Zoemmm

Viespeukjes zijn het. Ze houden zich stilletjes schuil en begluren je ongegeneerd. Kijkend naar je blote lijf. Je zachte huid. Hun tongetje likt nog net niet over hun lippen. Het maakt ze niet uit of je man of vrouw bent. Ze zijn zo bi als de pest. Als je maar lekker ruikt.
Lig je eenmaal comfortabel in je bed op een zwoele zomeravond, dan komen ze. De mosquito, de mug. Ook wel kutbeest genoemd in de volksmond.
Ooit heeft de natuur dit rampinsect bedacht en losgelaten op onze aardkloot. Nou kloten is het. Ik heb geen enkel idee wat het nut van dit kleine beestje is. Eigenlijk ook wel: het wakker houden en irriteren van de mens.
Ontspannen lig ik in mijn nestje. Helemaal zen terwijl de melatonine toeslaat en mij wegvoert naar droomland. In mijn fantasie de wereld reddend als ridder. Net wanneer ik de draak wil doden, doemt er gezoem op met een hoge frequentie. Is het de draak? Deze kijkt mij aan of ik wil voortmaken. Hij heeft nog meer dromen om langs te gaan. Langzaam word ik wakker. Het groene reptiel verdwijnt, maar het gezoem niet.
Een mug!
Ik schiet overeind. Het gezoem verdwijnt. Echter, ik weet beter. Dat beest zit ergens in mijn kamer! Vlug klik ik het nachtlampje aan en als een standbeeld blijf ik zitten. Loerend op de muren en plafond. Waar zit het? Niets. Misschien is het wel weggevlogen. Ik klik het lampje weer uit.
Zoemmm!
Godver!
Lampje aan.
Ik gris een tijdschrift van de grond. Voordeel van boekenwurmen. Die hebben altijd mepvoer in de buurt.
Ditmaal stap ik uit bed en besluit om mijn kamer uitvoerig te scannen. Tijdschrift in de aanslag.
Daar zit ie!
Ik sluip op het beest af.
Mik.
Bam!
Een mug armer en een bloedvlek rijker. Trots staar ik naar mijn zojuist gecreëerde jachttrofee.
Daar zit er nog één!
Bam!
Flats!
Raak!
Tevreden kruip ik onder mijn deken. Lampje uit. Na welgeteld twee minuten stilte keert het gezoem terug. Alsof ze eerst dodenherdenking hebben gehouden! Ik gooi er op mijn charmantst een hele hoop scheldwoorden en doodsverwensingen uit. De eerste bulten beginnen spontaan op mijn benen te jeuken. Ik laat me niet kennen, druk het kussen op mijn kop en rol me helemaal in de deken. Zo. Gezoem niet meer te horen en geen stukje huid meer vrij.
Ik krijg het warm. Ik krijg het heel warm. Een bijkomend effect van een zwoele zomeravond. Het zweet begint me langzaam uit te breken. Zo wordt slapen ook niets. Na een paar keer heen en weer gewoeld te hebben, gooi ik de deken van me af. Kussen van mijn hoofd.
Koelte!
Zoemmm.
Whaaaa!
Het is drie uur ’s nachts en het is oorlog! De lamp gaat met geweld aan! Als een Rambo sluip ik door mijn slaapkamer.
Bam!
Flats!
Mep!
Kedeng!
Wham!
Soepel sla ik de ene mug na de andere dood. Van het tijdschrift blijft weinig over, maar ja, offers moeten er gebracht worden in tijden van oorlog.
Rond half vier slaak ik een overwinningsgeeuw en kruip als een winnaar mijn bed in.

Zeven uur. De wekker gaat. Voor mijn gevoel heb ik amper vijf minuten geslapen. Het jeukt als een gek op mijn armen. Ze zien eruit alsof ik de waterpokken heb. Mijn slaapkamer is er nog erger aan toe. Die heeft spontaan de rode hond gekregen.
Vermoeid sta ik op. De drang om te krabben verbijt ik. Die paar overlevenden ergens op de muren kijken. Dat weet ik zeker. Ik ga ze niet het genoegen geven door mijn huid open te halen vanwege de jeuk.
Aan mijn voeten ligt een halfvergaan tijdschrift. Zonde. Op het moment dat ik de slaapkamer verlaat, weet ik zeker dat ik een soort lachend gezoem hoor. De zege van vannacht… was die dan toch voor de mug?

Bron afbeelding: Pinterest