Met de billen bloot (De sauna)

Mijn vriendin en ik hebben een aardig stabiele relatie. Zo zijn onze rollen goed verdeeld; Zij zorgt ervoor dat alles weer stabiel wordt overal waar ik de boel scheef druk. We laten elkaar aardig vrij en hebben een blind vertrouwen in elkaar. Dit klinkt allemaal romantisch, maar zoals elk gezond stel weet: geen rozengeur zonder poeplucht. Dat wij zo goed op elkaar kunnen vertrouwen, is niet altijd zo geweest. Dit komt voor de helft door mij en de andere helft door externe factoren, volgens mijn vriendin. Een uitspraak waarover ik elke man adviseer nooit in discussie te gaan met je wederhelft.

Nu ben ik aardig vrij opgevoed, ben ruimdenkend en eigenlijk wel wat gewend. Toch, als het op vrouwen aankwam, was ik aardig onzeker. Uiteraard had dit redenen vanuit het verleden, maar het kwam ook deels door dom mannelijk testosteron gedrag. Vrouwen noemen het geloof ik: jaloezie. Van dit fenomeen had ik eigenlijk nooit zoveel last, maar ja, als flierefluitende vrijgezel merk je daar ook niet zo veel van. Tot dat ik mijn vriendin leerde kennen een paar jaar geleden.

Ik kwam uit een scheiding, wat je er ook niet zekerder op maakt, en klootte een aantal jaar maar wat aan. Mezelf opnieuw leren kennen en ontdekken. Daarna voorzichtig op het pad van “daten” en ook daar deed ik maar wat. Soort van snuffelstage in de herontdekking van de vrouw. Afijn, vele toestanden later kwam mijn vriendin op mijn pad. Einde stage. Heerlijk!

Goed, in het begin ging alles best wel snel zoals dat met de ongeduldige liefde gaat. Dan duurt het ook niet lang voor bepaalde zwakke punten bloot komen te liggen. Letterlijk. Zoals een goede mijzelf betaamt, pochte ik er rustig op los hoe vrij ik in het denken was. Totdat zij mij mee wilde nemen naar de sauna.

‘Sauna?’

‘Ja.’

‘Je bedoelt bloot enzo? Mannen en vrouwen?’

‘Ja, bloot. Met je spijkerbroek aan plakt teveel.’

Ojee, dacht ik. Mannen en vrouwen. Het vrouwendeel vond ik niet zo erg, maar het mannendeel… zo goed was mijn zelfbeeld nog niet na alle toestanden uit het verleden. De gedachte dat er straks té knappe mannen zouden rondlopen, starend naar mijn vriendin, deed mijn ego flink krimpen. Ik moest met de billen bloot, het kon niet anders. Mijn vriendin merkte al aan mijn plots onrustige gedrag dat er wat loos was. Met toch wat angst in mijn stem biechtte ik eerlijk op dat ik een sauna wel eng vond. Dat ik misschien wel eens jaloers zou kunnen reageren als er té leuke mannen waren. Allereerst lachte mijn vriendin hartelijk om deze bekentenis. Daarna kwamen de bemoedigende woorden. Na veel intensieve gesprekken, plus het feit dat ik iets voor mezelf wilde overwinnen, was de zaak beklonken. Wij gingen naar de sauna. Iets heel simpels en kleins trok mij over de streep. Mijn vriendin zei de volgende legendarische tekst en ik zeg je alvast; onthoud deze woorden!

‘Maak je nu maar geen zorgen. Bovendien heb ik mijn bril niet op, dus ik zie zelf niet zoveel.’

Dit gaf me enigszins vertrouwen. Dat ik zelf wel goed kon zien maakte mijn vriendin niet zoveel uit. Zij was wel wat gewend. Nou, daar ging ik met mijn stoere uitspraken over vrijdenkend opgevoed.

