V-Column 5! Te bloot in de sauna

Grijze fluffie sauna toestanden! V-column 5! Sta je dan in de sauna. Te bloot. Wil je weten hoe dit kwam? Kijk dan snel!

Met de billen bloot, het vervolg (de sauna)

Sommigen zullen het zich nog kunnen herinneren, maar nog niet zolang geleden moest ik met de billen bloot. Letterlijk. Samen met mijn vriendin moest ik er aan geloven om een sauna te betreden. Degenen die dit verhaal hebben gelezen weten ongeveer hoe ik me daar gedragen heb. Degenen die het stuk niet kennen: ik was een stoere jonge god die met zijn sixpack vol zelfvertrou… Ik moet afkappen want mijn vriendin begint mee te lezen.

Afgelopen zaterdag gingen we naar de sauna waar ooit mijn ontmaagding begon in het zweethuttenwezen. Daar liepen we dan. De vrouw met haar moedige vriend. De schijtlaars van weleer, de schrik van de stoomcabine. Want daar wil ik wel eens uitglijden.

Vol goede moed stapten we de Finse sauna in. Een mild temperatuurtje van 70 graden. Even opwarmen. We gingen er na een tijdje uit. Slippers weg. Echt waar! Gloeiende! Eerst ooit een fluffie badjas nu mijn slippers.

‘Wat is er?’

‘Mijn slippers zijn gejat!’

‘Nee, verwisseld,’ zei mijn vriendin en ze wees de slippers aan die er voor in de plaats stonden.

Wat er stond was maat 41. Ik heb maat 47! Dat is zes maten verschil! Dat is zoiets op skilatten lopen terwijl je daarvoor balletschoentjes aan had. Dat merk je toch?

Afijn, beter dan dat de badjas weg was, want uit ervaring weet ik dat dat een stuk ongemakkelijker loopt. Mijn vriendin, slim als ze is, opperde dat we eerst eens een rondje langs de sauna’s moesten doen. Kijken of we mijn slippers daar zouden vinden. Ik schoof mijn grote voeten in de miniatuurslippertjes en na vijf meter was ik er al helemaal klaar mee. Het liep voor geen meter. Dit glazen muiltje was niet de mijne. Maar bleven ze wel omdat mijn eigen stappers onvindbaar leken.

Ik op hoge poten en krappe slippers naar de receptie. Uiteraard konden ze niets voor mij doen, maar ze hadden wel leenslippers. Maat 47. Top! Was ik in elk geval voor even gered.

Daar liepen we dan. Op mijn lease-sauna-flappers. Liefelijk naast elkaar. Een wat oudere man passeerde ons. We groetten. Wat had die man een kleine voeten! Of hele grote slippers. Wacht eens even? Dat waren misschien wel mijn slippers!

‘Ren er achteraan dan!’ riep mijn vriendin.

‘Zo?’ Ik wees naar mijn staat van naaktheid en uit mijn ogen moest te lezen zijn wat een koddig gezicht dat wel niet moest zijn. ‘En dan? Ik kan die krasse knar moeilijk de slippers onder zijn blote togus vandaan trekken?’

Tja, dat kon natuurlijk ook niet. Dilemma.

Als twee volleerde soldaten, slopen we achter de man aan. Hij ging de aardsauna in. Onze kans. Zodra hij naar binnen zou gaan, konden wij de slippers voor de deur pakken. Wij op de loer.De man liep naar binnen… … op zijn slippers! Gloeiende!

Idee!

Briljant! Vond ik zelf.

‘Wat als we de slippers van hem,’ want die hadden we weer teruggezet op de plaats des delicts en daar stonden ze nog, ‘hier neerzetten en hopelijk ziet hij dat dan en pakt hij zijn eigen stappers?’

‘Wat een dom idee!’ mijn vriendin viel even stil en dacht na. ‘Dat kon wel eens gaan werken!’

Zo gezegd, zo gedaan. We plaatsten de balletschoentjes van de beste man zodanig voor de deur dat je welhaast je nek moest breken wilde je er niet over struikelen. Wij doken het verwarmde zwembad er tegenover in. Op de uitkijk! God, wat bleef die man lang in de sauna! Dat ding was 100 graden en hoger, wilde hij er als een broodje bapao uit komen of zo? Mijn stappers lagen in zijn handen.

Aangezien we in het zwembad begonnen te verschrompelen, wat slecht is voor een mannen ego, gingen we zelf in een stoombad. Ongeduldig als ik was, wilde ik er snel uit. Die slippers lieten me maar niet los!

‘Nou, heerlijk ontspannend een dagje wellness met jou. Is meneer geen angsthaas meer, staat hij nog te stuiteren.’

