Gemaakt schijngeluk

Er is een reclame op televisie waar ik een beetje verdrietig van word. Een té knappe moeder gaat met haar dochter en mismaakte man op vakantie. De man lijkt een beetje op de menselijk versie van Shrek. Zijn lichaam is een beetje bochelig, zijn nek lijkt te zijn ingekort, zijn voorhoofd is enorm, tanden steken uit, haar is onregelmatig, kortom: hij is niet moeders mooiste. Toch komt deze man zeer aandoenlijk over. Hij heeft een soort onzekerheid over zich wat weerschijnt via zijn ogen. Het maakt hem knuffelbaar en warm.
Op een bepaald moment gaat het mis in de reclame. Het gezin geniet van hun vakantie en de misvormde man geniet het meest van al. We zien hem geleidelijk aan transformeren totdat hij uiteindelijk als een hunk de zee uitkomt. Aan het einde van deze reclame zien we hem weglopen met zijn gezin. Twee te goed gevormde ouders met dito dochter. Haast te mooi om waar te zijn. Nee. Het is gewoon een zeepbel. Eentje die kennelijk werkt als reclame.
Nu begrijp ik de symboliek van de reclame ook wel. Vermoeide man, kostwinner, hardwerkend, wordt meegenomen door zijn vrouwtje voor een welverdiende vakantie. Hoe stereotype. Man ontspant in vakantie en komt weer tot zich zelf. Hij blij, vrouw en dochter blij. Wat een gelukkig plaatje. Braak! Wat een reclame vol vooroordelen!
Afijn, ieder zijn meugt. De reclame blijft hangen en je keert je of, principieel tegen deze organisatie, of je bent een echte Nederlander en kiest toch wel voor de goedkoopste vakantie. Neem het ons eens kwalijk. Wij moeten ook op onze centen letten in deze roerige tijden.
Alleen deze reclame ging in mijn ergerniszone zitten. Afgelopen week zag ik het programma “The Undateables”. Een programma van BNN waarin mensen met een verstandelijke of lichamelijke beperking op zoek gaan naar de liefde van hun leven, of in ieder geval een keer gezellig op date. Jongelui die er net iets anders uitzien dan de gemiddelde mens. Waar sommigen hebben moeten leren dat nastaren bij hun leven hoort. Mensen waarvoor ik respect heb. Zij hebben immers veel meer bergen moeten beklimmen om geaccepteerd te worden in onze maatschappij dan “Jan Modaal”.
Het is vertederend om te zien. Hun avonturen in het vinden van een vriend of vriendin. Wat zij soms moeten overwinnen, of hoe zij met de liefde omgaan. De manier waarop zij met het leven en hun medemens omgaan. Petje af.
Natuurlijk zijn het niet allemaal lieve engeltjes die altijd lachen en beleefd zijn. Nee, gelukkig geldt dit vooroordeel niet. Ook zij schelden, mopperen, klagen over onzinnige dingen en willen stiekem ook gewoon heel veel lekkere seks met hun eerste vriendje of vriendinnetje. Net als iedereen. Alleen hebben zij wel een ding voor op mensen zonder beperking. Ze zijn minder vooroordelerig.
Dan zie ik de reclame van het reisbureau. Mismaakte, lieve man, verandert in een te knap fotomodel. Vrouw in bikini aan zijn arm lopend op het strand. Waarom? Ik bedoel als je een ideale, utopische gezinsreclame wilt maken, is nog daar aan toe. Maar waarom moet de “undateable” veranderen in een hunk? Wat moet ik er achter zoeken? Dat je zelfs als je er niet uitziet als het ideaalbeeld, je wel zo kunt voelen? Het zou mooi zijn als dit het antwoord is, maar ik geloof er niets van.
Ze willen je laten voelen als een zak chips. Nu nog lekkerder. De inhoud en de smaak is hetzelfde, alleen gelooft je geest dat het de lekkerste chips ter wereld zijn. Je staat met je bierbuik voor de spiegel, maar je ziet een fotomodel met een wasbordje. We houden er kennelijk van onszelf te foppen.
Er is een vonkje van liefde overgesprongen bij een van de deelnemers van de “Undateables”. Het geluk is in zijn ogen te lezen. Hand in hand loopt hij met zijn lieve vriendin over straat. Ze worden her en der nagestaard. Net als in de reclame lopen zij richting de horizon. Geen wasbordjes, geen sexy lijven uit een modeblad. De omgekeerde wereld. De realiteit. Als je deze man zou vragen of hij zich ook een fotomodel voelt, zou hij beslist nee zeggen. Hij voelt zich liever mismaakt gelukkig dan gemaakt schijngelukkig.

Bron Afbeelding: Tui Reizen