Gevaarlijke rode liefde

Haar mobieltje ging. De grote glimlach die daarop verscheen, stal de show op haar zachte gelaat.
Ze reed al een tijdje in haar rode Citroën. Keurig rijdend en afstand houdend op de weg van Enschede naar Oldenzaal. Haar rode haren waren netjes opgeknoopt in een knotje. Slechts een sierlijk krullende sliert haar prijkte over beide wangen. Het accentueerde mooi haar blosjes.
Het moest wel haast haar vriendje zijn. Of in ieder geval iemand die haar zo liefdevol deed lachen. Ze zette haar mobiel op de speaker en begon stralend tegen het ding te praten.
Alsof ze in innige conversatie was met haar stuur.
De verkeersregels leken te zijn vergeten. De vlinders van de liefde lieten haar dwarrelen over de Oldenzaalsestraat. Andere automobilisten viel het ook op. Ze wilden boos kijken bij het inhalen, maar bij de blik op de verliefde vrouw met het knotje, leken ze hun irritatie te zijn vergeten. Hoe kon je nu boos zijn op rood ingeblikte verliefdheid?
Beseffend dat rijden en bellen niet samengaan, besloot ze moedig haar vlinders te trotseren. Ze maakte haar liefde aan de andere zijde duidelijk dat ze moest opletten. Ze hing op. Haar glimlach bleef staan. Sterker nog. Af en toe giechelde ze van geluk.
Hoelang zou ze het volhouden? Rood. De kleur van de liefde en het stoplicht. Dit gaf haar kans op haar mobiel wederom te pakken. Bellen zou ze niet doen. Te gevaarlijk. Appen was toch iets minder erg. Vond zij.
Met een hand aan het stuur, de ander tikkend op haar mobiel, probeerde zij haar liefde te bereiken. Eerst nog netjes op en neer kijkend naar het stoplicht. Toen deze op groen sprong ging het ook nog redelijk goed. Maar vlinders zouden vlinders niet zijn, wanneer deze niet inherent zijn aan het je totaal verliezen in de ander.
Bij het tweede stoplicht in Oldenzaal ging het mis. Haar ogen verloren het contact met de verkeerslichten. Haar liefde zoog haar op, in haar mobiel. De auto straalde van binnenuit zacht warm licht. Haar lach leek nu wel vereeuwigd te zijn op haar gelaat.
Groen.
Een claxon klonk achter haar.
Ze schrok.
Het warme licht verdween.
Terug in de realiteit gooide ze vlug haar mobieltje aan de kant. Ze schudde zichzelf uit haar verliefde bubbel. De blik van opletten keerde terug op haar gezicht. De vrouw die altijd keurig oplette in het verkeer was terug. Ze hield weer keurig afstand. Naast haar leek er een onzichtbare hand uit het mobieltje te komen. Strelend over haar blosjes. De glimlach keerde terug. Alleen ditmaal bleef ze sterk. Ze wilde heel overkomen bij haar liefde en niet inpakt in rood blik.

Bron afbeelding: http://www.teamcheryle.com/accident-130/view-from-the-rear-view-mirror/