‘Ik ook van jou lief,’ riep ik terwijl ik net niet sprintend naar de aardsauna flapperde op mijn rent-a-stappers.

Gelukt!

Waar eerst de kleine muiltjes stonden, lagen nu mijn grote schuit slippers! Missie geslaagd! De stress kon er nu uit. Op naar de Hamam. Want daar had ik me voor aangemeld. Voor de niet kenners: Hamam is een Turkse massage waarbij er gebruik gemaakt wordt van schuim en voor de kenners: ik leg het vast verkeerd uit.

Ik moest wachten in het Turkse stoombad. Tien minuten van tevoren. Dus ik zat er een half uur eerder in. Gaar te stomen. Wat kan een stoombad dan nog heet worden in een half uur tijd! Ik hoorde nog net geen ping van de magnetron. Mijn naam werd door de mist van stoom afgeroepen. Al druppelend kwam ik van het bankje af met een slakspoor van zweet.

Twee blonde dames gehuld in shirt en theedoek als rokje keken mij glimlachend aan.

‘Dag, meneer Michiel, vindt u het goed dat mijn nieuwe collega meekijkt? Zij begint morgen. Dat is dan haar eerste keer alleen.’

Hell yeah!!

            ‘Dat is prima hoor. Moet wel goed komen,’ probeerde ik uiterst beleefd te zeggen. Ik vrees dat mijn brede grijns alles verraadde.

Mijn vriendin keek mij alleen maar aan van: moet je hem zien staan. Van sauna-klojo naar sauna-macho!

Afijn, ik met de twee blonde dames mee. En daar lag ik dan. Op een marmeren tafel. Slechts gehuld in een hamam doek. Nou ja, het was meer een theedoek. Het leek zo’n mooie fantasie. Twee dames om mij heen en rustgevende muziek. Wat meer wilde je nog als man?

Toen begon de scrub. Jezus, wat was die vrouw sterk! Deed ze het met schuurpapier? Als een net gevangen paling glibberde ik alle kanten uit op de tafel. Flats! Een kom heet water kletste over mij en het theedoekje heen.

‘Draait u zich maar even om,’ hoorde ik haar voldane stem zeggen.

Al glibberend draaide ik op mijn buik. Blij toe. Je weet maar nooit waar ze nog anders gescrubd had.

‘Moet ik nog ergens rekening mee houden?’

Ja, schiet niet uit met die scrubwashand!

            ‘Ik heb gister hard gelopen, dus wellicht heb ik nog…au!’

Precies knopen in de kuiten!

Als een volleerde broodbakker kneedde blonde vrouw nummer één er op los, terwijl blonde mevrouw nummer twee al giechelend aantekeningen maakte.

Ondanks alle SM-massage praktijken die ze op me loslieten, moet ik zeggen, het was heerlijk! Een Haman met twee blonde vrouwen. Dat soort geluk hebben veel kerels niet. Bij mij kan die van de bucketlist.

De massage was ten einde. Mijn slippers werden netjes aangedaan en mijn handdoek werd aangereikt. Nog helemaal rozig als ik was, vergat ik helemaal mijn badjas aan te trekken. Ik wandelde in de blote kont de behandelkamer uit en sloot af met de legendarische nuchtere woorden:

‘Nou, bedankt hè!’

Mijn vriendin die buiten stond te wachten, kwam niet meer bij van het lachen.

‘Zie je hem staan. Mister Macho in zijn blote gat!’

Weer ging ik met de billen bloot, maar wat een verschil met de eerste keer!

 

Boerkini? Blootgewoon.

En opeens was zij er. De boerkini. Zij was er al een tijdje, maar door wat gedoe aan Franse stranden is het stukje stof opeens een ‘trending topic’. Nou, ja, stukje stof… een flinke lap textiel is een betere benaming.

Nu is het in een vrij democratisch land als het onze sowieso al gevaarlijk om hier een mening over te hebben, maar ja, ik heb die dingen dan ook niet bedacht.

Kijk, hoe iemand op een strand ligt en zwemt, moet hij of zij zelf weten. De een verbrandt poedelnaakt met de zandkorrels tussen de billen en de ander stoomt zichzelf als een broodje bapao gaar in een boerkini. Twee uitersten en beiden trekken bekijks op een strand.

In een discussieprogramma hoorde ik een fervent boerkini-draagster roepen dat ze zich nog nooit zo bekeken en onderdrukt had gevoeld als in een zwembad. Het verbaasde mij dat zij hierover geschokt was. Het is toch logisch? Wanneer ik op een strand in Iran in mijn speedo rondren, dan trek ik ook bekijks. Toch? ’s Lands wijs, ’s lands eer en wanneer ik het niet-goed-wijs vind, moet ik dat vooral vinden.

