Ik heb een ergernis. Alweer een? Ja, alweer een. Kijk ik begrijp best dat wanneer je verliefd op elkaar bent of van elkaar houdt, of een combi van beide. Dan begrijp ik best dat je iets voor elkaar over hebt. Helemaal als je nog in de prille liefde zit. Dan maakt alles blind. Vooral bij de man volgens mij.
Dan doet hij dingen die je hem normaal nooit ziet doen. Mee winkelen en tassen vasthouden op een voetbalzaterdag bijvoorbeeld. Of meegaan naar een Tupperware party om daar de meest afzichtelijke collectie opbergboxen te kopen voor zijn lief. Dat soort gekkigheid.
Nu heb ik het als romanticus helemaal moeilijk want dat schept ook een levenslange verwachting. Attent zijn, af en toe een cadeautje, dingen onthouden die belangrijk zijn, praten over die dingen en zo. De metroman. Of zoals mijn vriendin het wel eens noemt: Eig’nwiese postpeerd! Voor wie slecht in dialecten is, mooi zo laten.
Afijn, je begrijpt me wel. In den beginne doe je flink je best met je verliefde waas om je kop en aan den einde lig je met je hand in de zak paprika chips voetbal te kijken en bestelt telefonisch twee porties shoarma als romantisch diner.
Toch is er een ding dat ik met al mijn vlinders en beste wil van de wereld nooit heb kunnen handelen. Waarom denken vrouwen dat je een kolenkachel bent en leggen zij hun koude voeten in bed tegen je aan? Dat is niet fijn! Ik heb het nooit begrepen.
Mijn vriendin doet dat ook. Lig je lekker in bed. Minding your own business en hop. -30 graden tegen je benen! Ga weg met die ijsklompen! Dat zeg ik niet, maar denk ik wel. Nou, mijn gezicht zegt het. Zodra de grote ijsteen mij aanraakt, verschiet elke spier in mijn gelaat van ontspannend slaperig naar: wat de gloeiende ijspegels denk je wel niet wat je doet! Maar ik zeg het niet. Met moeite. Ik heb vlinders, ben verliefd dus ik wil het netjes houden. Mijn ogen proberen het met hun duivelse blik liefdevol te vertellen. Maar het inferno dat ik ermee afschiet ten spijt, het komt niet aan. Sterker nog. Ze slingert nu haar beide lange koelelementen om mij heen! Ook wel benen genoemd.
Dilemma. Wat doe je? Ik heb al liefdevol die vreselijke mintgroene Tupperware pruttel gekocht, ben mee geweest naar een vrouwenpraatsessie, ook wel vriendinnen ontmoeten genoemd en nu dit! Waar ligt de grens van verliefdheid? Hoever mag je gaan in naam der liefde?
Haar ijsklonterige knieën wrijven teder tegen me aan, alleen voelt het voor mij als roomijs door de kaasrasp. Ik houd het niet meer. Al mijn vlinders zijn met winterslaap. Metroman of niet, mensenmens of niet, er zijn grenzen en koude voeten is er eentje. Dat doe je niet! Horen jullie dat, vrouwen in den lande? Neem je man mee naar een yogasessie, een high tea of laat hem voor mijn part drie dagen lang de Gooische Vrouwen marathon zien. Maar duw nooit, maar dan ook nooit je bevroren ijsschotsen tegen je vriend aan! Dit staat onvoorwaardelijk voor de directe overgang van vlinders en prille liefde naar houden van, maar dan wel in de voetbalkantine.
Mijn vriendin dreef het nog meer op de spits door haar voeten hoog tegen me aan te leggen. De druppel. Hoe los je dit als tedervolle metroman op?
Ik draaide me op mijn zij, staarde haar indringend aan en zei met mijn liefste Twentse accent:
‘Rap met die koale poot’n van mie af! A’j warme voot’n wilt heb’n dan koop ie maar een kruik of een labrador op het voeteneind!’
Haar bevroren blik zal ik nooit vergeten.
Bron afbeelding: Cosmopolitan.nl
MichielZiet 