Niet voor mij

‘Mijn ouders kozen liever voor de dood dan voor mij.’

Dit zinnetje ging door merg en been toen ik het hoorde op TV. Een autistische man van een jaar of veertig. Bierbuikje, slobbershirt, ruige hipsterbaard en dik brilletje. Zijn kamer zag er uit als een gamershol waar vaker het licht van de laptop scheen dan dat van de zon.

Een man met het niveau waar eeuwig een mama en papa nodig zouden zijn. Uitgerekend zij waren er niet meer. Ze hadden gekozen voor de dood. Mama raakte ongeneeslijk ziek en zou vroeg sterven. Papa kreeg niet veel later de vreselijke ziekte kanker en zou een lijdensweg tegemoet gaat. De ouders hadden besloten om de wereld uit te stappen nu hun leven nog van enige kwaliteit was.

Een jongen, want dat was het. Geen man, maar een kereltje, deed schijnbaar emotieloos zijn verhaal. Iets waar autisten een patent op hebben. Alleen schijn bedroog. Ieder woord dat over zijn tong rolde, had stuk voor stuk een groot gewicht aan emotie. Hij moest ze dragen. Hoeveel woorden hij er ook monotoon uitspuwde, de last zou zwaar blijven.

‘Ik begrijp het niet. Waarom wilden ze nu al dood? Ze hadden toch ook nog even kunnen wachten? Ik ben er toch ook?’

Roerloos staarde hij voor zich uit. Een innerlijke strijd woedde.

‘Papa en mama hadden beiden iets vreselijks. Ik wilde ook niet dat ze pijn leden. Papa was heel gek op mama.’

Je zag hem worstelen. Hij wist dat zijn ouders geen keuze hadden. Alleen daar kon hij niks mee. Zag hem zitten in zijn kamertje. Wie moest nu zijn mama zijn die hem vertelde dat hij wel zijn tanden moest poetsen. Dat hij ook eens naar buiten moest en niet de hele dag gamen. Wie werd nu papa? Iemand die hem even een schop onder zijn kont gaf? Of gewoon een mannenknuffel gaf, omdat papa dat ook altijd deed. Hij had een broer, maar dat voelde nu even niet het zelfde. Zielsalleen zittend op een bed vol games. Zelfs de camera zag hij niet meer. Ogen staarden in het korte verleden.

‘Papa ging op bed liggen achter mama. Zo deden ze dat altijd. Toen sloeg hij een arm om haar heen. Hij kon zo kijken naar mama. Dat deed hij zo mooi. Mama zag dat niet meer. Toen blies mama haar laatste adem uit. Papa zag dat en stierf met een glimlach mee. Zo zijn ze samen naar boven gegaan.’

De jongen keek omhoog alsof daar een tunnel naar de hemel zou openen. Hij deed zo zijn best om even geen autist te zijn. Dwong bijna zijn ogen om te huilen. Het lukte niet, maar ik voelde zijn verdriet en huilde voor hem. Iedereen die het programma keek weende waarschijnlijk voor hem.

Mijn ouders kozen voor de dood. Een zin die voor altijd in mijn hart gekerfd staat. Een kind moet zijn vader en moeder overleven, zegt men wel eens. Alleen soms zou je willen dat het net even anders zou zijn. De jongen zal er wel komen. Ik wens hem duizenden oprechte, echte tranen toe.