De man liep met zijn ongecontroleerde lichaam richting het waterpunt. De sauna had het vernieuwd. In plaats van een fonteintje waar je je mond boven kon houden, kon je nu met een conisch bekertje het water tappen. Handig. Niet voor de man. Met zijn scheefgetrokken mond en loensende ogen probeerde hij zijn arm zo stil mogelijk te houden. Bibberend ging zijn hand naar de koker waar onder het puntje van de beker zichtbaar was. Ging het hem lukken? We stonden in een kleine rij op respectabele afstand toe te kijken. We konden wel helpen, maar de lichaamstaal van deze man verried dat hij het zelf wilde doen. Hoe beweeglijk deze taal ook was.
Zijn been schokte een keer opzij. Meteen week zijn hand van de genomen koers. Het gezicht verried geen enkele emotie. Ook daar bleven zijn spieren ongecontroleerd.
Poging nummer twee. Ditmaal bleef zijn hand op koers. Het bekertje was bereikt. Zijn verkrampte vingers deden écht hun best, maar konden helaas niet voorkomen dat er meer dan een papieren bekertje uit het de koker vielen. Hij wilde ze oprapen, maar het was onbegonnen werk. Met het bekertje half samengeknepen in zijn hand reikte hij naar het kraantje. Gelukkig liep deze al.
Gespannen keken we toe. We gunden hem zo een succesvolle eerste poging. Het lukte hem. Het samengeknepen bekertje liep halfvol. We waren trots op hem, maar lieten het niet merken. Lichamelijk aandoeningen moeten geen reden zijn voor extra medelijden of betutteling. Daar zat deze man niet op te wachten. Hij wilde alleen maar een van de gasten in de sauna zijn. Dat gevoel probeerden we ook naar hem uit te stralen. Een van de velen hier. Niets meer, niets minder.
De spastische man dronk zijn bekertje sputterend en morsend leeg. Hij draaide zich een keer om en knikte vriendelijk naar ons. Wij knikten terug, zoals we naar ieder ander terug zouden knikken. Dachten we. Toch kon ik het wel in de ogen van de man lezen.
Jullie doen zo je best om mij niet anders te behandelen dan een ander en dat maakt jullie sympathiek. Toch, door dit je best doen, doen jullie het toch.
De beste man had wel gelijk. We deden ons best hem niet te behandelen als gehandicapt. We hielpen hem niet, maar lieten het hem alleen doen. Maar wat als het een oud bevend mannetje was geweest? Dan had iemand uit de rij waarschijnlijk wel geholpen. Of een hippe vrouw? Dan waren er geheid ook wat haantjes naar voren gesprongen. Nu deden we niets. Was dit nu wel zo goed?
De man draaide zich terug en wilde weglopen. Zijn arm maakte een spastische ruk omhoog. Zo tegen het lampje dat het waterfonteintje verlichtte. Het zwaaide alle kanten uit. Iemand wilde het tot stoppen brengen. De man was hem voor. Met de tong uit zijn mond gingen, in een uiterste inspanning, beide armen naar het wiebellampje. Zijn handen omsloten de kap en stopten het zwaaien. Gelukt! Trots liep de spastische man weg. Blij keken wij hem na.
De volgende man was aan de beurt bij het waterpunt. Vlug bestudeerde hij of de gehandicapte man uit het zicht was. Toen hij hier zeker van was, greep hij snel het wiebellampje vast en hing het definitief stil. Wij in de rij zagen het met voldoening aan. We hadden gehandeld naar eer en geweten. Of dit de goede wijze was? Waarschijnlijk niet. We hadden vermoedelijk wel iets moeten doen of zeggen. Iets ondoordachts wat we normaal ook zouden doen. Iets waardoor je geheid een por van je eega zou krijgen.
