Dode hond

Presidenten geilen op hun eigen macht. Masturberen waarschijnlijk op hun waanideeën. Zelfs al pleegt men een aanslag in hun eigen onschendbaar gewaande land. Zoals de metro aanslag in Rusland.

Trump spant helemaal de kroon. Riep hij immers niet iets over een aanslag in Zweden? Twee maanden geleden? Werkt hij voor de X-files of heeft IS een rattennest dat we nog niet kenden? Afgelopen vrijdag gebeurde er iets in Zweden waar we helaas al aan gewend beginnen te raken. Een aanslag. Een of andere fundamentalistische idioot die geen moeite had te sterven voor de IS. Want dat is kennelijk waar hij zijn geloof aan ophangt. Nou, ik hang nog liever mijn geloof in een bak vol piranha’s dan in die baardende hipster club met flink chromosomen tekort. Maar ja, dat is mijn risicovolle mening. Afijn, zo’n vol haat gehersenspoelde zombie reed dus met zijn vrachtauto vrolijk dood en verderf in de binnenstad van Stockholm.

Het vredige Zweden. Het land waar de gelijke rechten hoog in het vandel staan. Waar zij andersdenkenden proberen te accepteren, is het andersom wel eens moeilijk. Een fundament leggen wil Zweden. Fundamentalistisch worden, wil de hipster haat club. De contradictie ten top.

Ik zag de foto’s van de aanslag. Ik zag lijken met dekens bedekt. Ik zag een hond. Dood met zijn ingewanden uit zijn buik. Geen deken. Waarom niet? Zijn halsband nog om en het lijndeel lag netjes uitgerold bij hem. Alsof zijn baasje elk moment kon terugkomen. De rode bandsporen van bloed liepen vlak langs het arme beestje. Mijn ogen werden betraand van het zien van dit beeld. De dode hond had nooit weet van het leed dat er in de grote wereld afspeelde.

Een uurtje daarvoor had hij waarschijnlijk nog met een balletje zitten spelen. Of zitten kwijlen bij zijn etende baasje. Kom, had zijn baasje gezegd, we gaan een blokkie om jongen. Even een luchtje scheppen.

Kwispelend had hij tegen zijn baas aan gesprongen. Joepie, we gaan lopen! Halsband om en gaan. Vrolijk met zijn baasje door de stad die Stockholm heet.

Hij had de vrachtauto nog wel gehoord. Ach, dacht het hondje, er rijden zoveel van die grote metalen monsters. Misschien was dit wel zijn laatste gedachte geweest.

Al kwispelend is hij de hondenhemel ingereden. Wat rest is die foto. Onbedekt. Laat ik hem dan bedekken met liefde.

Alles wat ik zie op de foto’s wekt woede op. Maar wanneer ik die dode hond zie, voel ik verdriet. Wie in onwetendheid leeft, leeft in vrede. Maar helaas geldt ook voor hen dat de duivel altijd om de hoek schuilt.

Zoemmm

Viespeukjes zijn het. Ze houden zich stilletjes schuil en begluren je ongegeneerd. Kijkend naar je blote lijf. Je zachte huid. Hun tongetje likt nog net niet over hun lippen. Het maakt ze niet uit of je man of vrouw bent. Ze zijn zo bi als de pest. Als je maar lekker ruikt.
Lig je eenmaal comfortabel in je bed op een zwoele zomeravond, dan komen ze. De mosquito, de mug. Ook wel kutbeest genoemd in de volksmond.
Ooit heeft de natuur dit rampinsect bedacht en losgelaten op onze aardkloot. Nou kloten is het. Ik heb geen enkel idee wat het nut van dit kleine beestje is. Eigenlijk ook wel: het wakker houden en irriteren van de mens.
Ontspannen lig ik in mijn nestje. Helemaal zen terwijl de melatonine toeslaat en mij wegvoert naar droomland. In mijn fantasie de wereld reddend als ridder. Net wanneer ik de draak wil doden, doemt er gezoem op met een hoge frequentie. Is het de draak? Deze kijkt mij aan of ik wil voortmaken. Hij heeft nog meer dromen om langs te gaan. Langzaam word ik wakker. Het groene reptiel verdwijnt, maar het gezoem niet.
Een mug!
Ik schiet overeind. Het gezoem verdwijnt. Echter, ik weet beter. Dat beest zit ergens in mijn kamer! Vlug klik ik het nachtlampje aan en als een standbeeld blijf ik zitten. Loerend op de muren en plafond. Waar zit het? Niets. Misschien is het wel weggevlogen. Ik klik het lampje weer uit.
Zoemmm!
Godver!
Lampje aan.
Ik gris een tijdschrift van de grond. Voordeel van boekenwurmen. Die hebben altijd mepvoer in de buurt.
Ditmaal stap ik uit bed en besluit om mijn kamer uitvoerig te scannen. Tijdschrift in de aanslag.
Daar zit ie!
Ik sluip op het beest af.
Mik.
Bam!
Een mug armer en een bloedvlek rijker. Trots staar ik naar mijn zojuist gecreëerde jachttrofee.
Daar zit er nog één!
Bam!
Flats!
Raak!
Tevreden kruip ik onder mijn deken. Lampje uit. Na welgeteld twee minuten stilte keert het gezoem terug. Alsof ze eerst dodenherdenking hebben gehouden! Ik gooi er op mijn charmantst een hele hoop scheldwoorden en doodsverwensingen uit. De eerste bulten beginnen spontaan op mijn benen te jeuken. Ik laat me niet kennen, druk het kussen op mijn kop en rol me helemaal in de deken. Zo. Gezoem niet meer te horen en geen stukje huid meer vrij.
Ik krijg het warm. Ik krijg het heel warm. Een bijkomend effect van een zwoele zomeravond. Het zweet begint me langzaam uit te breken. Zo wordt slapen ook niets. Na een paar keer heen en weer gewoeld te hebben, gooi ik de deken van me af. Kussen van mijn hoofd.
Koelte!
Zoemmm.
Whaaaa!
Het is drie uur ’s nachts en het is oorlog! De lamp gaat met geweld aan! Als een Rambo sluip ik door mijn slaapkamer.
Bam!
Flats!
Mep!
Kedeng!
Wham!
Soepel sla ik de ene mug na de andere dood. Van het tijdschrift blijft weinig over, maar ja, offers moeten er gebracht worden in tijden van oorlog.
Rond half vier slaak ik een overwinningsgeeuw en kruip als een winnaar mijn bed in.