In het discussieprogramma ontstond er een welles-nietes spelletje over of het wel of niet de vrouw onderdrukte vanuit godsdienstig oogpunt. Nu heb ik niets met geloven. Mijn credo luidt: Des te fanatieker de roep naar een God, des de eerder gaat het land kapot. Praktijkvoorbeelden lijken mij in deze tijden overbodig.

Terug naar de boerkini. Als man zijnde zul je er niet opgewonden van worden, maar ja, als er een topless vrouw voorbij rent al struikelend over haar borsten, is dat ook niet echt een viagra. Flirten lukt ook niet zomaar in zo’n zwempak of je moet héél mooie ogen hebben. Ik vermoed dat er vanuit geloofstechnische redenen ook niet echt geflirt mág worden. Anders had men wel een doorzichtige boerkini uitgevonden.

Ik bedacht me tijdens het programma opeens hoe schijnheilig een democratie eigenlijk is. Een deel van Nederland wil niet dat de boerkini haar intrede maakt. Angstbeelden van stranden bedekt met grote lappen stof, angst voor het vreemde, maar eigenlijk angst voor het geloof dat langzaam aan wat dominanter wordt. Zoals een goede Nederlander betaamt, draait men om de hete brij heen. Want oh wee, als je het beestje bij de naam noemt. Ook wel weer te begrijpen want een fanatiek deel voorstanders zal nog net niet aan vlagverbranding doen.

De zogenaamd hoog opgeleide voor- en tegenstanders probeerden in het programma quasi intelligent elkaar de loef af te steken, waarom het al dan niet onderdrukkend en prehistorisch was. Vrouwen. Niet de mannen, maar de vrouw die hierover op TV strijdt. De man thuis heeft het kennelijk niet verboden.

Waar hebben we het over? Dacht ik. Natuurlijk bestaan er zeer explosieve mafketels die in de naam van hun God zichzelf opblazen, aanslagen plegen en andere chromosoomloze acties ondernemen. Zeker is dat het veelal de man is met een overschot aan bewijsdrang en kennelijk een overschot aan zichzelf. Hun hemel heeft zo langzamerhand een zwaar maagdentekort of wat er ook maar beloofd wordt.

De vrouw in burka of boerkini, of voor mijn part in een astronautenpak, zit thuis. Onderdrukt of niet. Wanneer zij vindt dat ze het uit vrije wil doet, dan is dat zo. Het ene geloof verbiedt haar onbedekt op het strand te liggen, het ander verbiedt het tegenovergestelde. Zij zit tussen twee vuren. Dubbel onderdrukt.

De volgende ochtend liep ik naar mijn werk. Twee schoolmeisjes passeerden mij op de fiets. Eentje met en eentje zonder hoofdtooi. Vrolijk lachend, pratend over Pokemon-go en jongens. Ik moest glimlachen en tegelijkertijd kreeg ik een wee gevoel. Het liefst had ik ze na willen roepen.

‘Laat je niet vormen door volwassenen en je cultuur, meiden! Anders kun je later nooit naast elkaar zonnebaden!’

De heilige blauwe pot

Het blijft een mysterie. Al heel lang. Als kind kon je er niet om heen. In de reclame, de winkels, bij je oma, je tante, zelfs bij je thuis stond de blauwe verschijning. De Nivea pot.
Een grotere mysterieus iets kon ik me als kind niet verzinnen. Voor rampspoed, ziekte, oorlog en God verheerlijking had je de Bijbel, voor al het andere de blauwe Nivea pot. Het stond bij ons dan ook gelauwerd onder een rozenkrans.
Dat witte spul. Die crème. Wat moest je daar toch mee? Niemand kon het me ooit vertellen. Wel werd het bij elke scheet die me dwars zat te pas en te onpas op me gesmeerd. Het hielp geen fluit, maar dat maakte niets uit.
Schaafwondje? Wonderzalf er op. Tand door de lip? Dikke laag wonderzalf er op.
Het witte goedje prikkelde de fantasie. Waar kwam het vandaan? Waarom had iedereen een pot in huis? Was er een geheime blauwepottensekte waar ik geen weet van had?
Vergeet ik te vertellen dat steevast naast zo’n pot wondercrème altijd een zak gekleurde wattenbolletjes lag. Waarom? Ik moest er ooit eens bijna voor naar de dokter, omdat ik ze voor suikerspinnen aanzag en opat.
Wat voor heilige zaken gebeurden er toch in tussenwoningen van de wat oudere mensen? Wie had ooit de blauwe Nivea pot voor heilig verklaard? Ik zou er nooit achter komen.
Ik nam me voor dat ik geen deel wilde uitmaken van dit geheim genootschap der blauwe potten. Hoe verleidelijk wit de crème er ook uit zag. Niet in mijn huis.
Totdat ik de topless Nivea douchegel reclame voorbij zag komen als klein kereltje. Hoe sterk was ik? Ondanks alle verleidelijke insmeer poses op televisie hield ik voet bij stuk. Geen blauwe pot in mijn huis. IK heb gezegevierd.
Trots kijk ik vandaag de dag vanonder de douche naar mijn wastafel. Geen blauwe pot te zien! Sterker dan de witte crème sekte! Het mysterie blijft echter. Nog steeds heb ik geen idee waar dat spul goed voor is. Dat laat ik ook graag zo.
Oh, ja, bij het uitstappen uit de douche moet je wel uitkijken dat je niet over de twintig flacons Nivea douchegel struikelt.

