Soep

Van links verscheen ze opeens in ons blikveld. Ze droeg een lange beige blouse en ze zou ons zeker niet zijn opgevallen als het niet leek alsof ze geen broek aan had. Ik gokte dat er onder haar blouse iets van een zeer korte broek verscholen zou zitten. De harde wind die er die dag heerste maakte het een uitdaging om haar blouse laag te houden. Kennelijk had ze spijt van haar keuze die ze deze ochtend gemaakt had. Ze voelde zich bekeken en dat werd ze ook. Haar zonnebril mocht dan haar onzekere blik verhullen, het zenuwachtige gevecht van haar handen met de blouse verraadde alles.
Ik grapte nog naar mijn vriendin dat de vrouw opeens wist wat ze vanmorgen vergeten was aan te trekken. We lachten er om terwijl de vrouw al worstelend uit ons zichtveld verdween. Wat zou ze vanochtend gedacht hebben? Mijn benen mogen gezien worden dus ik trek een hotpants aan? Hot kreeg ze het in elk geval wel vandaag met zoveel bekijks. Soms maken we wel eens keuzes waarvan we later denken: niet handig. Zo ook een stel voor ons op het terras.
Ze waren van middelbare leeftijd. Zij genietend van een koffie en de zon, hij bezorgd onder de tafel kijkend. Je voelde aan de onzichtbare prikkels in richting van zijn vrouw dat hij verder wilde. Een duif vloog over en landde vlak voor het terras. Plots begreep ik de zorgen van de man zijn. Een langharig hondje, het type jachthond in grijszwarte kleuren, schoot onder hun tafeltje vandaan en begon luidkeels te blaffen. Iedereen op het terras keek even op en zoals het een goede Tukker betaamd, ging men weer verder met hun eigen ding. De man probeerde ondertussen de hond stil te krijgen. Dit lukte voor geen meter. Hoe meer hij tegen de hond aanpraatte, des te luider de blaf werd. Beseffend dat hij bij een publieke gelegenheid zat, hield de man het netjes. Ik weet zeker dat hij inwendig de hond het liefst een schop onder zijn achterste gegeven had met flink wat scheldwoorden erbij. In plaats daarvan kreeg hij bijna ruzie met zijn vrouw, die overduidelijk minder haast had om weg te komen. Zijn agressieve blik won het van haar nonchalance. Ze rekenden snel af en vertrokken.
Waarschijnlijk was mijn hond met terrastafel en al op het terras er tegenover beland, bedacht ik. Een glimlach verscheen op mijn gezicht. We waren deze Bevrijdingsdag naar Almelo getrokken omdat er vandaag een tal van talentvolle bands zouden optreden in de stad. Vreemd alleen dat we nog geen enkel teken van activiteit hadden gezien. Van het terras hoorden we ook geen klanken van een soundcheck of iets dergelijks. Toch had het duidelijk in de digitale krant gestaan. Het weerbericht voorspelde storm, dus het was goed mogelijk dat de activiteiten de kroegen in waren verplaatst. Nou ja, tot nu toe waaide het alleen maar stevig dus eerst maar eens genieten van mensen kijken op het terras.
Onze soep werd geserveerd. Een goede keuze. De wind trok aan. Gelukkig was het terras goed beschermd en zodoende hadden we er weinig last van. Wel hoorde ik al om me heen dat er vlakbij een storm voorbij trok.
Een gezin trok voorbij. Een moeder met haar twee roodharige dochters van tienerleeftijd zwaar bepakt en bezakt met tassen van een kledingwinkel. Druk kletsend over hun aanwinsten. Moeders twijfelde kennelijk nog want ze wilde eventueel nog een van de zoveel-honderd shirtjes ruilen. Twee meter er achter sjokkend, liep vader. Vanmorgen leek het nog zo’n leuk idee. Op pad met vrouwlief en kroost. Nu had hij spijt als een blinde die een brandnetelveld in stapt. De volgende keer zou hij wel een andere keuze maken. Een schuur schilderen leek dan toch niet zo’n straf.
Zijn ogen stonden vermoeid. Lamgeslagen door alle modewinkels die hij in moest. Zijn hersens in shock over wat zijn dochters allemaal wel niet aan korte dingen wilde kopen voor het uitgaan. Je zag het angstzweet uitbreken toen zijn vrouw aanstalten maakte om terug te lopen. Wat kon hij doen in deze situatie? De ijsboer bracht zijn redding. Hij stelde zijn twee kwetterende dochters voor om eerst maar eens een ijsje te eten. Wat “toevallig” vlakbij hun auto was. Dit werkte. Ze waren meteen om en moeders kon niet anders dan meegaan. Een triomfantelijke glimlach brak door op zijn vermoeide gezicht. Ze vervolgden hun pad.
Mijn vriendin wilde ook een ijsje. We hadden de soep op en stonden op het punt om verder te gaan. Ik vond het best maar waarschuwde haar dat de lucht wel heel donker werd. Kon haar niets schelen. In Almelo zat een Van Olfen ijsboer en het was zonde als je daar geen ijsje had gegeten. Ik wilde nog wel aandringen, maar ik wist dat ik geen schijn van kans had.
We rekenden af en trokken richting de ijsboetiek. Inktzwarte wolken snelden met rasse schreden dichterbij. Dit deerde kennelijk niet veel mensen want er stond een enorme rij bij de ijsboer. Ik vroeg nog eenmaal of ze het zeker wist van het ijsje. Het antwoord was eenduidig ja. Toen brak de pleuris los.
Een gigantische regenbui, gepaard met onweer, stortte op ons neer. De rij smolt als sneeuw voor de zon voor het ijsboetiekje. Iedereen zocht een plek om te schuilen. Wij renden een kleine overdekte passage in. Dag ijsje. Wat konden mensen dan toch soms een niet handige keuze maken.
Omarmd stonden we vanuit de passage naar de neervallende regen te kijken. Mensen rennend, kletsnat zoekend naar een schuilplaats. We raakten voor een kort moment aan de praat met een mede-schuilend stel. Via hen kwamen we er achter dat de optredens van de talentvolle bands die er zouden zijn, al vijf jaar geleden waren geweest. Bleek dat het krantenartikel een oudje was, dat om een of andere vage reden via het digitale zoeken als eerste te zien was. Ik had er nooit aan gedacht de datum te controleren van dit artikel. Oeps.
Eigenlijk kon het ons ook niet veel meer deren. We keken om ons heen en genoten. Kinderen die speelden in plassen water. Hier en daar een fiets, tijdelijk achtergelaten liggend op het plein. Het had iets romantisch. Mijn vriendin kroop dichter tegen mij aan. Ze vertelde me niet eens verwijtend dat het jammer en stom was van de optredens. Ik kon niet anders dan op zijn Michiels te reageren. Haar laten blijken dat al met al de keuze om de stad in te gaan een goede was geweest. Slechts een zin had ik nodig om ons dat te laten beseffen.
‘Maar de soep was lekker.’

Bron Afbeelding: Het tafeltje recht voor Michiel zijn buik.