De laatste wens

Boven op de Tankenberg stopte er een auto pardoes midden op de weg. De rode gezinswagen trok zich er niets van aan dat de weg even geblokkeerd werd. Nu is deze straat ook meer voor wandelaars dan voor verkeer zo midden in het natuurgebied van De Lutte.
De koepel leek minzaam toe te kijken wie het waagde zijn auto zo vlak voor haar te plaatsen. Zij was het die op het hoogste punt van deze berg prijkte. De tempel gewijd aan Tanfana, een Germaanse vruchtbaarheidsgodin.
Twee stellen stapten uit de auto, waarvan een flink op leeftijd. Ze bleven even half gebukt in de auto. Een vijfde persoon moest ontgrendeld worden. Wandelaars en natuurliefhebbers nabij begonnen zich langzaamaan zichtbaar te ergeren aan de brutaliteit van deze bezoekers. Waarom hier toch midden op de weg? Altijd weer die ouderen. Je hoorde ze het denken. De realiteit bleek helaas een andere te zijn.
Tussen het jonge stel ingehaakt verscheen opeens een zeer oude man. Ondanks het warme weer was hij in een chic grijs kostuum gehesen. Schoenen netjes gepoetst zwart. Hij kon amper op zijn benen staan. Die leken op dik, wiebelig rubber.
Opeens werd het stil rondom hen. Iedereen leek te beseffen wat hier gaande was. De oude bomen rondom de koepel leken met hun bladeren al knisperend en ritselend te fluisteren tegen de oude heer. Alsof zij een leeftijdsgenoot herkenden. Hem verwelkomden in het legioen der ouderen. De tempel zelf verloor haar arrogantie als sneeuw voor de zon. Al die jaren dat zij hier stond, al die levens die zij voorbij had zien trekken. Ze herkende dit. De ziel Tanfana leek even teruggekeerd te zijn en omringde haar huis met een sereen aura van rust.
De oude man had hier geen weet van. Druk concentrerend om zijn ene been voor het andere te krijgen, liep hij geklemd tussen zijn kleinkinderen in de richting van het bankje voor hem. Slechts tien meter, voor hem een levensweg. In perfecte stilte werd hij aangemoedigd door alles en iedereen die in de buurt stond. Zelfs de vogels voor een moment stopten met hun liederen.
Het bankje gaf een prachtige uitzicht over het landschap en de bossen. Dat zich spreidde al glooiend naar beneden. De man moest hier vaak geweest zijn. Misschien wel het begin van zijn weg in het leven? Toen de natuur hier nog meer de overhand had en men daadwerkelijk nog het geloof had in de Godin van de vruchtbaarheid. Hoe dan ook, vandaag had hij zijn laatste krachten bij elkaar verzameld voor dit laatste bezoek. De natuur zijn laatste respect tonen.
In zijn ogen zag je de film van het verleden naar het heden toe voorbij vliegen. Van een stomme slapstickachtige jongensfilm naar een volledig driedimensionaal, eind. Een glimlach verscheen. Het was goed zo. De oude heer knikte een keer naar zijn kleinkinderen. Zij begrepen onmiddellijk wat ze moesten doen. Onder toeziend oog van de oude bomen tilden zij hem voorzichtig op. Hoe fragiel. Een eeuwenoude eikentak die zo broos was dat je hem zo kon afbreken. Toch bloeide nog dat ene laatste blad. Dat bijna volgeschreven was. Vanavond zou zijn laatste wens hierop staan.

Bron afbeelding: mapio.net