Het wiebellampje hing stil. De spastische man zat in een sauna te spiertrekken met zijn benen. Twee vrouwen lagen achter hem te kletsen. Wat ze altijd deden. Niet eens in de gaten wie er voor hen zat. Tja, zou had het ook gekund, bedacht ik me. Maar ja, dan had ik geen mooi portret van een volhardende man bij een waterpunt op mijn netvlies gehad.
Voor iedereen die verslaafd is aan lezen
Heel het leven.
Een andere WordPress.com site
Auteur
Fictie
Alledaagse dingen op een bedje van humor en overgoten met een smeuïg sausje
Als je goed bent voor de koe, is de koe goed voor you!
Dagboek van een recreatieve hardloper
Blog
Passie voor schrijven. Kleuterjuf. Positief denken
SCHRIJVERSBLOG
Everyone comes with baggage, but I take mine around the world
schrijven voor jeugd
"We are not interested in the possibilities of defeat. They do not exist." - Queen Victoria
my life in words and pictures
Mijn gedachten verwoord in gedichten en verhalen
Tea talk/Cardigan fashion/books
Boekenblog
bookworming and language learning
story blog
The girl who changed the game
Gedachten over vandaag
Taalarmen
Transgenres et Travestis ont leurs Lettres de Noblesse
MET EEN KNIPOOG
Van hersenspinsels tot vingeroefeningen
Writer, Asperger, Visiually Impaired
Een luchtige kijk op de actuele situatie in de wereld
Openbaar vervoer gaat verder
Columns, Gedichten en Verhalen van mijn Zielenroerselen
en meer 'romantische' verhalen
Wat prachtig! En wat mooi dat het de beste man gelukt is, en dat jullie hem respecteerden. Echt mooi om te lezen 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Dankjewel! 🙂 x
LikeGeliked door 1 persoon
Alsjeblieft 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Bijzonder mooi verhaald..;
LikeGeliked door 1 persoon
Dank! 🙂 x
LikeGeliked door 1 persoon
Lastig Michiel, iets in mij zou roepen die man te helpen, maar aan de andere kant zou ik hem ook de kans willen geven het zelf te doen. Ik denk dat ik het vragen zou, vragen of ik hem ergens mee kan helpen en zijn antwoord respecteren. Want bekeken worden lijkt mij eerlijk gezegd ook niet alles… erg dubbel.
LikeGeliked door 1 persoon
Inderdaad… het ‘domme’ is dat je pas achteraf er over na denkt, tijdens het wachten is er alleen maar ruis in het denken hierover.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat gaat vaak zo… achteraf weten we het wel.. daar lig ik soms wakker van, dat ik anders had moeten reageren, maar aan de andere kant, als ik het wist, dan deed ik dat wel. Vervelend die ruis, terwijl er mensen zijn die daar helemaal geen last van lijken te hebben. Zou ik ook wel willen 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Hihihi… wij hebben een te groot hart daarvoor, denk ik dan maar.
LikeLike
Dat zou een hele goede zijn. Zelf ben ik ook spastisch. Ik doe veel zelf en straal bovenstaande houding ook uit. Maar meer om de opmerkingen tegen te gaan, helaas houd je daardoor de hulp ook op afstand. Maar ik zou vaak hulp willen, maar durf het niet te vragen.
LikeGeliked door 1 persoon
Hey Annika, allereerst dank voor je reactie. Het lijkt me ook heel lastig. Ik heb zelf een gehandicapte zoon, dus herken de hulp wel of niet aangeboden en mijn innerlijke trots die soms ook niet weet wat het wil.
Wat het durven betreft: durf voorzichtig… ergens in een vertrouwde omgeving en ervaar of het iets voor jou is.
