Dwaallichtjes

De wind schuurt langs mijn auto. De radio probeert haar geluid over dat van de blazers van de airco te krijgen, terwijl de ruitenwissers ritmisch meedansen op de muziek. Noest werkend om de gure spetters uit mijn zichtveld te houden. Het is een troosteloze avond.

Bruine bladeren vallen mijn wagen als woeste wespen aan. Onbewust zet ik de verwarming iets hoger tegen mijn vermoeide rillingen. Het was een lange dag. ’s Ochtends half zeven uit bed. ’s Avonds half zeven terug in de auto. Je hebt van die dagen die je kort wil houden. Even geen gezeur, gewoon even je werk afmaken. Met een gedachte als deze weet je eigenlijk ook meteen dat de beroemde wet van mijnheer Murphy intreedt. De dag loopt van je weg als een haas die zich bedreigd voelt.

Mijn gedachten vervallen in gemijmer dat typisch bij de voorjaarsstorm past. Geen zin om een eind te rijden. Geestelijk lig ik al op de bank met een goed boek en dito thee. Hardlopen? Dat doen we morgen wel. Schoenen uit en eten. Dat zijn de enige belangrijke doelen nog voor de avond.

De bosrijke weg voor mij kondigt een flauwe bocht naar rechts aan. Zag ik nu links lichten? Het kinderbrein in mij schreeuwt meteen: dwaallichtjes!

Prijs de fantasie van het kinderlijke denken. Helaas weet mijn volwassen ik beter. Geen dwaallichtjes. Hoewel. Met een andere kijk zou het dat ook zomaar kunnen zijn.

Ook al zag ik slechts de lichtjes in het duister, ik weet wat er staat. Je ziet het de laatste jaren ook steeds meer. Waarom? Het trieste fenomeen van onszelf overschatten en met een eenmalige klap ons het tegendeel bewijzen bestaat al decennia lang.

Al die theelichtjes, kaarsen, bloemen, zelfs foto’s. Alles prijkt tegen een boom of vangrail aan. Het graf is allang niet meer de plek van samenkomst. De plaats der verongelukking is het geworden. De afgebroken bast is de zerk van de herinnering van een immense knal die de mens uit het leven haalde.

Ik bedenk me dat er op mijn rit er zeker vijf voorbij zie ga komen. Deze is nieuw. Nummer zes. Herdenkingsplekken bijgehouden door moeders, vaders, zussen of zoons met een drang voor ongekend leven. Niet het netjes houden is hun doel, maar het in leven houden van de verdrietige herinnering. Van iemand die uit het leven gerukt werd. Waar men nooit de kans kreeg om deze iemand te vertellen wat hij of zij met de ander deed. Met terugwerkende kracht probeert men op de laatste plek waar het leven nog even aanwezig was iets van de energie op te pikken.

Hoe vreselijk moet het zijn om zo vroeg een dierbare uit het leven gerukt te zien worden. Geen voorbereiding, niets. Een fatale klap op een weg. Meer was niet nodig. Elke avond rijd ik langs deze bermmonumenten. Elke week lijken er meer bij te komen. Stille getuigen van daar waar leven en dood bij elkaar komen.

Heel vroeger liepen overmoedige mensen met te veel zelfvertrouwen door het bos naar huis. Velen haalden het einde van het woud niet. Verdronken in het moerassige veen bleven ze volgens bijgelovige ronddolen in de bossen. Als de duisternis viel, kon je ze zien. Dan probeerden ze je te lokken met licht.

Vandaag is het niet anders. Ze zijn terug en trekken je aandacht. De verstandigen laten zich niet lokken, de overmoedigen zullen slechts denken dat hen dit niet overkomt.

In het gure weer neem ik voorzichtig de flauwe bocht naar rechts en zeg het monumentje vaarwel. Nog geen paar minuten later doemen er nieuwe lichten voor mij op. Ik zucht verdrietig een keer diep. Het lijkt wel of de dwaallichtjes ons meer dan ooit het bos in proberen te lokken.

Bron afbeelding: www.woerdensecourant.nl