Zorg(elijk) 2016

Ik ben een gebroken man. Nou ja, mijn pink is gebroken. Michiel zou Michiel niet zijn wanneer het niet het meest debiele ongeluk ooit was. Neem een dikke tak, een robuuste knipschaar met lange hengels en een niet al te handige tuinman. Overschat vervolgens de tak die je moet doorknippen, zet veel kracht en krak! Niet de tak maar mijn pink die tussen de hengels van de schaar brak.
Daar zat ik dan met een niet te gebruiken vinger. Mooi dik en pijnlijk. Dan kun je maar een ding doen. Een week eigenwijs zijn en dan naar de dokter. Zo ook ik.
Met een goed ingetapete pink zat ik netjes een minuut eerder dan de afspraak in de wachtkamer. Afijn, dik een half uur later was ik aan de beurt. Tape eraf en de vinger in de kundige handen van de arts. Tja, hij kon het ook niet zeggen, ik moest maar eens foto’s laten maken in het ziekenhuis een stad verderop.
Zo ging ik op pad met een licht pijnlijke pink zonder enige verband of wat dan ook. Wat zijn er dan toch veel rotondes wanneer je ze niet nodig hebt. Mijn pink was het hier mee eens, want die vond alles kloppend. Met pijn en nog meer pijn kwam ik uiteindelijk bij het ziekenhuis aan.
Aan de receptie van het ziekenhuis wilde ze graag mijn geboortedatum en naam weten. Nadat ze er niet intrapten dat ik van 1992 was, mocht ik doorlopen naar de balie van de röntgen. Wederom naam en geboortedatum. Goh, dacht ik, misschien moest de medische wereld eens Facebook nemen, dan hoeven ze dat niet steeds te vragen. “1984,” riep ik, maar helaas, grapje wederom mislukt.
Een kleine half uur later mocht ik op de foto. Als een volleerd handmodel poseerde mijn vinger van zijn zwoelste kanten. Gebroken was de conclusie, maar niet goed genoeg voor gips. Onderstaande conversatie volgde met de assistente. Bizar maar waar.
‘U moet er even mee terug naar de dokter, die gaat het intapen.’
‘Huh? Kan dat hier niet? Ik bedoel, dit is toch een ziekenhuis?’
‘Nee, helaas. Ik mag het niet doen en de chirurg zit in een andere stad.’
Verbazende stilte.
‘Maar hoe kon hij dan zien dat mijn…’
‘Ik heb hem even de foto’s toegestuurd en gebeld.’
‘Oh, ja, logisch.’
‘U moet tegen de dokter zeggen dat hij er buddy-tape om moet doen. Dan weet hij voldoende.’
Dat maakte me wel ongerust. Dat mijn arts kennelijk niet weet wat er om mijn vinger moet.
Licht geïrriteerd toog ik al kloppend en mopperend door rotonde-city terug naar mijn dokter.
Receptie gesloten.
Grrr.
Mijn pink klopte hard genoeg bij de receptie om de aandacht te trekken van een assistente.
‘Ja?’
‘Mijn pink is gebroken en ik moest van het ziekenhuis hem hier in laten tapen bij de dokter. Met buddy-tape,’ zei ik er dapper achteraan.
‘Oh, maar dat doen wij hier normaal gesproken niet.’
Vanuit het onderste van mijn lichaam begon het lava te borrelen.
‘Waar dan wel? De groenteboer? Bakker? Zeg het maar. Ziekenhuis ook al niet, maar dat zou ook wel héél raar zijn, natuurlijk.’
Mijn sarcasme kwam kennelijk nog niet helemaal over. De assistente, behulpzaam dat ze was, dacht even mee.
‘Fysiotherapeut misschien?’
Uitbarsting!
Al het lava spoot als een flinke scheldkanonnade over de receptiedesk. De pijn in mijn pink hielp ook niet echt om nog enigszins genuanceerd over te komen.
De haren van de assistente wapperde als waren ze van Hans Klok om haar oren van mijn getier. Ze kon niet anders doen dan toch gauw even de dokter vragen. Snel vluchtte ze weg en kwam ze even later wonder boven wonder terug. De dokter zat nu in een bespreking en zij mocht niet tapen, omdat het op een speciale wijze moest. Na een aantal excuses kon ik de volgende ochtend terugkomen.
Als ik geweten had dat een gebroken pink zo zorgintensief was dat het twee dagen in beslag neemt, had ik nooit die verrekte boom gesnoeid!
De volgende ochtend. Bij de arts. Ik zat op de eerste rij om de speciale manier van tapen te mogen aanschouwen met de beroemde buddy-tape. Iets wat een assistente niet mocht, maar na het bekijken van deze wondermethode ben ik er haast van overtuigd dat ik het de volgende keer door mijn buurmeisje laat doen.
Zorg anno 2016. Klaar bij de dokter? Kun je meteen een cursus stresstherapie aanvragen. Kan ik dadelijk de röntgenfoto’s ook nog betalen van mijn eigen risico. Kan ze niet eens op mijn open haard zetten!

Bron afbeelding:  dagboekvoorhetleven.wordpress.com