dat je een ‘nee’ hoort, groter is dan een ‘ja’. Waar ik me vooral aan ergerde was de toch wel hautaine manier waarop er soms gereageerd werd. Van een uitgever ben ik inmiddels gewend dat je van de honderd aanschrijvingen tachtig keer ‘het past niet in onze fonds’ voor je kiezen krijgt. Dat is een mantra dat je er bij zo’n uitgever amper uit geramd krijgt. Maar een boekwinkel die iets soortgelijks roept? Dat kan er bij mij niet in. Nee, ik praat niet over Bruna’s en AKO’s, de Febo’s onder de boekhandels. Daar weet je dat je de hapklare boeken en heel veel tijdschriften krijgt voorgeschoteld en dat is ook goed zo. Dat is het verwachtingspatroon. Ik praat echt over boekwinkels die zeggen dat ze een ‘boek’winkel zijn. Waarom weigeren ze dan talent uit eigen regio? Uitgevers die net wat kleiner zijn dan de enkele grote jongens die blijkbaar de dienst uitmaken? Zulk soort antwoorden kreeg ik namelijk te horen. Eerst groot worden en dan praten we wel verder.
Ik heb een van deze boekwinkels bestudeerd en tot mijn grote schrik zag ik bijzonder weinig diversiteit. Alleen de populaire titels met al zijn look-a-likes lagen er. Plus wat titels die in De Wereld Draait Door zijn geweest. Dat is geen boekwinkel meer. Dat is een supermarkt waar je voor een rek staat met alleen maar paprikachips, de duurste op ooghoogte en daaromheen allerlei goedkope zakken paprikachips. Heb je liever wokkels? Pech gehad. Paprikachips verkopen goed, dus die wokkels kun je vergeten. Valt het je niet op dat, hoe meer ik het woord paprikachips schrijf, hoe meer het je tegen gaat staan? Dat is niet alleen zo voor paprikachips, maar geldt zeker ook voor een boek. Het meest verbazingwekkende is nog dat een paprikachipsverkoper niet begrijpt waarom zijn verkoop toch zo achteruit gaat.
Gelukkig zijn er een hele hoop boekwinkels die wel slimmer en opener zijn dan bovengenoemde boekwinkel. Zo ook The Read Shop. Die verkoopt wél wokkels.
De bibliotheek is ook een topvoorbeeld van hoe het wel hoort en kan. Bekende en minder bekende schrijvers en uitgevers staan gebroederlijk naast elkaar en worden zonder vooroordeel net zo vaak uitgeleend.
Is het de macht van de grote uitgevers? De enkele kortzichtige boekwinkels zelf? Of is het niet los kunnen laten van nostalgie? Ik vermoed een mix.
Ik realiseer me dat als beginnend auteur dit stukje schrijven misschien niet zo handig is. Dat wil ik dan toch graag anders zien. Ik daag boekwinkels en zelfs De Wereld Draait Door uit om af te wijken van de gebaande paden. Word moderner, durf naar kleine uitgevers te kijken en haal naast de paprikachips ook eens wokkels of kaasflips in huis!
Bron afbeelding:Shutterstock
MichielZiet 