Bron afbeelding: Pinterest

Met de billen bloot (De sauna)

Mijn vriendin en ik hebben een aardig stabiele relatie. Zo zijn onze rollen goed verdeeld; Zij zorgt ervoor dat alles weer stabiel wordt overal waar ik de boel scheef druk. We laten elkaar aardig vrij en hebben een blind vertrouwen in elkaar. Dit klinkt allemaal romantisch, maar zoals elk gezond stel weet: geen rozengeur zonder poeplucht. Dat wij zo goed op elkaar kunnen vertrouwen, is niet altijd zo geweest. Dit komt voor de helft door mij en de andere helft door externe factoren, volgens mijn vriendin. Een uitspraak waarover ik elke man adviseer nooit in discussie te gaan met je wederhelft.

Nu ben ik aardig vrij opgevoed, ben ruimdenkend en eigenlijk wel wat gewend. Toch, als het op vrouwen aankwam, was ik aardig onzeker. Uiteraard had dit redenen vanuit het verleden, maar het kwam ook deels door dom mannelijk testosteron gedrag. Vrouwen noemen het geloof ik: jaloezie. Van dit fenomeen had ik eigenlijk nooit zoveel last, maar ja, als flierefluitende vrijgezel merk je daar ook niet zo veel van. Tot dat ik mijn vriendin leerde kennen een paar jaar geleden.

Ik kwam uit een scheiding, wat je er ook niet zekerder op maakt, en klootte een aantal jaar maar wat aan. Mezelf opnieuw leren kennen en ontdekken. Daarna voorzichtig op het pad van “daten” en ook daar deed ik maar wat. Soort van snuffelstage in de herontdekking van de vrouw. Afijn, vele toestanden later kwam mijn vriendin op mijn pad. Einde stage. Heerlijk!

Goed, in het begin ging alles best wel snel zoals dat met de ongeduldige liefde gaat. Dan duurt het ook niet lang voor bepaalde zwakke punten bloot komen te liggen. Letterlijk. Zoals een goede mijzelf betaamt, pochte ik er rustig op los hoe vrij ik in het denken was. Totdat zij mij mee wilde nemen naar de sauna.

‘Sauna?’

‘Ja.’

‘Je bedoelt bloot enzo? Mannen en vrouwen?’

‘Ja, bloot. Met je spijkerbroek aan plakt teveel.’

Ojee, dacht ik. Mannen en vrouwen. Het vrouwendeel vond ik niet zo erg, maar het mannendeel… zo goed was mijn zelfbeeld nog niet na alle toestanden uit het verleden. De gedachte dat er straks té knappe mannen zouden rondlopen, starend naar mijn vriendin, deed mijn ego flink krimpen. Ik moest met de billen bloot, het kon niet anders. Mijn vriendin merkte al aan mijn plots onrustige gedrag dat er wat loos was. Met toch wat angst in mijn stem biechtte ik eerlijk op dat ik een sauna wel eng vond. Dat ik misschien wel eens jaloers zou kunnen reageren als er té leuke mannen waren. Allereerst lachte mijn vriendin hartelijk om deze bekentenis. Daarna kwamen de bemoedigende woorden. Na veel intensieve gesprekken, plus het feit dat ik iets voor mezelf wilde overwinnen, was de zaak beklonken. Wij gingen naar de sauna. Iets heel simpels en kleins trok mij over de streep. Mijn vriendin zei de volgende legendarische tekst en ik zeg je alvast; onthoud deze woorden!

‘Maak je nu maar geen zorgen. Bovendien heb ik mijn bril niet op, dus ik zie zelf niet zoveel.’

