De fotograaf from the old days

Veel van jullie zullen het niet weten, sommigen hebben misschien een vermoeden en de hele goede vrienden weten het tot vervelens toe al heel lang. Ik ben een grote Queenfan. Dat is er ergens als kind ingeslopen en nooit meer uitgegaan. Als tiener was ik behoorlijk alternatief qua muziek en uiterlijk. Een echte grunger. Zo kwam ik in tenten waar Nirvana en Soundgarden de boventoon voerden. Waar One van Metalica een soort nationaal volkslied was en waar Bullet with butterfly wings alleen maar fonetisch meegezongen kon worden. Kroegen waar de blauwe rook als een maliënkolder rockgordijn tegen het plafond hing en waar donkere sombere kleding een vereiste was. In dit soort tenten hing ik rond. Een algemeen gewaardeerde lotgenoot van de grunge-gemeenschap.
We riepen dat we ons afzetten van de gevestigde orde, dat we nergens wilden bij horen. Wij waren unieke individuen! Hoe het dan kwam dat wel allen in de zelfde houthakkersblouses rondliepen en onze haardrachten redelijk overeenkomstig waren, losten we op door iemand vuil aan te staren en vervolgens niet te reageren. Sterker nog; mensen die anders gekleed waren dan ons, keken we een beetje raar aan als groep. Máár we bleven moedig roepen dat we allemaal individuen waren. Ach ja. Jeugd. Vandaag te dag gaat het nog steeds zo.
Dat ik destijds tussen alle sombere geklede mensen met een Freddie Mercury shirt rond kon lopen, was dan ook best uniek. Stel je maar eens voor: Een twintigtal pogoënde mannen met een zwart shirt versierd met schedels, metal of occulte toestanden en één lange slungel met een biseksuele besnorde man in bonte kleding op de zijne. Het moet een bijzonder gezicht geweest zijn. Ik kwam er mee weg. Je zou kunnen zeggen dat ik op micro-niveau liet zien dat twee verschillende werelden heel goed samen konden.
Afijn, terug naar het heden. Queen. Helaas bestaat de band vandaag de dag nog uit twee originele leden, maar dat mag de pret niet drukken. Nu heb ik een vriend via de fanclub leren kennen, die net als mij zwaar fan is van Queen. Misschien nog wel erger. Hij verzameld alles wat maar enigszins te maken heeft met Queen. Op zijn zolder liggen zoveel bijzonderheden dat elke fan jaloers zou worden van zijn collectie. De zeldzame keren dat Queen Nederland weer aandoet, ga ik er steevast met hem naar toe. Dit is misschien nog wel een bijzondere, leukere ervaring dan het concert zelf.
Mijn mede-Queengenoot is een aantal jaren ouder dan mij en kan met trots zeggen dat hij concerten in de jaren tachtig heeft meegemaakt, waar ik zelf helaas nog te jong voor was. Ergens daar is het ontstaan dat hij een camera gedemonteerd meesmokkelde de concertzaal in, om vervolgens illegaal foto’s te schieten van het concert zelf. Ondanks alle moderne middelen van vandaag te dag. Platte camera’s, mobieltjes en wat nog meer, doet hij dit nu nog steeds! Ik vind het geweldig om te zien. Deze rocker houdt oude wetten in stand.
Als we eenmaal aangekomen zijn op de locatie, begint het ritueel. Mijn kameraad demonteert zijn grote camera en verstopt vervolgens onderdelen op allerlei plaatsen. In de sokken, in een verborgen vak van zijn jas, achter zijn broek. Overal behalve in zijn tas, want die gaan ze immers controleren. Ja, ja, hij is een echte routinier. Vol verwondering en met een grote glimlach bestudeer ik hem dan hoe toegewijd dit alles gebeurd. Vaak kan ik het niet laten en vraag ik hem of hij wel kan lopen met een lens in de broek. Hij weet best dat ik hem een beetje plaag, maar trekt zich er geen houtsnipper van aan. Respect.
Eenmaal alles goed verstopt, komt er nog een kers op de taart; een extra camera! Voor het geval de grote het laat afweten. Weliswaar een kleine camera, maar ja, die moet ook nog ergens verstopt worden. Als deze ook weg gepropt is, kunnen we op pad. Uiteraard mag ik niet te hard lopen.
Het spannendste deel van de avond is bij de ingang. Gaat het hem weer lukken alles naar binnen te smokkelen? Gelukkig heeft hij twee voordelen: hij is positief brutaal en kan lullen als Brugmann. Het grappige is ook dat ik altijd mag doorlopen. Ongeacht de tassen die ik bij me heb, ik sta zo binnen. Dit in tegenstelling tot mijn vriend. Hij wordt altijd gefouilleerd en steevast vinden de beveiligers alleen maar vier pakjes appelsap. Echt waar. Hoe lullig dit ook klinkt, maar wij drinken tussen alle bierdrinkende mensen, een pakje sap. Daarom des te knapper dat hij die camera binnen krijgt. Als we dan binnen zijn komt er wederom een ritueel; ergens in een hoekje van de concertzaal wordt de camera in elkaar gezet en vlug bewegen we ons ergens in het midden van de zaal. Niet te ver voorin vanwege de drukte en ook niet te ver achterin omdat we wel alles willen zien.
Als het concert dan bijna begint, komt het meeste komische tafereel van de hele avond. Op de bühne, achter het gordijn, hoor je de eerste klanken van de band. Het publiek begint zich te roeren. Tienduizend mobieltjes schieten de lucht in en één camera met telelens.
Ik vraag me dan altijd af hoe de artist dit ziet. Stel je eens voor. Hij komt op, kijkt naar het publiek en ziet honderden kleine lampjes op hem gericht. Dan ineens ergens rechts in de zaal, ziet hij een enorme flits en de spiegeling van een grote glimmende lens. Ik denk dat de artiest inwendig tevreden zou glimlachen en denken: Kijk, dat is nog een rocker van de old days.

Bron afbeelding: http://www.corbisimages.com