Ruimtegolven en zilverfolie

Vroeger toen ik nog een klein dromertje was van onder de meter, sleurde de tv me altijd mee in series als Battlestar Galactica en Buck Rodgers. Liep ik daar als klein mannetje de hele ochtend “biediebiediebiedie” te roepen. Net zolang tot mijn vader mij een slof naar mijn hoofd gooide.
Je drukte twee pollepels in je moeders vergiet en zette dat op je hoofd. Wikkelde je armen in met zilverfolie. Je wilde wel je hele lichaam bedekken, maar dat viel op. Want wee je gebeente als er weer een lege kartonnen rol in de lade lag. De grote rubberen poetshandschoenen maakten het geheel af. Daar stond je dan als een echte Luke Skywalker in de woonkamer. De piekpijp was je zwaard. De walkman een supersonische computer.
Zo snel als je kon, rende je op de snowboots van je pa naar de douche. De teletijdmachine van Barabas. Voor je het wist begaf je je in andere intergalactische werelden. Al zwaaiend met je zwaard liep je de badkamer uit. Vlug haalde je de onderbroeken van je moeder van je wapen die je al wapperend met je piekpijp van het droogrek had af gezwengeld. Ze zouden niet misstaan als zeilen voor een piratenschip, maar dat is een andere fantasie.
Naast mij als sidekick een bloedmooie vrouw slechts gehuld in een zeer korte rubberen hotpants met dito topje. Net zoals in de series. Dat alles afgewerkt met glanzende laarzen tot net boven de knieën en naaldhakken van een centimeter of acht. Tja, kleiner dan een meter of niet, je blijft natuurlijk wel een jongen.
In de herfst en de winter kon je het beste een ruimteheld zijn. Buiten werd het dan vroeg donker en dat maakte het realistischer. Dromerig liep ik dan ’s avonds op straat de hond uit te laten en staarde naar de hemel.
Al die sterren. Geweldig overweldigend! Daar was de Grote Beer en dat kon wel eens Mars zijn. Waar zou Buck wonen? Zag ik nu een ufo? Mijn fantasie wilde zo graag, dat ik soms wel eens een vliegtuig voor een vliegende schotel aanzag. Bij mij was het natuurlijk het gevechtsschip uit Star Wars. Wanneer ik me goed concentreerde zag ik de laserstralen uit de gevechtsvliegtuigen komen.
Buren dachten wel eens dat er iets niet goed met me was, als ik al bliepend en zoemend voorbij kwam wandelen met de hond. Zij zagen het niet. Begrepen niet wat er allemaal mogelijk boven ons kon afspelen. Het mankement van veel volwassenen, ze vergeten hun fantasie. Het middel om onwerkelijkheden werkelijk te maken.

Vorige week zag ik een aantal wetenschappers op tv. Als kleine jochies zaten ze te wiebelen op hun stoel. Ze hadden wereldnieuws. De ruimte trilt. Zwaartekrachtgolven, botsende zwarte gaten, ruimtetijdtrillingen. De termen vlogen enthousiast over de tafel. De ogen fonkelden van plezier en als je goed keek, zag je de nieuw ontdekte werelden in hun hoofd opdoemen.
Jochies met een badmuts op hun hoofd. Achter elkaar aan rennend met zaklampen als laserzwaarden. Een boze moeder die ze maande eens niet zo te dromen en hun huiswerk moesten maken, renden om de salontafel. Opeens stoppend wanneer op tv de sexy sidekick van Buck verscheen. Zouden ze deze rondborstige rimpeling ooit ontdekken ergens achter Mars? Ik zag het allemaal.
Fantasie wordt soms heel langzaam werkelijkheid. In hetzelfde tempo als een ruimtetijdtrilling. Jongetjes en meisjes die ooit trouw zwoeren aan hun fantasie en later als ze groot waren eens écht wilden uitzoeken of Star Wars bestond.
Nu zaten deze kinderen aan tafel met wereldnieuws. De hele wereld zag wetenschappers. Ik zag in zilverfolie verpakte kinderen met een vergiet op hun hoofd.