Pesten

In mijn jeugd is me een keer iets ergs overkomen. Door een dubbel reuma-virus belandde ik ergens op mijn veertiende op de intensive care. Het had geen dag langer moeten duren volgens de arts. Daarna lag ik anderhalf maand op de kinderafdeling om vervolgens nog een aantal jaren onder controle te moeten staan.

Na mijn verblijf keerde ik terug naar school en kreeg het welkom dat je kon verwachten van pubers op Mavo-niveau. Ik werd uitgemaakt voor bottenkoning en was makkelijk mikpunt van spot. Logisch. Ik was dan ook sterk vermagerd en een slungel. Dat ik daarbij snel dichtklapte maakte het alleen maar eenvoudiger voor die paar idioten die pesten
kennelijk nodig hadden om zich goed te voelen. Ik bleef in dit jaar zitten. Ouders wel een beetje boos, maar ik was er blij mee. Nieuwe klas met minder hersenloze leerlingen en stuk gezelliger.

Klinkt heftig, hè? Hoewel het best vervelend was, kon ik me er vrij snel over heen zetten. Sterker nog, ik lachte er om, die gasten konden er ook niets aan doen dat ze bewijsdrang hadden. Zij waren overduidelijk alles behalve volwassen en ik was dat, door het virus noodgedwongen, wat meer geworden. Hopelijk is er wat fatsoenlijks van ze geworden.

Waarom begin ik hier over? Omdat ik logischer wijze een broertje dood heb aan pesten. We proberen er telkens iets aan te doen, iedere keer. Elke generatie steekt het weer de kop op als een dikke puist. De pus lijkt maar niet uitgeknepen te willen worden.

De heftigheid lijkt door de digitale wereld alleen maar te zijn toegenomen. Naaktfoto’s die rond gaan, chantage filmpjes, geweld in woord over een app. Wat zit er allemaal onder de oppervlakte, aan pesten, waar wij als ouder geen weet van hebben? Wordt jouw kind gepest? Of is hij of zij de pestkop? Word je zelf gepest? Of, zonder dat je het weet doe je het zelf op school?

Of op het werk? Het kan overal. Ik wil wel de moraalridder uithangen, maar misschien ben ik zelf nu wel net zo erg? Waar liggen de grenzen?

Als volwassene verwacht ik enig zelfbesef. Een spiegel die je voorzet. Als puber en jongere ligt dat anders. Hoe bereik je hen? Hoe dring je door bij iemand die pest? Hoe voorkom je het meest erge? Zelfmoord? Wie kan mij daar een antwoord op geven?

In Duitsland heb je maatschappelijke stages. Elke tiener is verplicht een jaar lang iets te volgen op een school, ziekenhuis, gehandicapten, brandweer… iets dat ogen doet openen. Het werkt! Je ziet opgeschoten jongens veranderen in kerels met normbesef. Bakvisjes in sociaal
betrokken dametjes. Waarom niet in Nederland? Waarom geen stage naast je onderwijs? Druk ze met de neus op de maatschappelijke feiten. Ga niet acteren eer het al gebeurd is, maar wees preventief.

Alle goede campagnes ten spijt, het is niet structureel. Kom je bij deze generatie in de klas voorlichten, dan gaat het twee groepen lager alweer mis. Bouw een structureel maatschappelijke spiegel en zet die alle klassen en groepen voor. Daar wordt niemand slechter van.
Ik werd getriggerd door een schrijfvriendin van me, die mij in een paar woorden omschreef hoe erg pesten is en welke impact het heeft. Voor haar en voor alle anderen die dit hebben meegemaakt schrijf ik dit. Het zijn uiteindelijk jullie die de wereld een stuk mooier maken of gaan maken! Let maar op. Jullie weten als geen ander hoe belangrijk het is om blij in het leven te staan. Misschien is het nu nog niet zichtbaar, maar het komt. Neem dat maar
aan van iemand die ook ooit het lijdend voorwerp was.

Bron afbeelding: fineartamerica.com