To the Max!

We leven in een Tindercultuur. Alles moet snel en het liefst hapklaar. Vinden we het niks dan “swipen” we het de afvalbak in. Het lijkt wel of we onszelf de tijd voor geduld niet gunnen. Series moeten met een dozijn gekeken worden en het liefst in één week. Nieuwste muziek heeft de radio nog niet bereikt of het is al beluisterd en afgestreept op Spotify. TV is niet meer van nu. YouTube is de nieuwe heilige koe van beeldend Nederland.
Tig vlogs van hoe ik een nagel moet lakken tot hoe ik de buurman over de zeik krijg. ADHD-cultuur ten top! Snel, sneller, snelst. Kijkcijfers laag? John flikkert ze genadeloos van de commerciële zender. Een programma rustig brengen en laten groeien is er niet meer bij. De jeugd wil dat niet. Ze laten radiostations als 3FM links liggen en streamen en Netflixen er lustig op los.
Is het dan allemaal kommer en kwel? Neen. Tussen alle Spongebob programma’s in is er één zender die zich onttrekt uit deze opgejaagde cultuur. De zuurstoffles tussen de gemakkelijk scorende programma’s. Omroep Max. Ja lacht u maar. Dat mag. Maar deze ‘bejaarde’ omroep heeft geleidelijk aan rust in de overschreeuwende medialandschap teruggebracht.
Max is de Seks voor de Büch van vroeger. Niemand kijkt er naar, maar iedereen kan er de volgende dag over meepraten. Waar we vroeger stiekem moest lachen hoe tante Annie een grote courgette van ome Arie op een vreemde plaats ingebracht kreeg, verkneukelen we ons nu hoe tante Beppie oom Henk aanwijzingen geeft hoe hij zijn op afstand bestuurbare caravan inparkeert. We genieten hoe we een kwartier lang een groep bejaarden over een Italiaans marktje zien lopen in dorpje dat La Tortelini heet of zoiets. Ik vind het heerlijk!
Ik zit dan met een kop thee op de bank en doe net alsof ik heel druk aan het appen ben. Max heb ik er op met een smoes van: Achtergrond behang. Dan kan ik mij beter concentreren op de app. Het is de app die het behang is. In het begin keek ik stiekem met een schuin oog. Maar nu.
Heel Holland bakt! Een groep mensen in een tent maakt hun beste baksels. Het programma kabbelt voort als de lekkage van mijn wc-pot, die ik tien uur later ontdekte. Er plopt een pasteitje in. O jee, paniek! De dame in kwestie vrouwtje Theelepel, noem ik haar, moet vlug improviseren. Ik zit op het puntje van m’n stoel. De spanning is te snijden! Haar pasteitje niet. Die is vlaai. Theelepel leent snel restjes deeg van haar bakgenoten. Snel is bij Max ongeveer tien minuten. Ik kan er gewoon rustig een hele kop thee bij leeg drinken!
Dan komen Jannie en Albèrt om de baksels te testen. De climax wordt met een vaart van een rolstoel met een slag in het wiel opgebouwd. Ze hebben de tijd en zo heeft heel Holland de tijd. Voor even is het leven in slow motion. Of zoals de ouderen het zouden zeggen: normaal.
Laat omroep Max maar schuiven. Waar menig programmamaker denkt innovatief te zijn met ‘snel’ –en nieuw media dan tv, is het Max die het begrijpt. Terug naar de roots! Terug naar het leven waar ondertussen zover voorbij gehold is dat we vergeten zijn hoe lekker rustig dit ook alweer was. Zij weten hoe het werkt. Leef niet snel! Nee, live life to the Max!

Bron afbeelding: www.theodysseyonline.com