De Klup

 ‘We hebben een probleem en we hopen dat jij ons kan helpen.’

Dat waren de woorden van een vriend van me die als tekst op mijn mobiel plopte. Oké, dacht ik. Wie is: we? En waar kan ik mee helpen? Ik ben een slechte behanger, vloerbedekking leggen kan ik niet, schilderen is een uitdaging. Kortom alles waar ik lichamelijk hoog voor verzekerd ben, kan ik niet zo goed. Of ik een toneelstuk af wilde schrijven. Ja, schrijven lukt me wel redelijk. Om toch maar bescheiden te blijven. Maar een toneelstuk afschrijven? Ik wist het niet. Ik had al drukte zat met mijn fantasy boek, de klucht die ik samen met een goede vriendin schreef, recenseren en niet te vergeten mijn korte verhalen. Ik vroeg hem wat hij precies bedoelde en wat het inhield. Het was voor De Klup. Ja? Voetbalclub? Korfbalclub? Toneelclub? Nee. De KluP. Met een “P”. Mooi, maar wat moest ik me daar bij voorstellen?

De Klup bleek een vrijetijdsinstituut te zijn voor gehandicapte jongeren en ouderen hoofdzakelijk gerund door vrijwilligers. Naast disco-avonden, linedansen, knutselen en andere zaken die mensen van de straat afhouden, hebben ze ook een toneelgroepje. En zij zaten met een kwart toneelstuk dat niet meer afkwam omdat de schrijver zijn pennetje erbij had neergelegd. Waren het dan zulke vandalen? Had ik mijn maat gevraagd?  Nee, aan hen lag het niet. De beste man had er gewoon de puf niet meer voor. Waarom je dan maar een kwart toneelstuk schrijft, blijft voor mij een raadsel.

Afijn, het was natuurlijk wel een mooie uitdaging. Enerzijds voelde ik me wel gevleid dat ze bij mij uitkwamen. Anderzijds bleef ik nog wel op mijn hoede. Om er nog maar van te zwijgen of ik het sowieso wel kon inplannen bij al mijn hobby-drukte. Maar goed, het kon geen kwaad om een keer een kijkje te nemen. Toch? Dat vond die van vriend van mij ook, want hij wist niet hoe snel hij moest reageren om een afspraak met mij te maken. Verdacht. Ook wel weer gezellig want ik had hem en zijn vrouw al een tijdje niet gezien. Dus onder het mom van: wat kan mij het schelen ik kom gewoon eens kijken, maakte ik een afspraak met de De Klup in Almelo.

Woensdag, het was zover. Ik volgde met mijn auto mijn kameraad op weg naar het gebouw waar de toneel activiteiten plaats zouden vinden. Uiteraard was ik voorbereid dat er veel mensen met een verstandelijke beperking rond zouden lopen. Niks vreemds voor mij gezien mijn persoonlijke ervaringen, maar toch ook goed om er rekening mee te houden. Ooit heb ik de blunder gemaakt bij een andere instelling door aan te nemen dat een bepaalde vrouw vaste gast was bij de opvang. Zo behandelde ik haar ook. Bleek ze een begeleidster te zijn. Oeps. Vanaf toen ben ik gestopt met kinderlijke benaderingen. In de verte zag ik links van de straat een groot gebouw opdoemen. Het was er een drukte van belang. Taxibusjes reden af en aan en ik wist toen dat het er goed druk zou zijn. Lichte zenuwen kropen toch langzaam in mijn buik. Daar reed ik dan. Net buiten het centrum van Almelo. Straks zou ik te midden van onbekenden een vreemd gebouw binnenwandelen.

