Volg de kniekousen

Mijn allereerste hardloop wedstrijd, zoals zoveel eerste dingen: zal ik nooit vergeten. Het was een veldloop van negen kilometer. Toendertijd stond dat voor mij gelijk aan een halve marathon. Nooit eerder had ik verder gelopen dan vijf kilometer. De reden voor deze bijna verdubbeling? Heel simpel. We gingen met een groepje samen naar de veldloop en allen deden ze negen of twaalf kilometer. De zes kilometer, die ik aanvankelijk wilde, was zeer vroeg op het programma. Dit zou betekenen dat we alleen voor mij heel vroeg op pad moesten. Het deel: “alleen voor mij”, werd nog eens extra benadrukt. Voeg daarbij toe een flink aantal dwingende blikken en Michiel durfde niet meer nee te zeggen. Eigenlijk was het ook wel een mooi moment op eindelijk eens over de drempel te gaan en meer kilometers te gaan lopen.

‘Hoeveel keer heb jij de negen gelopen als training?’ vroeg iemand mij onderweg in de bus.

‘Nul,’ zei ik zeer serieus.

‘Nul? Meer kilometers gelopen?’

‘Nee. Alleen maar vijf en korter.’ Bewust hield ik mijn gezicht in plooi. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was.

De beste man staarde verbaasd mij aan. Ik voelde hoe hij mij aftastte of ik nu een grapje maakte of niet, maar mijn gezicht bleef op mijn zakelijkste manier staan. Misschien kwam ik straks kruipend over de finish aan, had ik in elk geval mijn lolletje al gehad.

De man schudde een keer zijn hoofd.

‘Doe dan maar kalm aan.’

Dat was ik ook van plan, maar tegelijkertijd kende ik mezelf. Als het op sport aankomt, ben ik bloedfanatiek en ga tot het uiterste. Ik wist dat ik heel goed naar mijn lichaam moest luisteren. Negen kilometer lijkt misschien weinig, maar je bent zo als amateur vijvenveertig minuten tot een uur onderweg. Dan moet je niet na vijf kilometer al totaal gesloopt zijn.

Nu moet ik nog een kleine bekentenis doen. Ten tijde van mijn eerste veldloop wedstrijd, was ik nog vrijgezel. Ik was niet echt zoekend of wat dan ook, maar had uiteraard wel oog voor het andere geslacht. Voordeel van sommige sporten is dat je precies weet wat voor vlees je in de kuip hebt en hardlopen is daar zeker weten een uitstekend voorbeeld van. De term: “Happy Single” heb ik nooit begrepen, maar toen ik tussen een groepje vrouwelijke hardlopers stond, begon ik het ineens te snappen.

Genoeg over hormonen. Voorlopig. De wedstrijd. Samen met mijn hardloopcollega’s stapte ik de bus uit en probeerde zo ervaren als mogelijk over te komen. Jammer genoeg lukte dat niet helemaal in mijn Action-hardloopbroek waarbij de rek al behoorlijk uit het elastiek was en Aldi hardloopschoenen. Tja… Happy maar ook arme Single. We togen naar de sportvelden waar de kleedkamers waren om ons voor te bereiden. Nog even en dan moest ik er aan geloven.

De negen kilometer was goed vertegenwoordigd. Een flinke groep lopers stond als legbatterijkippen klaar in het met linten afgezette veld. De een zenuwachtig springend, de andere stoïcijns voor zich uitkijkend en ik domme grapjes maken. Ik maak altijd domme grapjes als ik gespannen ben. Mijn vrienden denken wel eens dat ik de hele dag gespannen ben, maar die hebben gewoon geen gevoel voor goede grappen.

