Aan de Amsterdamse grachten, kreeg ik mijn hart stil

Wanneer het op rijden aankomt, dan heeft mijn vriendin de broek aan. Ik ben een echte rij-held op sokken. Een grotere autist achter het stuur dan mij, zal je niet snel tegenkomen.

Het is wel wat met de jaren verbeterd. Zo rijd ik vandaag de dag met een veel betere pokerface dan voorheen. De totale paniek wordt goed door mijn masker afgeschermd.

Recentelijk togen wij naar Amsterdam. Mijn vriendin reed. Ik toegezegd dat ik wel terug zou rijden. Ik ben toch wel de betere nachtrijder van ons twee. Dat dan weer wel. We hadden de TomTom in de auto dus er kon weinig misgaan. Dat ging het ook niet. Perfect instrueerde het navigatiesysteem ons langs de grachten naar de Europark aan de Marnixstraat te Amsterdam. Wat is het toch ook een topuitvinding, dacht ik toen nog.

Afijn, wij goed aangekomen. Ons verheugend op een avondje Delamar Theater alwaar een zekere heer Finkers door zijn collega’s in het zonnetje gezet werd. Prachtavond! Helemaal naar Amsterdam getogen om vervolgens in een zaal driekwart gevuld met Tukkers naar een Herman eerbetoon te kijken. Dat hadden ze dus net zo goed in Almelo kunnen doen. Waar slechts twee stoplichten zijn. Een op rood en de andere op groen. Dan was er meteen ook wat te doen.

Laat kwamen we uit het theater. Samen met al onze nuchter mede Tukkers genoten van het eerbetoon. Op naar huis.

Moedig stapte ik achter het stuur. De TomTom actief. Wat kon mij nog gebeuren?

File midden op de uitrit van de parkeergarage.

Geeft niets, kan ik mooi nog even bijkomen van de avond.

We bereikten de hefboom.

Ga linksaf.

            Kan niet. Eenrichting straat.

‘We moeten rechts,’ zei vrouwlief ontspannen.

‘Gaan we doen,’ riep ik bluffend vrolijk terug.

De TomTom sputterde niet tegen. Sterker nog, het stippelde een route uit op zijn scherm. Geweldig! Kon ik mooi vlot Amsterdam uit. Met haar mooie grachten.

Ga rechtsaf.

            Ik rechtsaf.

Probeer om te draaien.

            Wat?

Indien mogelijk, probeer om te draaien.

            Nee, dat is niet mogelijk! Er loopt een busbaan!

‘Gvd!’ riep ik met mijn meest vriendelijke agressie. De paniekogen van mijn vriendin hielpen ook niet. Ze wilde net wat zeggen, toen ik een voor mij dapper besluit nam. Ik stuiterde met de Corsa naar de andere kant van de weg. Zoals de navigatie het wilde.

Keer om.

‘Ja, dat heb ik net gedaan!’

‘Hij praat niet terug, lief.’

‘Als hij kan navigeren als een bejaarde, dan kan hij ook wel luisteren!’ beet ik haar terug.

Het systeem herstelde zich en leidde me verder Amsterdam in. Diep, heel diep Amsterdam in! Voor mijn gevoel bestond de stad vooral uit trams en grachten. Mijn gezicht leek op smeltende wax. Hoe de hel kwam ik ooit op de snelweg? Mijn vriendin deed nog een moedige poging.

‘Ik herken het hier, volgens mij moeten we hier rechtsaf.’

Ik rechtsaf.

Probeer om te draaien.

            Zo kwam ik precies voor het Centraal Station uit.

“I Amsterdam” , zag ik ergens staan. I Almelo!

Vraag me niet hoe, maar ik een vlaag van verstandsverbijstering gecombineerd met een totale delirium, vonden we toch nog de weg die ons naar de snelweg moest leiden. Ergens in mijn eigen heksenketel heb ik mijn vriendin nog uitgekafferd. Wel netjes met de vermelding dat ze me op de A1 me volledig op mijn nummer mocht zetten. Dat heeft ze dan ook gedaan.

Aan de Amsterdamse grachten, heb ik heel mijn hart voor altijd verpand. Ja m’n reet! Heb ik heel mijn hart voor altijd verstilt. Dat was een betere tekst geweest.

Bron afbeelding: Flickr.com