Bezorgde hondenbrokjes

Mijn hond Teun is met pensioen. Heeft hij zijn hele leven dan gewerkt en heeft deze trouwe viervoeter zijn rechtmatige leeftijd behaald? Ongeveer negen jaar in hondenjaren. Nee, hij heeft voor geen meter gewerkt. Zelfs luisteren was een uitdaging voor hem. Zitten deed hij alleen maar voor een hele zak hondenkoekjes. Voor eentje draaide hij niet eens zijn kop om!
Hoe zit het dan precies? Teun is slachtoffer van een voltijds werkende baas. Zijn baasje werkt zesendertig uur, wat nodig is om onder andere zijn brokken en andere aanverwante viervoeter artikelen te bekostigen. Tja, wat gebeurd er dan? Ondanks de grote liefde voor zijn labrador en zorgzaamheid, leed de hond een eenzaam bestaan. Van vroeg in de ochtend tot laat in de middag moest hij in de gang zitten. Tussen de middag kwam zijn baasje even thuis om met hem te wandelen, maar dat was het dan ook. S’ avonds werd het nog wel ruimschoots goed gemaakt met geknuffel en brokken. Toch was het niet leuk. Teun leidde een hondenleven.
Gelukkig heb ik ouders die gek zijn op honden en een vader die met pensioen is. Teun was er wel eens een paar dagen als logé geweest en van het een kwam het ander. Mijn vader bood aan om hem voorgoed bij hun te laten. Het beestje was inmiddels twaalf jaar oud en zo kon hij nog mooi van zijn oude dag genieten. Daar kon hij de hele dag rondrennen in de grote tuin van mijn ouders en was er aandacht voor hem. Met pijn in mijn hart heb ik hier mee toegestemd. De smart ebde snel weg omdat ik nu wist dat hij zeer vlakbij was, met een goed leven.
Nu zijn we ruim een jaar verder en Teun is nog steeds onder ons. Af en toe komt hij nog bij me en dat is heerlijk! Even weer ravotten en veel haar verzamelen in de woonkamer. Even ouderwets ergeren als hij weer in de weg ligt of als je ’s nachts je nek over hem breekt als hij precies in de deuropening ligt. Heerlijk!
Een gek sprongetje, maar ik moet even overschakelen naar een andere passie van mij. Lezen. Lekker! Ik lees alles! Boeken, strips, achterkanten van artikelen. Alles! Nou ja… Chinese menukaarten heb ik tot op de dag van vandaag veel moeite mee. Ook al beweerd onze lokale Chinees dat het toch echt Nederlands is wat er staat.
Aangezien ik een liefhebber ben van fantasy-boeken, is denk ik twee derde van mijn boekenkasten gevuld met dit genre. Van Maryson tot Schaap en van Feist tot Weiss en Hickman. Zit er een draak in en Michiel is om. Zo af en toe is het lastig om vertaalde boeken te krijgen. Dan zit er niets anders op om deze te lezen in de oorspronkelijke taal. Veelal Engels. Zo heb ik net Harry Potter in het Engels uitgelezen en heb een start gemaakt in een serie van Garth Nix. Deze boeken moeten vaak besteld worden want in de contreien waar ik woon zijn weinig Engelstalige fantasy-boeken te vinden. Zo kom ik met de meest bizarre brug weer terug bij Teun. De niet zo fantasy-hond.
De boeken die ik bestel worden altijd bezorgd door een en dezelfde pakketdienst. Of ze nu van een Bol komen of van een Bruna, het is steevast hetzelfde witte busje wat voor mijn deur stopt. Ergens rond half zes in de avond klinkt dan de deurbel en het lieve vrouwtje met de paardenstaart en netjes in bedrijfskleding staat dan klaar met het pakketje voor mij. Dit gebeurt al een paar jaar lang. De pakketbezorgster kent mijn hond. Zij kwam al langs met boeken toen Teun nog in de gang zat te wachten. Ze bleek een dierenliefhebster te zijn.
Op een avond belde ze aan met een pakje voor me. Ik dankte haar en wilde de deur al sluiten. Ze gebaarde me te wachten. De bezorgster grabbelde iets uit haar zak en richtte vervolgens een gesloten vuist naar me.
‘Hier, voor de hond.’ Ze opende haar hand en in haar palm lagen hondenbrokjes.
Ik werd er warm van. Wat lief! Dat heb ik ook tegen haar gezegd. Ik riep Teun en liet het haar zelf geven. Een kwispelende dankbaarheid als gevolg. Het werd een traditie. Elke keer als zij kwam, was het traktatie voor mijn hond.
Wat maakt het nu allemaal nog bijzonderder om er een verhaal aan te besteden? Veel. Teun woont niet meer bij mij, zoals jullie nu weten. De boeken wonen nog wel bij mij. Ze worden nog steeds met regelmaat besteld. Vaak rond de tijd van bezorging, lig ik op de bank bij het raam. Ik zie dan het witte busje aankomen. Zij, met de paardenstaart, stapt uit en ziet mij. We zwaaien naar elkaar. Hoopvol zie ik haar mijn woonkamer in kijken. Zou ze het ondertussen weten dat hij hier niet meer rond loopt? Ik weet het niet.
Ik open de deur. Zij begroet mij terwijl haar ogen de gang achter mij bestudeerd. Dit doet ze sinds ruim een jaar elke keer als ze komt. Ik begroet haar terug en neem het pakketje in ontvangst. Nog steeds grabbelt ze in haar zak. Een gesloten vuist komt weer mijn kant uit.
‘Voor de hond, hij zal wel in de kamer liggen?’
‘Ja, hij slaapt,’ lieg ik dan.
Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen de waarheid te vertellen. Dat hij hier niet meer is, maar van zijn pensioen geniet bij mijn ouders. Aan alles zie ik dat dit iets is wat haar drijft om met liefde pakketten te bezorgen. Steevast leg ik de brokjes op het kastje in de gang, dan bedank ik haar en beloof dat ik Teun een knuffel zal geven.
Heel raar, maar op dat soort momenten steekt het bij mij ook. De hele tijd ga je met je leven door. Je werkt, je geniet, schrijft, leest, alles wat je maar blij maakt of noodzakelijk is. Dan opeens, met dat ene kleine moment aan de voordeur, staat alles even stil. Het besef. Ook al heb je het juiste gedaan, het is moeilijk wennen op zulke ogenblikken.
De hondenkoekjes laat ik liggen op het kastje. Een paar dagen lang. Het interesseert me eigenlijk niet dat het slordig staat of ongedierte aantrekt. Het geeft me heel even het gevoel dat Teun weer even terug is. Terug in de gang.
Eigenlijk ben ik de bezorgster hiervoor dankbaar. Zulke mensen zijn er niet veel. Daarom, zolang zij bezorgt, zal ik ze aannemen. Ook al ligt mijn trouwe vriend Teun een paar kilometer verderop heerlijk te slapen op de bank met een groot bot.

Bron Afbeelding: www.hondenrassen.nl