Het leven op de dansvloer

Zodra de DJ de eerste klanken van muziek liet horen, begon langzaam de dansvloer zich te vullen. Aarzelend zetten de eerste mensen hun schreden op de robuuste houten vloer. Vaak zijn het degenen die durven. Zich niet zo snel aantrekken van wat de omgeving van hen denkt. Gewoon lekker met zichzelf en de muziek bezig.
Grappig eigenlijk om te zien hoe diverse soorten mensen hun karakter zo mooi bloot leggen zodra zij zich op of om de dansvloer begeven. De een rockt al zijn testosteron uit zijn lichaam terwijl een ander als een adrenalinejunk over de planken heen racet.
Een stel komt stijldansend op een totaal niet daarbij passend nummer voorbij. De punkers van dansvloer. Laten zien dat ze totaal niet eens zijn met de muziekkeuze. Wat een schitterende manier.
Natuurlijk zijn er ook de passievelingen. Zij die wel willen, maar niet kunnen of durven dansen. Vaak mannen die al nippend aan hun drank knikkend met hun hoofd en tappend met hun voet net op de scheiding van het dansgebied staan. Enkele zullen later op de avond, wanneer de alcohol in hun brein toeslaat, alsnog hun beste bewegingen laten zien. Denkend dat ze Justin Timberlake zijn, maar eerder als de man van elastiek overkomen. Zij durven tenminste.
In de schuchtere kun je zoveel drank gooien als je wilt, hij of zij zal nooit uit zichzelf dansen. Slechts een schoonheid met overtuiging zal ze de vloer op krijgen alwaar ze met voorzichtige beenbewegingen hun best doen om het op dansen te laten lijken. Hun gezichten strak van concentratie. Moeite met zichzelf afschermen van de buitenwereld. Kwetsbaar blootgesteld worden in de maatschappij is niet hun favoriete bezigheid.
Van alle soorten en maten die bewegen, schudden of trillen op de dansvloer vallen de enthousiastelingen het meest op. Zij springen als topatleten over de dansvloer. Eisen hun ruimte op met wijdde arm en beenbewegingen. De glimlach gaat alleen van het gezicht als ze meezingen of nippen aan hun drankje. Alles, maar dan ook alles beweegt mee. Het verklaart waarom de niet dansende man zich graag op de grenzen van de dansvloer begeeft.
De laatste groep zijn de wantrouwers, de angsthazen. Zij die enkele seconden naar hun vriendin of vriend kijken, gewenkt worden om mee te dansen en dan maken ze dat ze wegkomen. Ver weg van de vloer. Want stel je voor dat je in een hinderlaag loopt. Je moet er niet aan denken om totaal onverwachts de dansvloer opgesleurd te worden. Hoe ego vernietigend zal dat wel niet zijn?
Op mijn manier stond ik al dansend om me heen te kijken. Al deze personages en meer passeerden langs mijn ritmisch knikkende hoofd en springende benen. Ik moest glimlachen. Wat lijkt het leven dan toch veel op een dansvloer.
Het laatste nummer klonk door de zaal. “Just a perfect day.” Dat was het ook.

Bron afbeelding: www.celebrationevents.nl