Kruis tocht

De afgelopen dagen hebben we echt kunnen genieten van winters weer. Sneeuw, ijs, thuis kacheltje aan. Lekker tegen elkaar aankruipen op de bank. Er waarde zelfs voor heel even het beruchte Elfstedentocht-virus rondt.

Oud-Hollandse winterse taferelen voltrokken zich voor mijn raam in de woonkamer. Kinderen dik ingepakt op een sleetje, die voortgetrokken werd door hun zwoegende vaders. De kleinste kids, die net kunnen lopen, ingepakt als Michelin mannetjes met wanten en al. Met hun rode koontjes ontdekken wat dat witte, koude goedje nu precies is dat op de grond ligt. Moeders die in paniek aangesneld komen wanneer zo’n koter een hap sneeuw wil nemen, waar aan de achterkant nog duidelijk een stuk hondenpoep zichtbaar is.

In de avond, waar de schemering geleidelijk aan overgaat in donker, wordt het alleen maar mooier. Straatlantaarns lichten oranje op. Pubers worden opeens weer jongetjes en bekogelen elkaar met sneeuwballen. De iets jongere tieners sjouwen daar tussendoor, de sneeuwballen trotserend met emmers vol sneeuw. Op een verlaten parkeerplaats zijn zij druk bezig een iglo te bouwen. Aan de andere zijde zie ik een groep meisjes over de straat glijden. Ze hebben een ijsbaantje gemaakt.

Mijn gedachten dwalen af. Ik moet de leeftijd van een van die jochies van elf hebben gehad. Behangen met een flinke snottebel kwam ik rond een uur of acht thuis. De hoogste tijd vond moeders en gelijk had ze. Al was ik het er niet mee eens. Morgen weer een schooldag. Wanneer ik snel de pyjama aandeed, mocht ik op de bank nog even lezen met een kop lekker warme thee en een speculaaskoekje. Twee als ik opschoot. Ik zat binnen een minuut in mijn pyjama op de bank.

Papa keek het nieuws. Saai! Dus pakte ik een stripboek. Bladerde in eerste instantie vluchtig door tot mijn ogen stuitten op een winters tafereel. Wat een toeval! Het ging over een meisje dat een ijsbaantje had gemaakt en met haar grote zus en haar eeuwige vriendje hadden ze grootste pret. Ook zij moesten thuiskomen van moeders. Zij vond het ijsbaantje toch wel wat gevaarlijk zo in het donker en strooide er zout over. Konden passanten er tenminste niet hun nek over breken.

Vader kwam thuis. Hij wist van het ijsbaantje en herinnerde zich toen hij hoe leuk dit wel niet was toen hij klein was. Hij nam een aanloop en sprintte vol jeugdige elan richting het ijsbaantje en ging vol op zijn plaat op het nu stroeve baantje.

Ik lag in een deuk van het lachen. Wie kon toch zo goed die Nederlandse sfeer neerzetten in een strip? Het was Jan Kruis.

Afgelopen donderdag is de geestelijke vader van Jan, Jans en de kinderen overleden. De uitvinder van de huiselijkheid en warme gezelligheid in een strip. Ergens zullen er een Catootje en Jeroen zitten. Starend naar de hemel. Een oude man passeert hen en vervolgt zijn tocht.

‘Hoi piepeloi,’ zwaait Catootje.

‘Hussen met je neus er tussen,’ zegt Jeroentje.

De witbebaarde man kijkt nog een keer om en lacht tevreden. Zij zullen altijd voortbestaan.