Dit gaf me enigszins vertrouwen. Dat ik zelf wel goed kon zien maakte mijn vriendin niet zoveel uit. Zij was wel wat gewend. Nou, daar ging ik met mijn stoere uitspraken over vrijdenkend opgevoed.

Het beeld van de sauna moest ik al snel bijstellen toen we er eenmaal waren. Het plaatje wat in mijn hoofd was ontstaan van een veredelde parenclub met als dekmantel de sauna, klopte niet. Goh wat raar? Hoor ik mijn vriendin nog lachend zeggen. De sauna in Bussloo was best wel hip en modern. Alle soorten en maten kwamen letterlijk voorbij wandelen voor mijn neus. Ik zat nog veilig in mijn badjas stijf naast mijn vriendin.

‘Ben je er klaar voor?’

‘Ja,’ kwam het als een piepgeluid over mijn lippen.

We ontdeden ons van onze badjas en het ging meteen al mis. Mijn vriendin liep, zonder op mij te letten, richting de douches. Voordat ik goed en wel besefte wat er gebeurde, stond zij er onder! Naast haar twee kerels van te goede leeftijd! Kut! Dit moest ik niet hebben! Ik spurtte er naartoe en als een volslagen randdebiel begon ik me te manoeuvreren tussen haar en de twee mannen in. Mijn ogen met een blik van een jaloerse tijger gericht op de twee douchende wasbordjes. Mijn vriendin zuchtte een keer.

‘Schat, doe nu eens rustig. Er gebeurd niets.’

‘Dat zeggen ze allemaal!’ Ik bleef stoïcijns er tussen in staan.

‘Bovendien,’ fluisterde zij, ‘Zijn ze helemaal niet geïnteresseerd in vrouwen.’

Niet?

Toen pas viel me de vrouwelijke manier van spreken me op en het dito bewegen. Een van de mannen bestudeerde me even en lachte daarna vriendelijk. Ik grijnsde schaapachtig terug en draaide me snel naar mijn vriendin met een blik van: Hoe kon ik dat nu weten dat het homoseksuelen waren? Zij schudden een keer haar hoofd. Nogmaals verzekerde zij mij dat ik geen enkele reden had om jaloers te zijn. Bovendien, voor de zoveelste keer, zag ze niks. Ze vond het maar raar. Zij zou nooit zo snel jaloers reageren. Oké, dacht ik. Als jij dit kan, moet mij dat toch ook lukken?

Zo liepen we door de sauna rond. Eerst nog dicht aan de zijde van mijn vriendin en later geleidelijk aan durfde ik iets vrijer te zijn. We belandden in een bubbelbad buiten, grenzend aan een stuk grasweide. Het water was heerlijk warm en we genoten van het bleke zonnetje. Ik moet zeggen dat tien minuten bubbelbad goed voor je zelfvertrouwen is. Van alles kwam er voorbij gewandeld. Dames van voor en na de zwaartekracht. Mannen evenzo. Van zwaar behaard tot geen sprietje te ontdekken. Van fantasierijke leeftijd tot oud belegen. Om nog maar te zwijgen over het brede scala aan vormgeving wat mijn neus voorbij trok.

Er liep een man voorbij die duidelijk voorin de rij had gestaan met het uitdelen van gereedschappen. Die was zeker weten niet in het koude dompelbad geweest, dacht ik nog.

‘Wow!’ klonk het plots naast mij. ‘Dat is niet mis!’

Verbijsterd draaide ik me naar mijn vriendin toe, terwijl de zwaar geschapen man verder wandelde.

‘Ik dacht dat jij niets zag?’

Mijn vriendin trok een oeps gezicht en lachte onschuldig. Zo iets groots kon zij zelfs nog zonder bril zien, zei ze schijnheilig. Nou ja zeg! Ik moest ineens denken aan haar legendarische woorden. En ik maar mijn best doen om zo min mogelijk te kijken. Wat ook al moeilijk was. Want hoe doe je dat? Je kunt moeilijk met de ogen dicht lopen? Dat zou een komisch gezicht zijn. Al blind wandelend het ijsbad in. Je moest wel kijken. Dan alleen maar kijken naar de iets minder mooie mensen. Maar ja. Sta je daar te kijken en als ze je zien loeren, een gezicht trekken van: Ik kijk alleen maar naar lelijke mensen… dat is ook niet erg netjes. Dan moet je, om te compenseren, ook naar de mooie mensen kijken. Zodat je de minder mooie mensen de indruk geeft dat zij ook prachtig zijn en de mooie mensen laat zien dat zij ook we minder prachtig zijn. Snap je hem nog?