Het beeld van de sauna moest ik al snel bijstellen toen we er eenmaal waren. Het plaatje wat in mijn hoofd was ontstaan van een veredelde parenclub met als dekmantel de sauna, klopte niet. Goh wat raar? Hoor ik mijn vriendin nog lachend zeggen. De sauna in Bussloo was best wel hip en modern. Alle soorten en maten kwamen letterlijk voorbij wandelen voor mijn neus. Ik zat nog veilig in mijn badjas stijf naast mijn vriendin.

‘Ben je er klaar voor?’

‘Ja,’ kwam het als een piepgeluid over mijn lippen.

We ontdeden ons van onze badjas en het ging meteen al mis. Mijn vriendin liep, zonder op mij te letten, richting de douches. Voordat ik goed en wel besefte wat er gebeurde, stond zij er onder! Naast haar twee kerels van te goede leeftijd! Kut! Dit moest ik niet hebben! Ik spurtte er naartoe en als een volslagen randdebiel begon ik me te manoeuvreren tussen haar en de twee mannen in. Mijn ogen met een blik van een jaloerse tijger gericht op de twee douchende wasbordjes. Mijn vriendin zuchtte een keer.

‘Schat, doe nu eens rustig. Er gebeurd niets.’

‘Dat zeggen ze allemaal!’ Ik bleef stoïcijns er tussen in staan.

‘Bovendien,’ fluisterde zij, ‘Zijn ze helemaal niet geïnteresseerd in vrouwen.’

Niet?

Toen pas viel me de vrouwelijke manier van spreken me op en het dito bewegen. Een van de mannen bestudeerde me even en lachte daarna vriendelijk. Ik grijnsde schaapachtig terug en draaide me snel naar mijn vriendin met een blik van: Hoe kon ik dat nu weten dat het homoseksuelen waren? Zij schudden een keer haar hoofd. Nogmaals verzekerde zij mij dat ik geen enkele reden had om jaloers te zijn. Bovendien, voor de zoveelste keer, zag ze niks. Ze vond het maar raar. Zij zou nooit zo snel jaloers reageren. Oké, dacht ik. Als jij dit kan, moet mij dat toch ook lukken?

Zo liepen we door de sauna rond. Eerst nog dicht aan de zijde van mijn vriendin en later geleidelijk aan durfde ik iets vrijer te zijn. We belandden in een bubbelbad buiten, grenzend aan een stuk grasweide. Het water was heerlijk warm en we genoten van het bleke zonnetje. Ik moet zeggen dat tien minuten bubbelbad goed voor je zelfvertrouwen is. Van alles kwam er voorbij gewandeld. Dames van voor en na de zwaartekracht. Mannen evenzo. Van zwaar behaard tot geen sprietje te ontdekken. Van fantasierijke leeftijd tot oud belegen. Om nog maar te zwijgen over het brede scala aan vormgeving wat mijn neus voorbij trok.

Er liep een man voorbij die duidelijk voorin de rij had gestaan met het uitdelen van gereedschappen. Die was zeker weten niet in het koude dompelbad geweest, dacht ik nog.

‘Wow!’ klonk het plots naast mij. ‘Dat is niet mis!’

Verbijsterd draaide ik me naar mijn vriendin toe, terwijl de zwaar geschapen man verder wandelde.

‘Ik dacht dat jij niets zag?’

Mijn vriendin trok een oeps gezicht en lachte onschuldig. Zo iets groots kon zij zelfs nog zonder bril zien, zei ze schijnheilig. Nou ja zeg! Ik moest ineens denken aan haar legendarische woorden. En ik maar mijn best doen om zo min mogelijk te kijken. Wat ook al moeilijk was. Want hoe doe je dat? Je kunt moeilijk met de ogen dicht lopen? Dat zou een komisch gezicht zijn. Al blind wandelend het ijsbad in. Je moest wel kijken. Dan alleen maar kijken naar de iets minder mooie mensen. Maar ja. Sta je daar te kijken en als ze je zien loeren, een gezicht trekken van: Ik kijk alleen maar naar lelijke mensen… dat is ook niet erg netjes. Dan moet je, om te compenseren, ook naar de mooie mensen kijken. Zodat je de minder mooie mensen de indruk geeft dat zij ook prachtig zijn en de mooie mensen laat zien dat zij ook we minder prachtig zijn. Snap je hem nog?

