Forel Williams (aka Happy moderne kinderen?)

Bedoel je niet Pharrel Wiliams? Ja, eigenlijk wel, maar ik heb liever een forel. Dat is uiteraard persoonlijke smaak. Nadat ik deze artiest met een band en (opname) bandje op Pinkpop als dansende stijve Nederlander heb zien staan, heb ik liever een gerookte Pharrel… euh… Forel.
Over mijn persoonlijke muziekmening wil ik het in dit schrijven niet eens hebben. Het gaat me meer over een moment tijdens dit optreden. De inmiddels dol doorgedraaide hit “Happy” werd ten gehore gebracht. Nu is dit nummer een symbool van vrijheid en positiviteit geworden. Alleen het optreden had zo’n hoog Disney gehalte en zoveel nep, dat er bij mij alleen nog maar de kiezen uit vrijheid er uit kwamen.
Enfin, mijn punt. Pharell stond daar met zijn petje op.
I have a kleppie-ie-ie.
Gemaakt blij te zijn. Via, via hoorde ik dat een aantal kinderen een prijs hadden gewonnen en met de grote Amerikaanse band-artiest op het podium mochten. Its a small world after all. Voor mij het moment om te maken dat ik weg kwam. Toch bleef ik staan, iets zei me dat ik even een klein stukje door moest lijden.
Een tiental kinderen kwamen op om bij Pharrel te staan. Elke fan of zelfs niet fan, zou het gigantisch stoer vinden om op een groot podium te mogen zijn. Ze zouden genieten van het publiek. Stoer kijken omdat zij er wel stonden. Kippenvel krijgen om in de buurt van een beroemdheid te zijn. De kinderen die opkwamen echter niet.
Stuk voor stuk bewapend met een mobieltje kwamen ze op. Allen druk filmend en append. Geen enkel kind nam ook maar enkele notie van Pharell! Ongelofelijk! Als zombies met hun ogen gefixeerd op het kleine schermpje stonden ze daar.
I have an appie-ie-ie.
Pharell, die Amerikaanse overdreven toestanden gewend is, keek om zich heen en moet hebben gedacht:
‘What the fuck are these Dutch kids doing? Standing right next to the big me, mr. Williams.’
De kinderen trokken zich er niets van aan. Ze vroegen nog net niet of hij even opzij kon, zodat ze het publiek beter konden filmen. Pharell ondertussen, liep dansend het verlengde van het podium op en gebaarde de kinderen mee te komen. Dit moest hij meerdere malen doen voordat die kids het door hadden.
Het enige wat ik dacht was: is dit nu onze spontane, enthousiaste jeugd? Je wint een prijs waar menigeen jaloers op is en je gaat er staan alsof het je geen fluit interesseert? Ik kreeg plaatsvervangende schaamte, terwijl ik niet eens van zijn muziek houd! Mocht ik er hebben gestaan tussen die kinderen, had ik spontaan bijval gegeven aan mr. Forel. Ik had alle mobieltjes uit die verwende handjes gegrepen, ze met een grote boog het publiek in gegooid en gezongen:
‘Daar gaat je handy-ie-ie!’

Bron: Screenshot: Youtube.com