Uhh… vergeet je tandenborstel…

Onlangs liet ik mijn nieuwe schoonmaakster mijn huis zien. Ja, ja, decadent in een rijtjeswoning, ik weet het. We arriveerden in mijn luxe ruime badkamer van een bij twee meter en toen viel het me op. De tandenborstels

Een gele, plastic beker vol tandenborstels staarde ons geluidloos aan. Als een stel bontgekleurde wachters bij het Britse paleis. Dat terwijl we hoofdzakelijk met ons tweeën in huis zijn. De schoonmaakster had een vragende blik. Weet je zeker dat je niet twintig kinderen meer hebt?

Tja, leg dat maar eens uit. Mijn hoofd is een beetje als de beker met tandenborstels. Een beetje een wirwar aan gedachten en af en toe zit er een logica in. Net als bij de echte tandenborstels gaat er ook wel eens eentje net niet goed in het bekertje en dan kiepert de hele boel om.

Mijn vriendin en ik zijn van de weekendjes weg en de daarbij behorende bed and breakfastjes. De voorbereiding gaat in de regelmatig ongeveer zo:

‘Morgen is het zover, hè?’

‘Ja! Dan gaat het gebeuren.’ Stilte. ‘Wat precies?’

‘Dan gaan we een weekend weg! Of was je dat vergeten?’

‘Nee, natuurlijk niet!’

Shit!

‘Heb je de tas al ingepakt?’

‘Ja, zo goed als klaar.’

Tas! Tas! Uhm… onderbroeken! Waar hing mijn overhemd ook al weer. Mijn goeie spijkerbroek!

‘Ja, hoeven alleen nog een paar leesboekjes in.’

Fuck! Ik moet de boeken nog inleveren bij de bieb!

‘Ik vind dat je er veel te ontspannen over doet, morgen moeten we al vroeg op hoor. Om bij de boot te komen.’

Oh ja! We gaan met de boot naar Ameland! Had ik nu de boottick…

‘Heb je de boottickets uitgeprint?’

Shit!

‘Ga ik nu doen. Komt goed, schatje.’

‘Hoe kun je nu zo rustig doen? Je hebt de tickets nog niet eens?’

Op zulke momenten dreigt mijn uiterlijke schijn altijd door de mand te vallen. Met veel bluf kom ik dan nog redelijk zelfverzekerd over. Maar ondertussen.

Zodra ik op zulke momenten de kans heb, vlieg ik naar boven en pak als een volslagen debiel mijn tas in. Pak is een groot woord. Ik gooi mijn tas in. Daar komt mijn tandenborstel in werking. Op een of andere manier gaat mijn plastic bekertje dusdanig in de war dat ik relevante zaken vergeet en onnodige dingen in mijn tas smijt. Hardloopkleding zonder schoenen. Een shirts van mijn zoon. Alleen een linker sok. Dat dus.

Met veel kunst en vliegwerk weet ik me er altijd weer uit te redden. Ik koester nog steeds de illusie dat mijn vriendin de totale stress helemaal niet gemerkt heeft. Helaas spreekt haar gezicht andere waarheden. Wanneer we dan eenmaal ergens aankomen heb ik gelukkig dusdanige grote aantallen kledij in mijn tas gemikt, dat ik altijd wel een weekend doorkom. Geheel ontspannen sta ik dan ook ’s avond in de badkamer om mijn tanden te poetsen.

Shit!

‘Schat? Zit er een drogisterij in dit pittoreske dorpje?’

En zo lieve schoonmaakster en lezers, raakt altijd mijn gele bekertje vol.