Afijn, mijn systeem werkte redelijk. Ware het niet dat ik automatisch alleen maar naar vrouwen keek. Ja, dat vond ik voor mijn vriendin niet leuk. Plus dat het wel eens zou kunnen opvallen bij de vrouwen waar ik naar staarde. Mede omdat er al kijkend, een automatische lach op mijn gezicht verscheen. Ik voelde me dan ook wel een beetje als een kind in de ballenbak. Om dus te voorkomen dat ik teveel lachte, keek ik af en toe ook naar een man. Dan vertrok mijn gezicht vanzelf en zo kwam ik toch als een redelijke sauna bezoeker over. Dat dacht ik. Ik denk teveel.

We kwamen aan bij een soort van stoomcabine. Een aantal stoelen in een mist van warmte. We wandelden naar binnen en zagen in eerste instantie niet zoveel. Aan de silhouetten te zien was het aardig vol. Ik begon hem al te knijpen. Bil aan bil was niet echt mijn ding. We vonden twee stoeltjes naast elkaar en gingen zitten. Mijn ogen begonnen langzaam te wennen aan de mist en begon gezichten en lichamen te ontwaren. Het waren allemaal vrouwen! Als enige man zat ik tussen de dames. Een tijger in zijn koninkrijk! Enkele kletsende dames zagen mij, de enige man. Niet wetend dat mijn vriendin naast me zat, giebelde er eentje hallo naar mij. Ik groette beleefd terug en het gegiechel weerkaatste in de stoomcabine. Mijn vriendin keek bedenkelijk. Goh wat is zo’n stoomding toch goed voor je zelfvertrouwen, dacht ik met een grote grijns op mijn gezicht.

De deur zwiepte open. Een vrouw van voor de zwaartekracht wandelde naar binnen. Ze keek rond en zag dat het enige vrije stoeltje naast de enige man was.

‘Mag ik naast je zitten?’ glimlachte ze frontaal naakt voor mijn neus.

‘Natuurlijk mag dat!’ riep ik iets te enthousiast terug.

‘Kom we gaan er uit!’ klonk het bozig vanaf mijn andere zijde.

Door de mistflarden heen, zag ik een behoorlijk jaloers gezicht. Dit was mijn kans om iets te bewijzen!

‘Maar we zitten nog maar net?’ zei ik quasi nonchalant en ik glimlachte nog een keer naar de andere vrouw die nu naast mij zat.

‘We gaan nu!’ Mijn vriendin beende de cabine uit. Ik wachtte drie tellen, groette de dames en volgde haar. Zo wist ik zeker dat ze nog het gegiechel even zou horen als ik de stoomcabine uitkwam.

Ik liep enkele minuten zwijgzaam naast haar. Wanneer zou ik het bommetje laten vallen zonder dat ze explodeerde? Na enkele lange momenten, besloot ik de stilte te doorbreken.

‘Jaloers?’

‘Natuurlijk niet! Ik?’

Haar reactie zei me meer dan genoeg en ik grijnsde tevreden. Gelukkig zaten er onder haar stoere praatjes ook onzekerheden. We liepen verder. Ik kon het niet laten. Het brandde op mijn lippen. Voordat ik het wist kwam het er al schijnheilig uit.

‘Ach schat, maak je maar geen zorgen hoor. Met al die mist zag ik niet zoveel.’ Je kon nog net geen aureooltje bij me zien.

Een por van haar elleboog was haar repliek. Gevolgd door een glimlach.

‘Ik geloof dat mijnheer met de billen bloot aardig over zijn blote mensen complex heen is?’

Ik knikte lachend ja. Haar jaloezie had me erdoor geholpen. Zij geeft om mij en daar kan geen goddelijk lichaam tegen op. Zelfs geen mooie blote billen.