Afijn, mijn systeem werkte redelijk. Ware het niet dat ik automatisch alleen maar naar vrouwen keek. Ja, dat vond ik voor mijn vriendin niet leuk. Plus dat het wel eens zou kunnen opvallen bij de vrouwen waar ik naar staarde. Mede omdat er al kijkend, een automatische lach op mijn gezicht verscheen. Ik voelde me dan ook wel een beetje als een kind in de ballenbak. Om dus te voorkomen dat ik teveel lachte, keek ik af en toe ook naar een man. Dan vertrok mijn gezicht vanzelf en zo kwam ik toch als een redelijke sauna bezoeker over. Dat dacht ik. Ik denk teveel.

We kwamen aan bij een soort van stoomcabine. Een aantal stoelen in een mist van warmte. We wandelden naar binnen en zagen in eerste instantie niet zoveel. Aan de silhouetten te zien was het aardig vol. Ik begon hem al te knijpen. Bil aan bil was niet echt mijn ding. We vonden twee stoeltjes naast elkaar en gingen zitten. Mijn ogen begonnen langzaam te wennen aan de mist en begon gezichten en lichamen te ontwaren. Het waren allemaal vrouwen! Als enige man zat ik tussen de dames. Een tijger in zijn koninkrijk! Enkele kletsende dames zagen mij, de enige man. Niet wetend dat mijn vriendin naast me zat, giebelde er eentje hallo naar mij. Ik groette beleefd terug en het gegiechel weerkaatste in de stoomcabine. Mijn vriendin keek bedenkelijk. Goh wat is zo’n stoomding toch goed voor je zelfvertrouwen, dacht ik met een grote grijns op mijn gezicht.

De deur zwiepte open. Een vrouw van voor de zwaartekracht wandelde naar binnen. Ze keek rond en zag dat het enige vrije stoeltje naast de enige man was.

‘Mag ik naast je zitten?’ glimlachte ze frontaal naakt voor mijn neus.

‘Natuurlijk mag dat!’ riep ik iets te enthousiast terug.

‘Kom we gaan er uit!’ klonk het bozig vanaf mijn andere zijde.

Door de mistflarden heen, zag ik een behoorlijk jaloers gezicht. Dit was mijn kans om iets te bewijzen!

‘Maar we zitten nog maar net?’ zei ik quasi nonchalant en ik glimlachte nog een keer naar de andere vrouw die nu naast mij zat.

‘We gaan nu!’ Mijn vriendin beende de cabine uit. Ik wachtte drie tellen, groette de dames en volgde haar. Zo wist ik zeker dat ze nog het gegiechel even zou horen als ik de stoomcabine uitkwam.

Ik liep enkele minuten zwijgzaam naast haar. Wanneer zou ik het bommetje laten vallen zonder dat ze explodeerde? Na enkele lange momenten, besloot ik de stilte te doorbreken.

‘Jaloers?’

‘Natuurlijk niet! Ik?’

Haar reactie zei me meer dan genoeg en ik grijnsde tevreden. Gelukkig zaten er onder haar stoere praatjes ook onzekerheden. We liepen verder. Ik kon het niet laten. Het brandde op mijn lippen. Voordat ik het wist kwam het er al schijnheilig uit.

‘Ach schat, maak je maar geen zorgen hoor. Met al die mist zag ik niet zoveel.’ Je kon nog net geen aureooltje bij me zien.

Een por van haar elleboog was haar repliek. Gevolgd door een glimlach.

‘Ik geloof dat mijnheer met de billen bloot aardig over zijn blote mensen complex heen is?’

Ik knikte lachend ja. Haar jaloezie had me erdoor geholpen. Zij geeft om mij en daar kan geen goddelijk lichaam tegen op. Zelfs geen mooie blote billen.

Schaamlip je niet?

Het was een mooie warme dag in Spanje. Wat daar wel eens vaker wil voorkomen.  We waren daar een tijdje geleden op vakantie en onderweg naar het strand.  Op teenslippers. Er liep een weg langs het strand en het was daar een drukte van belang. Auto’s, scooters, veel wandelaars en een verdwaalde ezel volgehangen met typisch Spaanse terracotta pruttel. Of zoals mijn vriendin het noemde: mooie schaaltjes, altijd handig. Pruttel dus.

De stranden bij Barcelona hebben een indeling. Niemand let hierop. Niemand zal het zien en toch zal iedereen onbewust zich houden aan deze onbeschreven logica. Het strand is in principe in drie vakken in te delen. Allereerste heb je het jeugddeel. Opgeschoten tieners, van twaalf tot pak ‘m beet zestien/zeventien jaar, lopen hier rond te stuiteren. Dit is ook meteen het strand waar de meeste ongelukken gebeuren. Jongens die indruk willen maken op de meisjes op de meest stupide manieren. Bijvoorbeeld door met een snorkel op, van een te hoog rotsblok te duiken. Of een tienermeisje, vaak van Britse afkomst, dat half dronken haar roes uitslaapt en dan totaal verbrand. Als je die voorbij zag struinen, dan gaven ze nog net geen licht.

