Tattoo

Daar lag ik dan. Op een soort tandartsstoel-achtige zetel in een tattoo winkel. Of winkel, hoe noem je eigenlijk een plek waar je tatoeages laat zetten? Daar lag ik dus. In een tattoo-zetterij.

Eindelijk durfde ik het aan. Niet meer laten beïnvloeden door wat anderen ervan vonden, maar wat ik er zelf van dacht en vooral waarom ik het zo dacht. Dus stapte ik enkele maanden geleden in de wereld van de tatoeage binnen en daarbinnen trof ik een jonge dame aan, Sally geheten. Een jongedame die mij aan de naald zou nemen in de wereld van lichaamsbeschildering.

Ze maakte een foto van mijn borstkast om mij zo te kunnen laten zien hoe de tattoo eruit zou komen te zien. Bij de eerste blik op mijn digitale torso was ik er meteen al uit. Ik moest nodig weer naar de fitness. Wat een hangtieten! Sally was professioneel genoeg om hier geen uitspraken over te doen. Het had haar zo een klant kunnen kosten.

Afijn, samen kozen we de mooiste plek voor de draak uit, want dat moest het worden, en mocht ik een paar weken later terugkomen voor de vuurdoop. Mij vrijwillig laten prikken door een jonge tattoo artiest die mij algauw geruststelde in de grunge stijl tattoo-zetterij.

Ze zeggen wel eens dat barmannen een soort psychiaters zijn die de problemen van hun klanten aanhoren. Ik denk dat het bij tatoeëerders niet veel anders is. Althans dat was mijn ervaring. Niet dat ik nu zoveel problemen uitstortte. Wel veel meligheid en humor. Wat op zich best wel link is wanneer je de vrouw met de naald de gek aansteekt. Maar ach, leef het leven tot de max.

‘Je hebt een bijzondere huid,’ zei ze.

‘Dank je, ik ben er ook erg trots op,’ grapte ik terug.

Een dreigende naald kwam op mij af met een glimlach.

‘De stencil blijft bij jou slecht op je lichaam zitten, dus ik zal flink moeten concentreren.’

Ik ben blij dat zij dat moest doen want dat was niet een van mijn sterke punten.

We konden het goed vinden samen. Wat wel handig is wanneer je zesenhalf uur in de stoel ligt. We hebben, denk ik, letterlijk over van alles en nog wat gepraat. Van relaties tot en met het avondeten en alles daar tussen in. Af en toe kwam haar vader, ook tatoeëerder, even controleren of ze het goed deed. Het oog van de meester zeg maar.

De beste man was iemand zonder moordkuilen in zijn hart. Hij bestudeerde mijn, inmiddels wat meer afgetrainde bovenlichaam en zei.

‘Doet het niet zeer bij je borst?’

‘Neuh, valt eigenlijk wel mee.’

‘Hmm,’ zei hij dodelijk serieus. ‘Knap, want je hebt er nu niet bepaald veel spek en spier op zitten.’

Het wawawaaa-muziekje ontbrak er nog aan. Acht weken kettlebell fitness met één zin door de gootsteen.

‘Ja, mijn pa kan behoorlijk direct zijn.’

‘Dan weet ik het waar jij het van hebt.’

Daar kwam die naald weer.

De draak ontwaarde steeds meer op mijn borstkast. Een mooie gewaarwording. Ze kon het écht goed! Dat wist ik ook wel, anders ging ik er niet naartoe. De pijn viel ook best mee. Toen nog wel. Ze lachte op een gegeven moment ook een beetje duivels naar me.

‘Nu vind je me nog aardig, maar als ik met het finetunen begin, ga je me haten.’

Ik kon het me niet voorstellen. Totdat ze met haar naald voor de zoveelste keer over mijn reeds beschadigde huid ging om alles mooi diepte te geven. Alsof een leger wespen en bijen je massaal steekt! Alsof je driedubbel verbrand bent… alsof ze een gloeiend heet hoefijzer op je borst drukken! De duivel! Wat een pijn!

Een Michiel laat zich echter niet kennen. Zoekend naar die bubbel van concentratie focuste ik me op mijn ademhaling. Zen. Geen pijn maar ademhaling. In mijn ooghoek zag ik de vader boven mijn opdoemen. Ademhalen. Hij had een camera bij zich. Concentreer. Ik vermoedde voor een plaatje van mijn draak voor de website. Focus. Hij fotografeerde echter niet. Hij wachtte af. Adem in. Een zucht van frustratie ontsnapte over zijn lippen. Adem uit.

‘Kun je op zijn minst niet doen alsof?’

Ik staarde de vader vragend aan.

‘Alsof je pijn hebt! Iedereen gaat stuk in deze fase en jij ligt er maar een beetje gezellig bij.’

‘Oh, sorry,’ zei ik en dacht snel even na. ‘Ik kan wel even alsof doen.’

Dat was een goed plan. Tatoeëerders humor. Zo leer je weer wat.

Hij stond erop! De naaldenstorm had ik overleefd en het resultaat mocht er zijn! We waren beiden zo blij met het resultaat na deze marathon dat we elkaar spontaan een boks gaven! Vader complimenteerde ons beide dat we het super gedaan hadden.

En passant kreeg ik nog een nieuwe dimensie bij het woord ‘smeren’. Eindelijk begreep ik wat al die mensen met een tattoo bedoelden wanneer ze me voor de zoveelste keer vertelden dat ik goed moest smeren. Ik smeer altijd goed. Vraag maar aan mijn vriendin. Die loopt de hele dag met een stofzuiger en een vaatdoek achter mij aan.

Ik kreeg een tubetje bepanthen mee en moest daar driemaal daags mijn draak mee voeden. Smeren dus.

Ik verliet de zaak. Niet voorgoed, want ik kom nog een keer terug. Ik zei dag tegen Sally de inkmaster. Dat was raar. We stonden er dan ook wat onwennig en knullig bij. Dat laatste ik vooral dan. We deden nog een boks en een hand en ik verliet de winkel. Opeens de ‘gewone’ wereld weer in. De magie van de tattoo wereld nog als een zweem om me heen. Zou zij dat ook hebben? Een hele dag best intens met elkaar bezig zijn en dan opeens klaar.

De draak prikte door mijn shirt. Alsof het wilde zeggen dat het zo goed was. Dat dit erbij hoorde. Ik glimlachte, bedankte Sally in gedachten en ging de wereld in met mijn alter ego op mijn lijf vereeuwigd.