Fitgirls

Het is een rage geworden. Meiden die elkaar aansteken om in conditie te raken. Ze noemen zichzelf dan ook heel toepasselijk: Fitgirls. Je kunt daar van alles bij voorstellen. Het mannelijke brein waarschijnlijk iets meer. Zet een vrouw strak in een sportpak en een kerel verrekt zijn nek al als ze voorbij jogt.
Afijn. Sportieve meiden. Hardlopen, fitness, aerobics, zwemmen, fietsen, het liefst alles tegelijk. Sites en blogs vliegen je om de oren met tips, diëten, filmpjes, schema’s, echt alles wat je maar moet weten om een sportief lijf te krijgen. Een goede zaak zou je zeggen. Niet dat je per se superslank moet zijn. Alstublieft niet. Als iedereen er zo uit zou zien, is het alleen maar saai. Eenheidsworsten hebben we al zat om ons heen. Klein of lang, dik of dun, het maakt niet uit zolang je maar lekker in je vel steekt. Wat is dan het goede aan de zaak? De voeding.
Die meiden zijn heel bewust bezig met hun eten. Minder suikers, minder zout. Meer fruit en groente, minder kunstmatige E-nummer-pruttel. Kortom: gezonder. Als ook maar een kwart van de kinderen uit onze zoute suikermaatschappij zich geïnspireerd voelt door deze fitgirls dan ben ik al blij. Een beetje bewuster mag immers best wel. Ouders lukt dat vaak niet. Ik kan het weten als vader. We roepen vaak wel dat alles gezonder moet, maar tegelijkertijd stoppen we ons kroost onwetend vol met slechte zaken. Tja, dan is het mooi dat er rolmodellen zijn die dichter bij de kinderen staan.
Tegelijkertijd komen er ook zorgelijk signalen. Is de sportieve instelling van deze meiden niet té? Dat vroegen voedingsdeskundigen zich ook af. Is het verkrijgen van een wasbord niet wat te ver over de grenzen van het lichamelijke? Mannen moeten zich al een slag in de rondte sporten en sit-uppen en weet ik wat voor onzin nog meer doen om een sixpack te krijgen en bij vrouwen schijnt het nog een graad moeilijker te zijn. Iemand die op topsportniveau traint en dit een paar jaar volhoudt die zijn vaak in het trotse bezit van een bord. Moet je dit als huis-tuin-en-keuken-sportster ook willen? Sportief zijn is goed. Gezond eten ook. Maar je lichaam grote inspanningen laten ondergaan met de bijbehorende opofferingen, staat dat niet een beetje gelijk aan anorexia? Daar schiet je immers ook gigantisch je doel voorbij tot dat je het zelf niet eens meer ziet. Prent een fitgirl zich misschien zich niet een te mooi ideaalbeeld in? Waar ze een paar stappen voor het wasbordje er al ideaal uitzag?
Hoe dan ook, het mes snijdt aan twee kanten. Enerzijds ben ik blij met de positieve voedingssignalen die de meiden afgeven, alsmede de sportieve prikkel die zij meegeven aan hun generatie en die daaronder. Anderzijds wil je ook niet dat je kind doorslaat. We zijn niet allemaal Daphne Schippers of Epke Zonderland. We hebben allemaal grenzen. Dat geld voor overgewicht, ondergewicht maar ook voor sportief gewicht.
Mijn moeder had een mooie tegeltjeswijsheid en daarmee wil ik mijn column afsluiten. Vind er van wat je er van wilt vinden. Zeg het hardop, discussieer erover, wees het eens of niet met dit verhaal, maar mijn lieve moeder zei altijd:
Overal waar ‘te’ voor staat is niet goed.

 

Bron afbeelding: Fit Lifting Girl