Verborgen schatten

Ik lees graag. Heel graag. Vraag maar aan mensen die me goed kennen. In elke ruimte van mijn huis is wel een boek te vinden met als klappers de woon –en slaapkamer. Als ik mijn boeken en stripalbums stapel dan torent deze ruimschoots boven mijn nachtkastje uit. In mijn woonkamer heb ik twee boekenkasten met, zeg maar, de eerste divisie boeken staan en, heel narcistisch, mijn eigen werkjes pontificaal gedisplayd. Op de logeerkamer heb ik de tweede divisie staan met alle top stripalbums en dan op zolder de derde divisie: de dozen met boeken.

Leesvoer zat. Maar ja, een boekenwurm kan nooit genoeg hebben en daar hebben zie iets heel inventiefs voor uitgevonden: de bibliotheek. Heerlijk! Ik struin er graag rond en houd het er met gemak een uurtje of langer vol. Daarbij ben ik ook trotse houder van een “deluxe-lidmaatschap”. Dat houdt in: onbeperkt boeken en tijdschriften voor een langere leentermijn. Voor mij is dat hetzelfde gevoel als wanneer ze tegen een kind zouden zeggen dat hij elke zaterdag vijf minuten gratis in de Bart Smit speelgoed mag kopen. Of dat zijn moeder tegen zijn vader zou zeggen dat hij elke nacht om twaalf uur Film 1 mag kijken. Dat gevoel dus.

Met grote regelmaat kom ik met een grote stapel boeken, strips en tijdschriften terug in huis. Meestal op een zaterdagmiddag. Dan kan het heerlijke kerstgevoel beginnen. Schoenen uit, koffiezetapparaat aan en neerstrijken op de bank. Vaak heb ik een leesboek en voor de rest van alles en nog wat; boeken over geschiedenis, theater, columns, een Panoramaatje, een Quest, kortom: van alles wat.

Mijn laatste keer bij de bibliotheek had ik het boek: “De verborgen universiteit” van Nathalie Koch meegenomen. Een aanrader trouwens voor mensen die van Fantasy houden of gewoon een goed Nederlandstalig boek willen lezen. Ik was hier inmiddels een paar dagen in onderweg toen er iets gebeurde wat wel eens vaker gebeurde. Er viel een papiertje uit. Waarschijnlijk van een van de vorige lezers. Een stukje vod wat als boekenlegger fungeert.

Ik raapte het papiertje op en het bleek opgevouwen te zijn. Misschien stond er wel iets in! En dat is iets wat me enorm kan fascineren. Het gebeurd wel vaker dat ik boeken uit de bieb meeneem en dat er dan aantekeningen in staan gekliederd en heel soms dat er stukken papier met tekst in zitten. Geweldig!

Voor mij is het een soort Da Vinci-code. Wie heeft dit boek gehad? Is het een hij of zij? Wat zou de leeftijd zijn? Wat zou mijn voorganger van het boek gevonden hebben?

Accolades om alinea’s, streepjes onder woorden. Waarom? Wat wilde de vorige lezer onthouden? Of wilde hij voor de volgende lezer zaken aanwijzen die belangrijk voor het verhaal zijn? Of als je alle onderstreepte woorden achter elkaar zou plaatsen dat er dan een geheime aanwijzing zichtbaar wordt? Dat heb ik een keer geprobeerd en kreeg het volgende:

“Intrigerend goudvis samenwerking visueel kom adhesie.”

Nou dat was wel een heel geheime aanwijzing zoals je leest. Waarschijnlijk iets over een academisch geschoolde goudvis die bij Ad in Hesie op de kast staat. Zoiets. Mijn fantasierijke geest brouwt er wel wat van.

En nu dus het boek van Koch. Eigenlijk was dit extra spannend omdat het boek “De verborgen universiteit” heet. Hoe toepasselijk! Ik opende het papiertje en voor me opende zich een A4 met antwoorden voor een of andere toets voor school met daarbij een tekening. De test was voor Engels. Het boek speelt zich af in Engeland.

Meteen ging mijn fantasie er met mijn werkelijkheid vandoor! Zou dit een toets zijn van de verborgen universiteit? Zou deze test door Alexa, het hoofdpersonage van het boek, gemaakt zijn? Is ze geslaagd? Of heb ik een ingewikkelde toverformule zitten lezen?

Al dat soort dingen spoken er door mijn hoofd op dat moment. Als bonus zat er ook nog een mooie tekening bij. Het verzonnen verhaal uit het boek krijgt opeens een nieuw verhaal erbij. Dankzij dat papiertje wordt de gelaagdheid nog dieper. Daarom alleen al pleit ik voor behoud van boeken in plaats van e-readers of -pad’s. Leuk die technische zaken, maar zet er maar eens een doedeltje op. Of een ezelsoortje. Dat doe je één keer in je e-boek. Een oortje. Dan is het stuk.

Ik hebt het stuk papier weer zorgvuldig opgevouwen en terug in het boek gestoken. Kijken welke volgende Indiana Jones het papiertje ontdekt en zijn of haar fantasie er op los laat. Het geeft ook wel iets spannends. Wat als de volgende lezer een persoon is die er niets mee heeft? En de mooie tekening weggooit? Ik moet er niet aan denken! Aan de andere kant. Een persoon die dat zou doen, zou nooit een fantasy boek lezen.

Het boek staat weer terug in de bieb. Misschien ben jij wel de volgende die het leest. Mocht het ooit tot een onwaarschijnlijke toeval komen dat jij, lezer van dit verhaal én van “De verborgen universiteit” uit bibliotheek Oldenzaal, laat het me dan weten. Dan hebben we een soort geheime vennootschap van de “Verborgen schatten” in bieb-boeken. in bieb-boeken.

Nu ik er zo over nadenk, vertelt het boek me nog wat meer. De bibliotheek, dat is de universiteit van boeken. Daarin verscholen zit de verborgen universiteit. De papiertjes in de boeken. Alleen te vinden door de universiteit te betreden en onbewust op zoek te gaan naar de verborgen schatten.