We zaten aan een kopje koffie ergens aan een tafeltje wat er wat verlaten bijstond in de grote centrale hal. Ik vond het wel even best zo. Hoewel mijn maat me wel aan alles en iedereen wilde voorstellen, wilde ik toch eerst vooral de kat uit de boom kijken. Een diversiteit aan mensen liepen onze tafel voorbij. Een keur aan beperkingen die ik allemaal niet eens bij naam weet. Wat me meteen opviel was de saamhorigheid. Vrijwilligers, verstandelijk en lichamelijk gehandicapten, hoe ernstig sommigen het ook hadden, hoe verschillend ze ook waren, op een of andere manier klonterde alles samen tot een geheel. Zelfs mensen die zichzelf afbakenden als een eilandje, werden omringt door andere eilandjes en waren zodoende toch net wat minder dissident dan ze thuis zouden zijn. Opeens viel de groep in kleine delen uit elkaar. Alsof er een onhoorbare bel geklonken had, gingen kleine plukjes mensen naar diverse ruimtes. Het moment was aangekomen, ik zou de toneelgroep ontmoeten.

Oké, Michiel. Hoe graag ze ook het stuk af willen hebben. Blijf terughoudend. Hap niet meteen toe!

Deze woorden sprak ik tot mezelf op het moment dat ik de kleine ruimte in stapte. Een luid gejuich kwam mij tegemoet. Voor mij zag ik een tiental enthousiaste jonge en oude lui zitten die mij vol verwachting aankeken. Een van de vier vrijwilligsters aanwezig, nam het woord. Ze stelde mij voor en de groep werd zo mogelijk nog enthousiaster.

Blijf afwachtend Michiel!

De onvermijdelijke vraag kwam al snel. Of ik het ging doen? Ik bestudeerde de groep voor mij. Waar ik ook keek zag ik ogen vol hoop. Lieve gezichten vol positieve energie. Mensen waar geen enkel kwaad in stak. Een kamer vol verwachting. Je kon de spanning voelen. Alsof ik bekend zou maken wie de winnaar van een miljoen zou worden.

Blijf afwachtend…

‘Ik doe het!’

De snelheid waarbij mijn onbewuste ik de woorden eruit floepte verraste mijn bewuste. Een luid gejuich klonk voor de tweede maal. Alsof ik de koning zelf was werd ik van alle kanten bedankt en bewierookt. Mijn hart smolt. Hoe kun je hier nu nee tegen zeggen? Er kroop een gevoel in mijn lichaam. Een gevoel wat langzaam maar zeker mijn hele lijf bezat. Het omschrijft zich nog het beste als: gelukkig zijn.

Zo onopvallend als ik binnen kon komen, kon ik niet meer weg. Met veel bombarie en schoudergeklop kreeg ik een uitgeleide. Die mensen weten wel hoe je iemand moreel kunt omkopen en er mee weg kunt komen. Met een goed gevoel stapte ik in de auto en reed met een grote glimlach huiswaarts. Ik straalde zoveel dat de koplampen niet aan hoefden.

Enkele weken later had ik het toneelstuk voltooid voor De Klup. Een stuk wat zich afspeelde in een ziekenhuis met als titel: “Verjaardag op krukken.” Ik had me netjes gehouden aan een lijstje dat ik had meegekregen van de vrijwilligsters. Hierop stond per speler wat hij of zij wel kon of niet kon. Sommigen hadden wat moeite met tekst onthouden en anderen met wanneer ze op of af moesten. Belangrijk dus, dat ieder haar rol zo had, dat het behapbaar bleef. Ik had de groep beloofd dat ik af en toe voorbij zou komen om te kijken hoe het ging met oefenen. De eerste keer zal ik nooit vergeten. De dames en heren hadden voor het eerst het afgeronde stuk gespeeld. Toen ineens een van de speelsters riep:

‘Dit is geen leuk toneelstuk!’

Een seconde lang was ik totaal van mijn stuk gebracht, tot ze meteen er achteraan riep:

‘Dit is een super leuk toneelstuk! Het mooiste ooit!’

Ik zwol van trots. Niet alleen voor mij, maar voor de hele groep en hun vrijwilligers. Opeens weet je waar het allemaal voor doet. Eer en een beetje bekendheid is leuk, maar een hele groep zien stralen en iets zien doen met honderd procent liefde en positiviteit is onbetaalbaar. Ik kan mensen met grote nadruk adviseren dat wanneer ze in een negatieve spiraal zitten, eens een toneelvoorstelling van De Klup of gelijksoortige instanties moeten bekijken. Gegarandeerd een avond vol met warmte, liefde en geluk.

 

 

Bron Afbeelding: www.Deklup.nl