Festival midlifecrisis

Een klein gezellig festival voor het eerst georganiseerd in het oosten van het land, dat trekt uiteraard veel soorten publiek. Allereerst natuurlijk het festivalpubliek, mensen die met regelmaat diverse festivals aflopen. Dan heb je de muziekliefhebbers en fans, mensen die puur voor de muziek komen. In een nieuw ontgonnen gebied op dit vlak trekt het natuurlijk ook nieuwe bezoekers aan uit de streek. Nieuwsgierige mensen die wel eens een muziekfeest willen meemaken. Zijn we er dan met het publiek typeren en in een hokje zetten? Helaas niet. Het laatste type bezoeker is er eentje waar ik me toch wel een beetje aan erger: de nieuweling die denkt dat hij of zij op een of andere braderie of pleinfeest is.
Op zich heb ik geen problemen met deze mensen an sich. Helemaal niet. Gezellige mensen die komen voor een biertje en het zonnetje. Lekker op het terras of zittend in het gras. Veelal vriendengroepjes van buurmannen uit de straat of vriendinnen groepen van veertig plussers die eens alleen met de vrouwen op stap willen. Soms nemen ze zelfs de kinderen mee. Kleine kinderen. Hoe onbegrijpelijk ik dit ook vind, het geeft natuurlijk wel een extra dimensie aan het campinggevoel. Het mag duidelijk zijn. De muziek staat niet op de eerste plaats, maar dat is de gezelligheid en voor de veertig plussers misschien ook wel de nostalgie van het “vroeger deden we dit ook altijd.” Leuk, ik kan er van genieten om te zien hoe deze mensen helemaal opleven, gein hebben en lekker mee dobberen op het ritme van het feest.
Toch is er ook een keerzijde. Een deel slaat door. Dit merk je zodra hun kroost zich begint te schamen voor hun vader of moeder en de drank begint te werken. Opeens voelen ze zich weer zestien en menen dan ook allerlei zaken te moeten doen van die leeftijd. Bleef het daar maar bij. Ik zie de humor nog wel in van dansende moeders in net iets te strakke lange jurken met foute ondergoed dat er dwars doorheen drukt, met de schouderband diagonaal tussen de borsten hun handtasje dragend. Vaders die net niet hun horecaspoiler kunnen bedekken in hun net iets te kleine hippe T-shirt. Die meedansen op John Coffey en vervolgens met een tand door de lip weer afdruipen. Ik heb er respect voor. Niets van aantrekken van wat de meute denkt, gewoon jezelf laten zien op je aller raarst. De alcohol helpt wel een handje.
Waar erger je dan aan? Ik ben zelf ook een gerespecteerde oude jongeling en ooit zal ik ook de grenzen van schaamte bij mijn kroost overschrijden. Maar mocht ik ooit als een volslagen Popie Jopie met een plastic bekertje bier tussen mijn tanden geklemd, midden tijdens een optreden, vlakbij het podium drukker bezig zijn met facebook en selfies op mijn mobieltje, dwars door de muziek schreeuwend pratend met mijn evenzo wannabee tiener vrienden. Mocht je me ooit zo zien? Flikker me dan alstublieft het podium af en vang me niet op.
Hadden ze dit ook maar gedaan bij een groep vrouwen op het nieuwe festival. Daar stonden ze vlak voor het podium. Al lallend en opzichtig dansend, wat in hun ogen grappig of sexy er uit moest zien met de rug naar de artiest toegekeerd. Druk kletsend hoeveel reacties ze wel niet hadden op facebook en druk foto’s van elkaar makend van hoe dicht ze wel niet bij de artiest stonden, van wie ze geen idee hadden wie het was. Wat gaf het? Dat kon je toch niet horen op facebook. Een vent van dito midlifecrisis werd versierd zodat er een groepsfoto gemaakt kon worden. Dat daarbij drie meter voor het podium mensen aan de kant werd geduwd die wél voor de muziek kwamen, interesseerde niet. Zij hadden het gezellig en als een ander dat niet begreep, pech gehad. Ondertussen zwaaide er ook nog een te strakke jurk naar een handlangster vijftig meter verder aan de bar. De wijn was op. Dit werd tig keer herhaald omdat het mutjes bij de biertent de signalen niet begreep. Het overige publiek wilde al beginnen te schreeuwen: Ze moet wijn! We worden asocialer dan we denken…
Lieve dames en heren van de midlifecrisis. Laat het los! Jullie mogen best gek doen. Sterker nog, ik raad het aan! Doe een “hipster” pak aan of een haarband in je haar. Zie er op je mooist en jongst uit. Vier het leven. Leef! Geniet! Denk dat je achttien, zestien of geestelijk nog jonger bent, wat kan mij het schelen. Ik doe het zelf ook. Ik ben ook nog achttien. Twaalf volgens mij vriendin. Onthoudt alleen een ding. Niet iedereen hoeft dit te zien op een festival. Er zijn mensen die komen voor de muziek, de artiesten op het podium en niet voor de aandachttrekkerij vlak er voor. Ga lekker bij de bar staan en doe je malle dingen en laat die saaie muziekliefhebbers en festivalgangers genieten van muziek. Stuur mij de facebooklink en ik bekijk die oh-wat-zijn-we-nog-hip-gekkigheid daar wel