Theater van de mantelzorg

Eindelijk was het dan zover. Maandenlang had de Toneel ‘Klup’ geoefend op het toneelstuk en nu mocht de schrijver, een aardige kerel naar ik hoor, komen om te kijken naar het eindresultaat van Verjaardag op krukken. Met mijn vriendin en onze drie kinderen togen wij naar de Eniver in Almelo. Dat is een aardige uitdaging omdat mijn zoon zwaar autistisch is en niets heeft met grote groepen onbekende mensen. En waar neemt papa hem mee naartoe? Juist.

Zoonlief verwachtte een groot bos om in rond te rennen, want zondag is voor hem bos-dag. Maar in plaats van een bos zag een groot gebouw vol vreemde mensen. Even had ik de hoop dat het goed zou gaan. Meneertje liep even vrolijk rond, tot hij door kreeg dat het enige hout wat er her en der stond, geen bomen waren, maar stoelen. Het plaatje van het bos viel voor zijn ogen in duigen en langzaam maar zeker voelde ik de onrust in hem. Gelukkig had deze papa voorzorg maatregelen genomen. Bij mijn zoon gelden de twee S-en om hem uit de stress te krijgen: Smikkelen en Spelen. Stress veroorzaakt een suikerdaling in het lichaam en geeft een hongergevoel. Een appel doet wonderen. Spelen ontspant en brengt hem in zijn eigen ‘bubbel’. Dan kijkt hij zelf wel wanneer hij er uit durft te komen.

Voordeel van De Klup is dat je tussen mensen zit die allemaal ervaring hebben met speciale mensen. Niemand keek op van mijn zoon. Zo kwam het dat hij met zijn speelgoed zat te spelen buiten de zaal, terwijl de spelers zenuwachtig stonden te trappelen om op te treden en toeschouwers vol verwachting naar het rode doek staarden. Ik zag mijn zoon en hij zag mij. Dat was voldoende.

Zo trots als een pauw dat zoonlief dit durfde, begon ik verwachtingsvol met het publiek te kijken naar het toneelstuk: ‘Verjaardag op krukken’. Het plezier straalde af van de spelers en wat speelden ze goed! Stuk voor stuk stegen ze boven zichzelf uit. De zaal genoot. Dat voelde je. De positieve energie kwam van het podium af en het gonsde als kleine energiebolletjes door de hele zaal, landend op hoofden en schouders. Ze friemelden zelfs door de kieren van de klapdeuren, want plots stond zoonlief aan de andere kant van de klapdeuren door het raam te zwaaien. Breeduit lachend en te kirren van plezier. Toen wist ik het. Dit was het meest geslaagde toneelstuk ooit.

Bron afbeelding: doemaarzo.nl