Iedereen is wel eens de klos. Zo ook mijn zoon. Bloedprikken. Voor een genen onderzoek moest er bloed geprikt worden en zoals een echte Tukker dan reageert: “Doar dooj niks an.”
Hoe prik je nu bloed bij iemand die niet meteen begrijpt wat er gebeuren staat? Ook al heb je het enkele dagen van te voren meermaals aangekondigd. Dat is bijna niet te doen. Gelukkig heeft hij wel een goede associatie met de kinderarts. Zijn praktijkruimte is bezaaid met speelgoed en de beste arts is ook nog eens super vriendelijk. Maar ja, probeer tussen al deze vrolijke zaken door maar eens met een blij gezicht een scherpe naald in iemands autistische arm te prikken.
Onze arts had een briljant plan. Haribo’s. Welke kind is er nu niet gek op? Onze zoon was daar geen uitzondering op.
‘Meneer Michiel, als u hem de hoofd naar links houdt, de moeder daar vervolgens met wat haribo’s hem afleidt, dan zal de verpleegster zijn arm recht houden en dan kan ik er in prikken.’
Zijn uitleg klonk eenvoudig en ingewikkeld te gelijk. Mijn zoon kan behoorlijk sterk zijn als hij iets moet doen, waarvan hij in de stress raakt. Dus dit zou een uitdaging worden.
Afijn, de afleiding werkte. Junior had alleen maar oog voor de kleine zoet beertjes. Mooi! De arts zette de naald in zijn arm en begon te tappen. Mijn zoon zijn lichaam verkrampte iets. Wat was dit? Zag je hem denken. Zijn moeder bungelde snel twee haribootjes voor zijn neus en ik hield zijn hoofd zo goed mogelijk naar links. Zijn arm protesteerde en de verpleegster moest letterlijk als een volleerde turnster aan de rekstok zijn arm in bedwang houden.
‘Voeren! Voeren!’
‘Hier kerel, vier snoepjes.’ riep zijn moeder, die met de grootste bibbervingers de haribootjes voor junior zijn gezicht hield.
Onze zoon haperde even toen het eerste buisje op de naald ging.
‘VOEREN!’
Drie zalen verder was de dokter nog te horen. Alsof haar leven er van af hing, drukte zijn moeder de snoep in junior zijn mond. Ze gooide het er nog net niet van een meter afstand er in.
Afgeleid, gelukkig. Zijn arm ontspande, onze biceps ontspanden en junior smakte vrolijk een mond vol haribo’s weg.
De verpleegster, opgefleurd met rode blosjes van de inspanning, plakte een leuke pleister op zijn arm. De kinderarts prees hem letterlijk de hemel in, met ons er bij. Ik prees hem mogelijk nog hoger dan dit.
Haribo maakt kinderen blij, met de kinderarts en mij er bij!
MichielZiet 