United States of leggings (De USA columns)

Je hebt grote billen, kleine billen, stoere billen, giga billen, ingevallen billen, onderbroekloze billen, hamlappen en nog veel meer pluimage dat vrij rond loopt in de straten van Amerika.
Wanneer je nu denkt: heeft hij alleen maar lopen loeren naar achtersten daarginds? Ja, dat klopt. Het is niet te vermijden. Nog nooit zag ik zoveel yogabroeken, leggings en hardloopbroeken voorbij komen, dan in New York en omstreken. Ik liet me vertellen dat het een soort van rage was. Nog niet eens om sexy te zijn. Neen. Om te laten zien hoe sportief ze zijn of beter: zouden willen zijn.
Moeders die op de vroege ochtend hun grote auto parkeren bij de Kindergarten er dan met hun te strakke broek uit klauteren, want groot zijn ze niet, om vervolgens al paraderend hun kroost te droppen op school. Uiteraard dragen ze er ook een paar dure sportschoenen bij. Het gezicht laat een vorm van ik-moet-nog-even-sporten-stress zien. De werkelijkheid is anders.
Zodra ze met hun kleine beentjes de wagen ingerold zijn, spurten ze weg. Groeten ze nog even naar de andere moeders met een blik van: ik ga nu even sporten. De andere moeders antwoorden dit met een wij-ook-zo-zwaai. Typisch.
Niemand, maar dan ook niemand van deze moeders vraagt zich af waarom ze elkaar dan nooit tegenkomen tijdens het sporten. Omdat ze niet gaan!
Achtervolgen wij in gedachten de klautermoeder met de kleine beentjes in de giga pick-up truck. Eerste stoplichten rechtsaf richting sportschool, tweede stoplichten linksaf richting Dunkin Donuts. Voor wie niet weet wat een Dunkin Donuts is. Dit is een drive-inn McDonalds achtige keten waar louter donuts en koffie verkocht worden. Ze staan er voor in de rij!
Tig moeders, maar ook andere soorten dames staan met hun grote auto’s pakjes roomboter met cafeïne bommen te bestellen. Allemaal in een legging. Niks sporten. Alsof ze het afgesproken hebben doen ze ook net alsof ze elkaar niet zien. Dan hoef je ook niets uit te leggen. Of ze doen net als ze al gesport hebben. Er smaakt ook niets beter dan een dikke vette donut als je net een workout hebt gehad. Eigenlijk is het best wel knap dat de meeste vrouwen er best wel gestroomlijnd uitzien ondanks alle schijnvertoningen.
Het meest komische vond plaats op de parkeerplaats bij een natuurpark waar we naar toe gingen voor een boswandeling. Het was er druk en er liepen tig mensen rond. Zich gereed aan het maken voor een wandeling of iets sportiefs zoals mountainbiken of hardlopen. In bijna elke auto zat wel een leggingvrouwtje. Je kon haast niet zien wie er nu echt sportief was en wie niet. Of eigenlijk ook wel. De échte sportievelingen sprongen vlot uit hun auto en maakten zich gereed terwijl de klautervrouwtjes nog steeds bungelden tussen de afstap en de grond.
Eenmaal geland, gingen zij op hun dure schoenen vol goede moed het bos in. Het gezicht wederom op standje Olympisch kandidate. Wij sjokten er op ons Hollands achteraan met een blik van: kijken wat het wordt. Het werd helemaal niks. Bloedfanatiek spurten er links en rechts van ons wat dames (en ook heren) de steile heuvel op. Vijftien meter verder kon je zien dat de Dunkin Donut begon te werken. Twintig meter verder was de donut al veranderd in gewapend beton. Om ons heen zagen we de naar adem happende schijnatleten. Als jonge vogeltjes die om voer vroegen. Wij deden wat we het beste konden. Schouders ophalen en voortsjokken. Ik heb nog nooit zoveel aangeschoten wild in een bos gezien.
Terug in de stad vliegen de leggings mij weer om de oren. Ergens is het wel een soort van sport. Ze hebben er een sport van gemaakt om er sportief uit te zien. Maar ja, wie houden ze nu eigenlijk voor de gek? Ik denk er het mijne van en terwijl de strakke broeken mij voorbij lopen heb ik er ook opeens een nieuwe straatsport bij: klautervrouw of sportieve vrouw?