Niet nerf-eus worden

Als het huis een theater zou zijn, dan is mijn raam aan de voorzijde het podium. Althans de straat waar ik op kijk. Soms heb je de mazzel dat er, precies voor je venster, leuke dingen gebeuren.
Zo ook op een heerlijke vrijdag. Ik was vrij, dus mooier dan dat kun je het niet hebben. Ik lag lekker op de hoekbank een boekje te lezen. Kop thee er bij met een stuk chocolade en een muziekje op de achtergrond. Lawaai kwam vanaf straat. Opkijkend uit mijn boek zag ik een groepje jongens van een jaar of negen voorbij mijn raam trekken met geweren. Nerf heten die dingen als ik het goed heb. Plastic geweren waar mee je schuimrubberen kogels kunt afvuren. Het schijnt een rage te zijn. De jongens gingen helemaal op in hun oorlogsspel. Aan hun lawaai te horen, dat dwars door mijn dubbelglas heen ging, waren ze op zoek naar een andere groep. Een soort vlag veroveren speelden ze. Ik glimlachte en moest denken aan mijn eigen jeugd. Waarbij wij liepen met een uit hout gezaagde geweer, die een gele elektriciteitsbuis als loop had. Hele straten maakten we onveilig en heel wat andere groepen jongens hadden we verslagen. Zelf verloren we er ook wel eens eentje.
De jongens verdwenen uit mijn blikveld en ik ging weer door in mijn boek. Niet veel later kwam er een nieuw groepje. Ze waren met hun drieën en weerspiegelden door hun nerfs perfect hun werkklasse, of in elk geval wat hun ouders over hadden om voor ze kopen. Het “armste” jongetje had een overduidelijk tweedehands plastic wapen. Het ding hing van tape aan elkaar vast en ik wed dat zijn kogels gelijmd en wel waren.
Het tweede jongetje had een mooie modale nerf. Dit stuk speelgoed was niet op en top, maar voldeed aan de eisen. Namelijk het schieten van een schuimrubber projectiel.
Het derde jongetje daarentegen, had een arsenaal aan wapens bij zich. Het nieuwste van het nieuwste. Mooie glimmende doorlaad geweren en kleine handzame doorschietpistolen. Hij droeg een linnen tas om zijn schouders met daar in zijn collectie. Hij was de Rambo en zo keek hij ook uit. Kennelijk waren ze de andere groep op het spoor, want ze hadden een zéér serieus gesprek met elkaar. De jongen met de getapete geweer gebaarde mee te komen. De Rambo riep iets om even te wachten. Hij moest wel zijn even zijn beste geweer pakken.
Voor mij ontstond een scene die perfect in een slapstickfilm zou passen. Terwijl de andere twee jongens eerst nog geduldig stonden te wachten, haalde de Rambo zijn linnen tasje van zijn schouders. Hij toverde daar een geweldig duur uitziend wapen tevoorschijn. Deze werd voorzien van kogels. Vervolgens haalde hij uit zijn jaszakken, dat waren er veel, alle kogels van zijn andere nerf. Deze waren kennelijk een andere maat. Hij pakte zijn linnen tasje op. Er viel een geweer uit. Vlug gooide hij de kogels in het tasje en wilde het geweer van de grond rapen. Zijn mooiste geweer viel van zijn schouders. Zijn vriendjes keken een keer verveeld en wachtten. Rambo pakte het tasje en wilde het geweer terug stoppen. Een drietal kogels rolden er uit. Vlug hief hij zijn nieuwe geweer weer om zijn schouder middels een band die er aan bevestigd was en bukte om de kogels op te rapen. Het geweer klapte op zijn hoofd. Zijn vriendjes begonnen te lachen en gebaarden dat hij op moest schieten. De jonge Rambo besloot het slimmer aan te pakken. Hij hurkte en legde alles voor zich op straat. Er kwam een auto. Snel graaide hij alles bij elkaar en ging opzij, waar hij verder ging met zijn pogingen om alles in het gareel te krijgen. Het lukte! De kogels en de twee geweren verdwenen in zijn tas. Het goede geweer ging om zijn schouders alsook zijn linnen tas. Trots stond hij op. Hij wilde heel stoer zijn geweer hangend aan zijn schouder, pakken. Rambo was alleen even vergeten dat zijn tas er over heen hing. Deze kletterde op de grond met als resultaat dat alles verspreid over straat lag. Zuchtend krabde hij zich achter zijn oren. Er zat niets anders op. Weer ging hij op de hurken en doorliep het hele ritueel nogmaals. Ditmaal eerst de tas en dan het geweer over zijn schouders hangend. Het was gelukt!
Rambo stond op en je kon zien dat hij zei:
‘We kunnen jongens.’
Hij keek om zich heen. Zijn vriendjes waren in geen velden of wegen te bekennen. Het wachten zat, waren zij tijdens zijn one-man-show, richting het oorlogsgebied gegaan. Daar stond hij dan. Onze Rambo met zijn high-tech nerfs. Een tel dacht hij na, beseffend dat hij minder leidinggevende capaciteiten had dan hij dacht. Het jochie kon maar een ding doen en dat was vlug richting het slachtveld. Rambo sprintte weg en verloor onderweg een kogel of vier. Hij keek om en zag ze liggen. Hij liet ze liggen. Genoeg tijd verspilt. Mama en papa moesten maar nieuwe kopen. Zijn reputatie stond op het spel.

De voorstelling voor mijn raam was ten einde. Met een inwendig gniffel en een kop thee in mijn hand had ik genoten van deze eenakter. De laatste keer dat ik zoiets had gezien, was in het zwart-wit van een zekere Laurel en Hardy. Mocht deze jongen doorkrijgen dat Rambo niet zijn ding is, dan zou hij zeer zeker een carrière als komediant moeten overwegen.

Bron afbeelding: www.fuel.org.au