Het startschot klonk, de groep kwam in beweging. Daar gingen we. Mijn allereerste negen. Ik liep maar met de meute mee. Geen idee hoe ik een constant tempo moest lopen of hoe je met de handrem op moest rennen. Ik deed maar wat. Naarmate de eerste kilometers voorbij gingen, was de grote kluit lopers verworden in een lange sliert van verschillende groepjes. Ik liep ergens in een van de groepjes achterin, maar niet bij de allerlaatste! Ik kwam langs een klok met daarop de vijf kilometer tijd. Het was nog niet eens zo slecht! Een hardloop collega, die later op de twaalf in actie zou komen, zag mij. Hij applaudisseerde en moedigde mij aan. Ik ving ook wat op in het voorbij gaan:

‘Hij heeft nog nooit zo ver gelopen, dit houdt hij niet vol.’

Dit was koren op de molen. Zeg nooit tegen mij dat ik iets niet volhoud! Ergens diep in mij wist ik een versnelling te vinden. Ik zou hem laten zien wat ik wel of niet kon! Als een jonge hert liep ik alsmaar harder. Ik laveerde van groep naar groep. In mijn verbeelding zag ik mijn naam steeds hoger op de ranglijst staan. Het triomfantelijke gevoel begon te haperen naar ongeveer een kilometer. Daarna raakte de benzine op. De benen liepen vol en werden zwaarder. Hardlopers die ik even daarvoor nog had ingehaald, liepen mij net zo vrolijk weer voorbij. Weg jonge hert. Ik voelde me op eens meer een oude verroeste bok. Nog maar drie kilometer ze gaan, maar hoe kwam ik die in godsnaam door?

Mijn mond was vol open, mijn ogen staarden in het niets. Mijn hele lichaam voelde gevoelloos zwaar aan. Een stemmetje in mijn hoofd probeerde mij over te halen om te wandelen.

In nog geen duizend jaar!

Geen optie. Het zou alles of niks worden. Opeens vingen mijn vermoeide ogen iets op. Niet zo heel ver voor mij doemde er wat op. Iets roze met zwarts en daaronder iets hoog wits. Een ander onbewust systeem werd aangezwengeld. Mijn ogen werden ineens weer scherp en zagen voor mij een hardloopster met hoge kniekousen en hotpants. Deze combinatie was als een emmer ijswater. Plots werd mijn hoofd weer helder. Ergens in mij werd er een extra energiebron aangeboord. Mijn benen kregen weer de geest en mijn onderbewuste ik, wilde plots niet meer wandelen.

Volg die vrouw!

Ik spoorde mijzelf aan en zette de achtervolging in. Volg de kniekousen! Ergens was ik verbaasd over mijn eigen. Zo totaal lichamelijk vermoeid en tegelijkertijd een onder hormonen bedolven onderbewuste ik. De vrouw in de kniekousen kwam naderbij. Ze stelde me niet teleur. Van dichtbij was het goed te zien dat alles als gegoten zat. Strak in het pak zouden we zeggen.

Mensen aan de zijkant begonnen mij aan te moedigden. Niet wetend wat mijn plotselinge drijfveer was. Zij zagen een vent die op goedkope schoenen opeens enorm versnelde. Voor dat ik er erg in had, waren de drie kilometer bijna voorbij. Mijn motivatie in hotpants liep een metertje voor mijn grote glimlach op lange benen. Toch kon ik het niet laten. Met een laatste krachtsinspanning, heb ik haar op de laatste tientallen meters ingehaald. Voor mijn gevoel liep ik haar voorbij als een stoere atleet. Ik vrees dat het in werkelijkheid het er uit zag als een opa die zijn looprek zocht. Met veel bravoure gefinisht in een tijd van achtenveertig minuten en in een tijd van drie seconden stortte ik in.

Ik lag languit in het gras. Mijn borstkast ging als een bezetene op en neer en mijn adem klonk als een raspende grasmaaier. Mijn collega van langs de kant, kwam op me af en feliciteerde mij. Ik kon nog net mijn arm omhoog krijgen. Hij moest toegeven dat hij dit niet verwacht had voor een eerste keer. Ik ook niet, bekende ik eerlijk. Ik kwam iets overeind en nog eenmaal zag ik haar. De knappe vrouw met de witte kniekousen. Ik glimlachte en inwendig bedankte ik haar. Hardlopen. Wat is het toch een sexy sport!

Bron Afbeelding: RunningLau