Dan heb je de categorie: familiestrand. Kinderen onder de twaalf, vaders, moeders, ooms, tantes, oma’s, verdwaalde luiers, alles kom je daar tegen. Een soort Ponypark op het strand zeg maar. Op zich was dit deel goed te doen op het strand, zolang je maar voorkomt dat je naast een groot gezin terecht kwam. Dat is vragen om zand op je handdoek en rond stuiterende ballen en andere projectielen.

Als laatste heb je het vak: Jongeren, dan wel hipsters en trendy mensen. Alles ouder dan achttien en hoofdzakelijk kinderloos en of nog vrijgezel. Gezien worden is hier wel de stelregel.  Er liep hier dan ook van allerlei ijdels rond.

Wij kozen onbewust voor deze categorie strand. Tussen de moderne jongelui en dandy ouwelui. Niet dat we ons zo hip voelden. Maar toch nog wel “young and happening” genoeg.  Ik strompelde met mijn blarende voeten het strand op.  Klote teenslippers! en zocht een mooi plekje op voor mijn vriendin en mezelf. Ergens dicht bij het water was nog wat ruimte. Ik wees haar het gevonden plekje aan en zij snelde er naar toe, ik hobbelde achter haar aan, gooide mijn rugtas neer, spreidde mijn handdoek en plofte neer.

We lagen beide heerlijk te genieten van de zon en een boekje. We hadden zojuist even gezwommen in de zee en nu was het tijd voor een poging om bruin te worden. Hopelijk niet rood. Dan zouden ze misschien nog gaan denken dat ik een Britse toerist was. Dat is niet hip natuurlijk. Rood is verre van trendy.

Ik deed mijn ska hoedje op en zette mijn donker beglaasde zonnebril om en vleide mij op mijn buik. Het grote voordeel van een donkere zonnebril, dit zal geen geheim zijn voor de meeste mannen, is dat je zo heerlijk schaamteloos om je heen kan kijken. Voor de buitenwereld lijkt het alsof je naar één punt staart of slaapt, maar ondertussen loer je alle kanten op. Als een radar die naar vliegtuigen speurt. Het enige dat je kan verraden is je gezicht. Het vereist ook enige training en ervaring om dit in plooi te houden, maar dan heb je ook wat. Bij deze wil ik meteen mijn excuus aanbieden aan de mannen waarvan hun vrouw nog niet van dit geheim af wist.

Afijn, ik draaide me om en loerde heerlijk in het rond. Mijn vriendin, die dwars door mijn bril heen kijkt, keek een keer op en glimlachte. Ik voelde haar lichaamstaal: “Mannen!” Voor mij was er op eens beweging. In mijn blikveld verschenen drie paar bruine voeten en dito benen. Vanboven klonk het Spaans koeterwaals. Ik richtte mijn hoofd iets op en zag drie jongedames in hippe bikini’s. Ze leken qua kleur op elkaar te zijn afgestemd. Elk setje had iets had iets roods in zich. En ik maar denken dat rood niet hip was. Mis dus. De dames waren duidelijk van het type: kijk mij eens mooi en modern zijn en ik moet toegeven, ik heb wel eens minder mooie meiden gezien. Toen gebeurde er iets wat misschien wel elke mans fantasie is op een strand.

Een meter voor mij spreidden de dames hun handdoeken uit en ontdeden zich van hun bovenstukje. Ik zag dit alles met een grote grijns toe. Druk kwebbelend gingen ze liggen met de voeten naar mij toe. Mij het uitzicht geven op hun goed gevormde billen. Mijn grijns kwam bijna tot aan mijn oren. Een tijdschrift plofte op mijn hoofd.

‘Is het mooi?’

De woorden kwamen er nog niet eens kwaadaardig uit. Ik kon wel schijnheilig nee zeggen, maar ik heb een hekel aan dit type mens. Bovendien kijkt mijn vriendin niet alleen dwars door mijn zonnebril.

‘Ja, ‘ zei ik droog terug. ‘Live Nivea reclame.’

Mijn vriendin glimlachte en een plagerig afkeurend geluid ontsnapte over haar lippen. Ze dook weer in haar tijdschrift en ik in de rode design bikini’s. Zij waren elkaar ondertussen aan het insmeren. Ik lieg dit niet! Een meter voor mijn neus zaten drie bekoorlijke dames hun bruine lijven met witte kokosgeparfumeerde zonnebrandolie te bewerken. Alsof ik in een videoclip van een willekeurige rapper was gestapt. Geen plekje werd overgeslagen. De benen, de rug, de billen, de buik, de borsten…

‘Moet  je al het koude water in of graaf je een tunnel naar Australië?’

