Het liefste gezichtje van het land? (De USA columns)

‘Ik heb een lief gezicht en als ik een beetje ontredderd kijk, dan ben ik zo door de douane.’
‘Ik ook,’ antwoordde mijn vriendin terug. Hoewel dit feit klopt, kon ik het natuurlijk niet laten haar hier mee te plagen.
‘Nou… lief… pas maar op, ze zien je zo voor een terrorist aan.’
‘Ja, tuurlijk! Een engel als ik.’
Afijn, behoorlijk melig liepen we richting de douane op Schiphol. Reisje Amerika, we komen er aan!
Nu zijn mijn vriendin en ik behoorlijk yin yang op elkaar afgestemd. Waar de een yint, yangt de andere en andersom. We zijn dan ook behoorlijke yankerts. Zo wil het dat toen we bij het eerste douane obstakel aankwamen, we een verschillende manier van benadering hadden.
We moesten een soort van glazen sluis in. Daarvoor stond gelukkig een bord met wat te doen. Ik scande vlug de tekst af en las: Alleen, tot aan de schuifdeuren en lees de instructies. Genoeg info en ik schoot de gang in. Man als ik ben, verwachtte ik van mijn vriendin dat ze mijn snelle gedachten wel kon lezen en ik nam ook aan dat zij hetzelfde zou doen. Mis.
Mijn vriendin deed het yin. Ze las uitgebreid het bord tot dat ze zeker wist wat ze moest doen: twijfelen en blijven staan.
Ondertussen was ik bij het tweede bordje aangekomen. Ik stond voor een soort camera en boven de deuren hing een groot zwart digibord. Waar het voor diende, ik had geen flauw idee.
Het instructiebordje vertelde me dat ik de camera in moest kijken en als het lampje brandde een aantal seconden moest blijven kijken. Aha, een irisscan. Onderaan stond nog eens onderstreept dat ik er alleen voor moest staan.
Ik concentreerde me op de camera en keek er recht in. Het lampje brandde op.
Een seconde
Twee seconden
Drie sec…
‘Lukt het?’
Een “lief” hoofd verscheen over mijn rechterschouder en tuurde mee de camera in.
Reject! Reject!
Fel rode letters begonnen te knipperen boven mijn hoofd. Dus daarvoor was dat bord. Douane medewerkers doemden uit het niets op in een kantoortje tegenover mij. Met een verbijsterende blik keek ik mijn vriendin aan. Waarom? Vroeg ik haar woordeloos.
‘Ik wist niet helemaal hoe het werkte, maar volgens mij mag je er niet met zijn tweeën in. Of niet?
‘Nee, met zijn tweeën is niet zo handig,’ zei ik droog terug terwijl het digibordje nog vrolijk rood bleef oplichten.
‘Dan ga ik in die hiernaast, oké?’
Mijn vriendin staarde een keer naar het digibord.
‘Komt dat door mij?’
Nee, dat is een redlight-district voor schipholkabouters!
‘Ja, lief, dat komt door jou. Je mag er niet met twee man in, zoals je zelf al zei.’
‘Oh, ja, hihi.’
Blijf zen, blijf zen.
‘Je had ook even beter dat bordje moeten lezen, Michiel.’
Einde zen.
‘Ik heb dat… Jij hebt zelf niet… Helemaal goed schat, gelijk heb je. Mocht ik nu niet meer door deze deuren komen, doe je ze dan in Amerika de groeten?’
Zover kwam het gelukkig niet. Ik trok mijn liefste onbeholpen gezicht op. Het werkte! Ik mocht verder. Samen met mijn yinnetje.
Bijna ging het nog mis. Bij de “boarding” krijg je nog een laatste check. Nu bleek dat er twee personen met eenzelfde achternaam waren. Laat nu een van die twee personen mijn vriendin zijn en die andere is nooit op komen dagen.
We kwamen bij de laatste check aan.
‘Bent U mevrouw hupsepups,’ vroeg de beveiliger.
‘Ja,’ antwoordde mijn vriendin en ze trok haar liefste gezicht op. Grote ogen, onschuldige glimlach, rode wangetjes.
‘Stap u maar even opzij en kom maar even mee voor controle.’
Daar ging het lieve gezicht. Verbouwereerder als die van haar zie je ze zo snel niet meer.
Gelukkig mocht ik op haar wachten.
‘Moet de rugtas ook gecontroleerd worden, ‘ vroeg ik nogal dommig aan de beveiliger terwijl die mijn vriendin aan het fouilleren was. Ik knikte een keer naar de rugtas die aan mijn schouder bungelde.
‘Nee, hoor,’ zei de man. ‘Die is van U.’
‘Nee, hoor,’ zei ik nog dommiger. ‘Die is van haar.’
‘Inleveren!’
En daar ging de rugtas.
Alles bleek in orde te zijn. Uiteraard.
We zaten in het vliegtuig. Beide een beetje gestrest. Ik net iets minder dan mijn vriendin. Ik had immers bewezen dat ik het liefste gezicht had.
Daar gingen we dan. Op naar de USA. Yin en Yang.

Bron afbeelding: Zaplog.nl