LikeLike
Een heel mooi verhaal! Ik zou erge druk voelen hem te helpen, maar tegelijkertijd twijfelen of hij dat wel wil. Misschien zou ik vragen of hij hulp nodig heeft. Maar aan de andere kant krijgt hij die vraag vast ook al heel veel 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Ja precies. 🙂 Het is niet altijd eenvoudig om het goed te doen… of fout. 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Een heel mooi verhaal, als ik zoiets tegen kom, ga ik niet helpen maar ik zou wel iets gezegd hebben, of gevraagd hebben, lukt het? (nee dat zie je toch!). Zal ik even helpen? (………)
En dat meen ik, antwoord hangt dan af van de persoon terwijl ik ondertussen mijn eigen ding doe op dat moment, en als het nee is, dan is het nee, en dan wacht ik rustig verder af. En eigenlijk is dat helemaal ikke, want dat zou ik eigenlijk bij iedereen vragen ongeacht hoe men eruit ziet of welke leeftijd men heeft, doe het zelfs in de supermarkt als ik zie dat iemand lijkt te zoeken naar iets en als ik kan helpen doe ik dat. Wordt me ook niet altijd in dank afgenomen. 😉
X
LikeGeliked door 1 persoon
Er moesten meer mensen als jou zijn. 🙂 Meen ik ook. x
LikeGeliked door 1 persoon
Oh… ik ben mij het niet bewust, maar voelt soms al bemoeien, en dat meen ik ook. X
LikeGeliked door 1 persoon
Hoe je ook handelt in zo’n situatie, het zal altijd vragen oproepen. Of twijfels achteraf. Ben maar wat blij dat de ervaring voor een pracht verhaal gezorgd heeft en je velen van ons aan het denken zet. Wat is wijsheid. Prachtig.
LikeGeliked door 1 persoon
Dank! Daar wordt ik blozerig van. 🙂
Denken is wel een favoriete bezigheid van me. 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Mooi 🙂
En als moeder van … kan ik je zeggen dat wel of niet helpen en wat ik daarvan vind bij mij in ieder geval vooral afhangt van mijn eigen bui en veel minder van wat de ‘omstanders’ doen.
LikeGeliked door 1 persoon
Daar kan ik inkomen. Als papa van… herken ik dat. 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Respect!
LikeGeliked door 1 persoon
Zeker.
LikeLike
Wat weer mooi beschreven. Een dilemma waarvan je beide kanten goed belicht. Mooi!
LikeGeliked door 1 persoon
Dankje Taallent. 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Inderdaad moeilijk, het ene mens is dankbaar terwijl de ander juist gepikeerd is. Misschien met voorzichtig vragen??
LikeGeliked door 1 persoon
Dat is helaas niet altijd eenvoudig, maar wel een goede tip. 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Je bekeken voelen lijkt me in deze situatie nog het ergst. De man moet geweten hebben dat hij het middelpunt van alle belangstelling was. Dit bedoel ik niet als kritiek! Ik probeer me alleen een beetje in hem te verplaatsen. Respect dat jullie hem in zijn eigenwaarde lieten. Al had iemand misschien kunnen vragen of hij hulp had gewild… Maar ja, achteraf is dat makkelijk zeggen. Nogmaals: dit bedoel ik niet als kritiek. Uit je verhaal blijkt duidelijk het tegenovergestelde.
Lieve groet
LikeGeliked door 1 persoon
Kakel Ziet. 🙂 Ik vind dit juist een hele mooie opmerking. Eentje die ik op deze wijze nog niet bedacht had. Hem op de vingers kijken helpt natuurlijk ook niet.
Eigenlijk ben ik heel erg blij dat je dit aankaart. Geen kritiek, maar een andere blik op de situatie. Dank daarvoor. X
LikeLike
Het is een dunne lijn tussen helpen en aan laten stuntelen… Waarbij de lijn geen stabiele is. Vandaag mag het wel, morgen niet..
(Met een titel als Wiebellampje kon ik het niet laten even te komen lezen. Is mij goed bevallen btw).
LikeLike
Dat is het ook. 🙂
(Dank 🙂 )
LikeLike
Ik weet me in dergelijke situaties bij iemand met een handicap ook geen houding te geven. Mooi verwoord Michiel.
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je Paul. We moeten maar naar eer en geweten handelen. 🙂
LikeLike