Iets kribbiger klonk mijn vriendin nu. Mij het uit mijn erotische droom halend.

‘Uh, nee. Ik red mij wel.’

‘Dat zie ik!’

‘Ik ga wel even op de rug liggen.’ Balend draaide ik me om, gaf mijn vriendin een zoen en pakte mijn boek. Dit deed ik een tijdje. Ik polste voorzichtig de bui van mijn lief. Zij zat potdorie met haar eigen zonnebril hetzelfde te doen als wat ik deed!

Een paar meter verder op stond een Spaanse Don Juan opzichtig zijn wasbordje te tonen in zijn te krappe Speedo! Wetend dat zijn geoliede lijf zeker wel wat aandacht van wat vrouwen zou trekken. Onder andere die van mij.

‘Moet jij ook het koude water in?’ vroeg ik toch wel wat geagiteerd, doch met een ironische plagerige ondertoon.

‘Nee joh! Je wéét toch dat ik niet op zulke glijerige types val?’ Zei ze met een grijns die anders vertelde.

‘Aha! Dus je keek wel!’

‘Ja! Net een Axe reclame.’

Het ironische ondertoontje was me niet ontgaan. Touche! Zuchtend draaide ik me weer op mijn buik, zette mijn blik op de loer-stand en tuurde zo Pasen en Pinksteren in.

Voor mij hadden de drie Spaanse señorita’s besloten dat ook de voorkant mooi bruin moest worden en lagen daarom op hun rug te zonnebaden. Met hun benen in de lucht en knieën gebogen. Hun voeten gravend in het zand en wijd gespreid.

Holy Moly!

Alles moest bruin! Dus ook de buiten… eh… ook de buitenlippen. Ja, schrik. Ik weet het, maar ik zou niet weten hoe ik het anders moet zeggen. Kennelijk was het hip om alles wat bruin kan, ook bruin wordt. Het was verre van erotisch. Eerder alsof ik midden in een film van Stoute Meiden-tv was beland. Mijn mond viel open. Ik wilde wel wegkijken, maar het lukt voor geen meter. Zes half bruine lippen staarden mij aan. De rest half verscholen achter het trendy rode bikinibroekje. Vanachter deze zwijgzame lippen klonken zes Spaans pratende lippen op een toon alsof wat ze deden, de normaalste zaak van de wereld was. Mijn open geslagen mond met de kaken hangend op het zand, bewees het tegendeel.

Een boze kuch klonk naast mij.

‘Gaat het lekker?’

‘Moet je hun vragen.’ Ondanks mijn verbijstering was ik nog adrem genoeg. ‘We hebben deze dagen geen betaal-tv nodig!’ grapte ik er achteraan en haar tijdschrift plopte wederom op mijn hoedje. Ditmaal dubbel zo hard.

‘Schaam jij je niet?’

‘Ikke? Ik lig hier niet met mijn zaakje half uit de boxershort.’

Touché! Kleine voorsprong voor mij. Twee –een.

‘Nee, maar je doet ook écht je best om niet te kijken!’

Twee –twee.

‘Dat ze dat durven.’ Verbijsterd staarde ze mee. ‘Schamen zij zich niet?’

‘Schaamlippen ze zich niet!’ Grapte ik.

Mijn vriendin proestte het uit en gaf me een plagerige duw.

 

Een dag later arriveerden we weer bij het strand. Ik banjerde al vrolijk het hippe deel op. Mijn vriendin bleef staan en riep mij terug.

‘Wat is er? Ik zie daar nog een plekje.’

‘Ik ken die plekjes van jou! Verstopt achter hippe bikini’s!’

Quasi onschuldig staarde ik terug.

‘Kom!’ ze wees naar een plek op het familiestrand een tiental meters verderop.  ‘Dáár is een betere plek vrij.’

Ik zuchtte een keer balend en sjokte achter haar aan. Luiers vandaag in plaats van mooie billen. Ach ja. Morgen zou haar hoed wel anders staan. Voor mij klonk haar luchtige stem.

‘Zal je leren om naar die señorita’s te kijken. Schaamlip je niet?’ Ze glimlachte en gaf me een ondeugend knipoogje.

Ik snelde naar haar toe en tikte haar liefdevol op haar billen.

‘Vandaag alleen maar oog voor deze mooie zwarte bikini.’

Bron foto: Google