De grote verdwijntruc

Ik schijn nog wel eens een etterbakkie te zijn geweest. Zegt mijn pa. Persoonlijk vond ik mezelf wel een engeltje vroeger. Dat mijn vader af en toe in een klein, onschuldig grapje trapte, daar kon ik ook niets aan doen.

Zo waren we ooit eens op vakantie aan de Middellandse Zee. Heerlijk genietend van de cultuur en het klimaat. Waar wij als gezinnetje vertoefden was het nogal rotsachtig. Ook in de zee. Zo liep je twintig meter tot aan je enkels in het water, zo was het ineens meters diep. Een maanlandschap onder water.

Als jochie vond ik het geweldig! Met je snorkel over de bodem dobberen om vervolgens net te doen of je Superman was en met een vuist vooruit de diepte in gaan. Een stuk verderop kwam je weer boven water bij een plateautje. Daar stond je dan. Water tot aan je middel. Koning van de wereld!

Mijn vader had op een bepaald moment ook het strand ontdekt. Hij had me vaak zat de zee in zien wandelen. Ook zag hij me wel eens op het plateautje staan. Op dat moment wist ik nog niet dat mijn vader het niet wist.

Op een warme zonnige dag stond ik weer eens op mijn verhoging de superheld uit te hangen. Snorkel bungelend aan mijn nek en zwembroek hoog opgehesen. Ik veegde net een zoute snottebel af toen mijn vader aangewandeld kwam.

‘Kun je tot zover de zee in lopen?’

‘Ja, zeker!’ voordat ik het wist floepte ik de leugen er uit. Mijn pa zou het toch wel doorzien.

Niet dus.

‘Dus ik kan zo naar je toe wandelen?’

‘Ja, hoor.’

De binnenpret zwol aan.

‘Oh, dan kom ik er aan.’

Ach, dacht ik. Hij kan de bodem zien, dus zo dom kan hij niet zijn.

Mijn vader stapte het water in en met grote, stoere passen stapte hij op me af. Met de blik van een stoere kerel, die de andere strandgangers wel even liet zien hoe je als pa door het water liep.

Daar kwam hij aan. Mijn zwembroek zakte van de spanning iets omlaag. Daar kwam hij…

En daar verdween hij. Met de elegantie van een zwaan met een verstuikte poot vloog hij met zijn laatste noeste stap zo’n drie meter naar beneden. Als was hij de grote Houdini zelf verdween hij.

Er klonk wat gegiechel op het strand. Nog geen tel duurde het. Hoewel het voor mij als minuten overkwam. Proesten en rochelend kwam hij boven.

‘Michiel! Jij…’

De rest heb ik maar weg gecensureerd. Ik kan je wel zeggen dat ik die dag een hele schat aan nieuwe scheldwoorden geleerd heb.

‘Mijn zwembroek!’

Ook dat nog.

Ik reageerde zoals elke superheld met een snorkel om zijn nek zou doen.

‘Lachen hè, pa?’

Al zwemmend ging ik langs hem. Er natuurlijk voor zorgend dat er genoeg meters tussen ons zaten. Ik zag melkwitte billen en een kokendheet hoofd. Als een spartelende zeehond probeerde hij alles weer fatsoenlijk te krijgen. Zijn stoere waardigheid was in een stap naar de gallemiezen geholpen.

Ik wist dat dit me een flinke uitbrander zou opleveren, maar alleen al het beeld dat me eeuwig op het netvlies zou blijven, was het meer dan waard.

Gisteren was ik even bij mijn vader. Het bovenstaande stuk kwam even ter sprake. Gelukkig kon hij er na dertig jaar wel om lachen. Alleen gaat hij nooit meer met mij in zee.

Bron afbeelding: goodphoto.blogfa.com