In in de platenkast van mijn ouders vielen mij vroeger tussen “alle dertien fout” lp’s een paar hoezen op. Fisher Z, John Lennon en “de blauwe” van The Beatles.
Een stenen oor waar iemand op losgaat met een drilboor, een naakte vrouw en een pot jam en vier behaarde kerels, vrolijk neerkijkend vanaf een balkon. Op dat moment wist ik nog niet dat de naakte vrouw en jampot enkele jaren daarvoor lid waren van de balkonjongens.
In mijn zoektocht welke muziek nu bij mijn smaak paste, speelde ik veel platen van mijn ouders af. Sommige eenmalig en sommige helemaal grijs. Meestal selecteerde ik op de aantrekkelijkheid van de hoezen, echter ontdekte ik al snel dat de gele covers met halfnaakte vrouwen van de Story de meest afgrijselijke muziek herbergden. Toch maar eens die blauwe van die vier beetje vreemde kerels proberen.
Er ging een wereld voor mij open! Wat kon muziek veel meer zijn dan één dimensie! Deze mannen, The Beatles, waren voor mij de uitvinders van de 3D muziek.
In onze knusse gashaard gestookte woonkamer zonder dubbel glas zette ik op een winterdag voorzichtig de naald van onze pick-up in de groef. Eerst even wat gekraak en geruis en opeens klonken er links en rechts van mij door de boxen een soort trekzakachtig geluid.
Wat is dit voor iets magisch?
‘Let me take you down cause I’m going to strawberry fields.
Nothing is real’
Holy Spagaronie! Wat was dit? Wie maakte deze magische muziek?
Al bij de eerste noten belandde ik in een roes van verrukking. De ijsbloemen op het raam kregen kleur. De woonkamer veranderde in een warme oase. Hoe kon dit?
Mijn moeder legde me uit dat deze muziek uit de hippietijd kwam. Ergens uit de tweede helft van de jaren zestig. Dat mensen hier op konden dromen met kleuren zonder te slapen. Dat klopte.
Ook ik werd meegevoerd in dromen. Bij het tweede nummer reed ik opeens mee met een brandweerauto in een typische Engelse wijk. Langs de kapper die trots zijn foto’s in de etalage heeft hangen. Een verpleegster verkoopt vlak bij de rotonde rode bloemen. Een bankier wordt uitgelachen door wat kinderen.
Dit alles zag ik terwijl ik meereed. Allemaal op de geluiden van een piccolo trompet. Moet je nagaan. Een popnummer met ergens middenin een trompet. Hoe bijzonder was dat? Voor mij een openbaring.
Alle nummers op de blauwe heb ik in een week tijd minstens honderd keer beluisterd. I am the walrus, the magical mystery tour, a day in life met haar orgastische einde. Hoe klassiek rock ontmoette. Hoe vier mannen van Britpop zichzelf omhoog stuwden naar een bombastisch ongekend niveau. De lat voor alle bands op Himalayahoogte leggend. Een van de meest invloedrijke bands voor heel veel decennia.
Dit alles ontdekte ik op die winterdag door die ene trompet.
Vele jaren later ben ik natuurlijk aardig wat wijzer geworden op het gebied van The Beatles en muziek in het algemeen. Queen, Radiohead zelfs bands als System of a down, in de verte hoor je bij nummers invloeden van die vier jongens uit Liverpool.
Dinsdag 8 maart kwam het nieuws dat de vijfde Beatle op 90-jarige leeftijd overleden is. De man die er als producer voor zorgde het klassieke element in de popmuziek te stoppen. De man die van halve demo’s van John kleine juweeltjes maakte. Die Paul overtuigde om een strijkorkest in Yesterday mee te laten spelen. Deze man is sinds die ene dinsdag in maart bij George en John.
Ik zit in mijn woonkamer en op mijn laptop zoek ik op You Tube het nummer Penny Lane op. Geen gekraak van de naald. De mellotron klinkt ineens door mijn kamer. Even later rijd ik weer mee op de brandweerwagen. In gedachten zie ik de bloemen op de ruiten en verandert mijn centrale verwarming in een potkachel. Dat allemaal door die ene trompet.
George Martin forever.
MichielZiet 