Ik ben een boekenwurm. Daar doe je niets aan. Vanaf het moment dat ik als kleuter van de eerste letters chocola kon maken, las ik. Maakte niet uit wat, zolang het maar tot de verbeelding sprak. Als er maar letters in stonden.
Boeken brengen me overal waar ik zijn wil. Andere werelden, culturen of leefomstandigheden. Ze leren je de geschiedenis, maatschappij of waar je ook maar interesse in hebt. Fantastisch!
Nu kan je als leesliefhebber ook doorschieten. Kort geleden liep ik over de boekenmarkt van Deventer. Europa’s grootste. Maar liefst zes kilometer aan leesvoer! Paradijs voor menig boekenwurm. Helaas heeft het ook een zware aantrekkingskracht op de wat aan lager boek geraakte liefhebber. De boekenjunkie.
Met lange lijsten struinen zij elke kraam af. Snuffelend naar die ene shot. Dat ene item dat op hun lijst staat. Zodra ze het vinden wijken ze voor niets of niemand, gaan op hun doel af om het exemplaar van de kraam te vissen. Als een spuit tegen de ader krassen ze met hun pen hun aanwinst af. Het zegestofje vloeit door hun lichaam en voor even zie je een gelukzalige glimlach op hun witte gezicht. Die is echter van korte duur. Er is zijn nog honderden kramen af te gaan.
De leesjunks hebben geen winkelwagen met rommel. Nee. Met grote rolkoffers struinen ze mij voorbij. Ik dacht nog wel dat ik met mijn rugzak overdresst was. Meewarig schud ik mijn hoofd terwijl ik mijn vijftien Spidermanstrips en Nico Dijkshoorn in mijn tas propte.
Ik liep van de kraam weg. Terwijl ik me verontschuldigde bij een paar mensen waar ik met de rugzak tegen aan botste en staarde vol verbazing naar een voorbijkomende rolkoffer-gang. Die mensen hebben hulp nodig en dan niet met inpakken van hun koffer. Dat kunnen ze heel goed zelf.
Het vervelende is dat zij altijd moeten zijn waar ik ook moet zijn. De fantasyboeken. Ik heb ook een theorie ontwikkeld: een kraam waar heel veel rolkoffers en andere grote bagage staan, liggen fantasyboeken. Echt waar! Controleer het zelf maar eens op een boekenmarkt. Staat er een grote groep? Fantasyboek. Ik sta er zelf ook tussen. Hele collecties pikken ze voor mijn neus weg. Ook net dat ene deel wat ik van al die boeken nodig heb.
‘Meneer, als u dan toch de hele kraam opkoopt, mag ik dan dat ene boekje? Dan heb ik mijn serie compleet.’
‘Nee!’ klonk het vijandig.
‘Maar, u heeft al zo’n beetje de hele kraam bij elkaar gepakt. U deed dat overigens mooi. Uw armen als een grote shovel gebruikend. Weet u wel wat u allemaal gepakt hebt? Wellicht hebt u mijn boek al… ik bedoel dit boek al?’
‘Ga ik dadelijk wel even checken op mijn lijst.’ Hij haalde een lijst uit zijn hutkoffer. Het had ook een ouderwetse telefoongids kunnen zijn.
‘Kunt u dat niet beter van te voren doen?’
‘Nee!’ Een wit doorlopend gezicht staart mij fanatiek aan. Heeft hij nu irissen of komma’s in zijn ogen?
‘U heeft al slechts honderd boeken van deze kraam. Bij de vorige kraam kreeg u zelfs even een aanvaring met een peuter waar u een Nijntje boek voor zijn neus wegkocht.’
‘Ik had die nog niet!’
Oei, wat klonk het verdedigend.
‘Dus ik kan echt niet dat ene boek van deze hele kraam van u krijgen zodat ik hem kan kopen?’
‘Nee! Ik heb die nog niet.’
Bibberend gaat hij door zijn lijst. Af en toe schichtig om zich heen kijkend. Er zijn uiteraard meerdere rolkoffers op de kust. Hij kan niet te lang blijven stilstaan. Al helemaal niet met een rugzakwurmpje wat maar één boek wil.
Meneer, u heeft hulp nodig.
Ik zei het niet hardop. Pissig dat ik was dat ik nu nog mijn serie niet compleet had, liet ik de man achter. Hij zat duidelijk in een overdosis. Daar was geen land mee te bezeilen.
‘Begrijp jij dat nou?’ zei ik tegen mijn vriendin. ‘Dat mensen zo ver en zo diep gaan met boeken?’
Ze staarde naar mijn steeds verder uitpuilende rugzak. Ook keek ze even veel betekenend naar de tas met boeken die ze voor mij droeg.
‘Nee, daar snap ik niets van,’ klonk het luchtig.
‘Dan heb je toch ergens ook wel een steekje los, toch?’
Haar grote ironische glimlach sprak boekdelen.
‘Dat hebben ze zéker!’
Selfie van een boekenjunkie…
MichielZiet 