Zeven uur. De wekker gaat. Voor mijn gevoel heb ik amper vijf minuten geslapen. Het jeukt als een gek op mijn armen. Ze zien eruit alsof ik de waterpokken heb. Mijn slaapkamer is er nog erger aan toe. Die heeft spontaan de rode hond gekregen.
Vermoeid sta ik op. De drang om te krabben verbijt ik. Die paar overlevenden ergens op de muren kijken. Dat weet ik zeker. Ik ga ze niet het genoegen geven door mijn huid open te halen vanwege de jeuk.
Aan mijn voeten ligt een halfvergaan tijdschrift. Zonde. Op het moment dat ik de slaapkamer verlaat, weet ik zeker dat ik een soort lachend gezoem hoor. De zege van vannacht… was die dan toch voor de mug?

Bron afbeelding: Pinterest

De onbekende bekende

Een relatief onbekende schrijver. Dat ben ik. Geen grote naam of iemand die vanwege zijn bekendheid een stukje ergens in mag schrijven, want dat verkoopt zo goed. Ik ben gewoon een columnist die blij is dat hij enkele lezers kan boeien. Eigenlijk een onbekende bekende.
In Brussel zijn er onbekende bekende mensen onverwachts op een wrede manier aan het einde van hun leven gekomen. Veelal reizigers die letterlijk een ‘last minute’ wijziging in hun eindbestemming kregen.
Al deze mensen hadden waarschijnlijk een doel. Carrière maken, bekende schrijver worden, diploma halen, trouwen, kinderen krijgen, gelukkig zijn. Niet alleen deze mensen in Brussel, maar ook de mensen in Parijs, Syrië, Irak… alle slachtoffers van deze nutteloze oorlog waarin we ons nu verkeren, wilden alleen maar gelukkig zijn en iets opbouwen.
Helaas voor hen zijn deze doelen een halt toegeroepen door mensen gehersenspoeld met waanzinnige denkbeelden
Mijn idealen zijn niet de idealen van iemand die meent zijn gelijk te moeten halen met bommen en het afhakken van hoofden. Het is een teken van zwakte en zal hen uiteindelijk in dezelfde put duwen als waar ze de haat uit halen. Een zwaar besmette bron die haar virus plant bij voornamelijk gefrustreerde jongetjes met een Napoleoncomplex.
Waarom al die haat? Welke goede wereld die je voor ogen hebt, denk je hieruit te halen als je enkel doden en angst zaaien voor ogen hebt? Overheersen? Is dat het? Wanneer krijgen ze eindelijk eens door dat zij de grote vijand van zichzelf zijn?
De beelden bombarderen voor de zoveelste keer mijn netvlies. Mensen lopen verward en bebloed door de straten. Paniek en shock heersen. Ik weet niet eens meer of ik naar een herhaling kijk van een eerdere aanslag of dat dit wederom de bittere realiteit van het nu is. Ik weet het wel, maar wil het ergens niet weten.
Ik stel me degenen voor die daar ergens moeten liggen tussen het puin en het stof. Mensen die het niet meer na kunnen vertellen. Zij die nergens om vroegen. Sommigen wilden misschien wel beroemd worden met hun schrijfsels. Net als ik. Nu zijn ze voor heel even in de spotlicht van het wereldtoneel. Met een beetje geluk wordt het laatst verstuurde sms’je of voicemail de bestseller van hun leven. Hoe wrang.
Daar lig je dan, bekende onbekende. De reis vroegtijdig beëindigd. Voor jullie hoop ik dat er iets na het leven is waar je uiteindelijk kunt zijn wat je het liefst wilde: onbekend gelukkig.

Bron afbeelding: Volkskrant