De Primark

‘Zullen naar Enschede gaan?’

Dat was zomaar een vraag die er zaterdagochtend uit plopte. Lekker gezellig naar Enschede. De stad waar ik gestudeerd heb. Met het gezellige café-pleintje, leuke markt en waar nog restanten van een heuse Slegte te vinden zijn bovenin een boekenwinkel. Ik had er meteen al zin in. Lekkere hapjes halen van de markt, wat zinloos geld uitgeven aan hebbedingetjes en vooral gezelligheid snuiven.

Daar gingen we. Met het Corsaatje naar Enschede, de grote stad van het oosten. Alles ging goed tot aan Enschede. Dit had ik ook niet anders verwacht want ik kan de route wel dromen. Daarna moesten we alleen nog even kijken hoe we bij de parkeergarage onder het marktplein moesten komen. Ook dit mocht geen probleem zijn, want het stond keurig aangegeven. Dachten we.

Het eerste bord doemde voor ons op:

‘Van Heekplein Oost, 166 plaatsen vrij.’

Ja! Die moeten we hebben. Vol goede moed sloegen we rechts af. Toen viel me al iets op. Het was druk op de weg. Nu is het wel vaker druk op zaterdag, maar nu was het wel héél druk. Ik vroeg me af of er wat te doen was in de stad. Ja tuurlijk! Ontgroening van studenten. De Hoge School en de UT Twente hebben natuurlijk de hele stad bezet. Maar een student in een auto? Ja, een aftandse goedkope hooguit. Ik zie een student eerder op een gestolen fiets. Of kruipend van kroeg naar kroeg. Dus het moest iets anders zijn.

Enschede. Ik kreeg toch even een hekel aan hun parkeerroute-plan. Nadat we rechtsaf waren gegaan, kwam er geen vervolg bord meer. Eerst dacht ik dat het aan mij lag, maar toen ik verschillende verdwaasde gezichten om me heen in de auto’s zag, wist ik dat dit niet zo was.

Het werd drukker en drukker en stilletjes aan kreeg ik door waarom. De wegen bij de binnenstad lagen in verbouwing. Alles werd geleid naar een soort van fuik wat meteen ook de enige ingang naar de parkeergarage was. Nu is geleid wel een groot woord, want mocht je als chauffeur dit uitgepuzzeld hebben, dan heb je wel een diploma verdiend bij de Hoge School. Mijn geduld werd aardig op de proef gesteld. Als ergernis water zou zijn, zou je met die van mij eieren kunnen koken.

Eureka! We hebben de garage gehaald! Snel drukte ik op de knop voor het kaartje en de hefboom naar parkeerparadijs opende zich voor ons. Goddorie wat teringdruk! Sorry voor mijn taal, maar taal is als een bloem; soms sieren bladeren de mooie zinnen en soms ruk je ze er uit tot de knop aan toe. Bij deze.

Het was alsof de koningin ergens in Enschede rondliep. Zoveel auto’s reden er in de parkeergarage. Als een stel dooie zombies reden we netjes de pijlen volgend de banen af, op zoek naar een plekje. Ik zat op niveau twee. Geen plek te vinden van de honderdzesenzestig die vrij moesten zijn. Waar de fuck zijn die? Ergens moest er ook een niveau één zijn in de parkeergarage, maar waar we met ons allen ook reden, niet te vinden. Tot dat een paar auto’s voor mij een chauffeur een heel klein bordje met een klein pijltje en met tekst: ‘Niveau 1’, vond. Hup, wij met z’n allen als een stel mieren in de file de schuine helling op, op naar de volgende verdieping. Jippie!

Na een half uur als een dwaze schuimbekkende gek de wit gekalkte pijlen op de weg gevolgd te hebben, eindelijk plek gevonden. Tip: Negeer de wegmarkering en rijdt anarchistisch de andere kant op. Succes verzekerd.

Eindelijk uit de Corsa, die steeds meer op een magnetron begon te lijken naarmate de stress steeg. Even lucht happen en op met de trap naar boven. Wij naar boven en daar was een deur met daarop het voor mij inmiddels griezelige woord: Primark. Het was de poort naar hel.

Even voor de mensen die niet weten wat deze winkel inhoudt:

Primark is een winkel waar goedkope kleding wordt verkocht, maar waarbij het lijkt alsof het duur is. Voor de mannen onder ons: een Action alleen bestemd voor vrouwen en koopjesjagers.

Kennelijk is deze winkel een hype. Dat wist ik niet. Maar dat zou snel veranderen toen ik de poorten van de hel opende. Mijn mond viel open. Honderden mensen liepen slaafs als kudde koeien met grote Primark-tassen door de winkel. Graaiend en pakkend wat ze maar meenemen konden. Alsof de oorlog elk moment kon uitbreken. Security stond bij de deuren om het vee aldaar met enig beleid naar binnen en buiten te laten. Dit was nog erger dan de parkeergarage. Dit was een menselijke legbatterijkippen-boerderij. Bil aan bil waren mensen met kleding in de weer. Ik dacht maar een ding:

Vlucht, nu het nog kan!

En dat was het probleem. De deur naar onze bevrijding was aan de andere kant van de winkel. Of ik nu wilde of niet, ik moest de oorlogszone in. Ik schudde mijn nek en schouders los en daar ging ik. Het moeras der mensen in. Ogen gericht op de uitgang. Daar moest ik heen. Ik wurmde me langs allerlei soorten mensen. Ik kreeg visioenen van de serie: ‘The walking death.’ Ik was de enige nog levende tussen deze Primark-tas dragende zombies. Nog tien meter en ik had het gehaald. Een bekende liep richting mij.

‘Michiel! Jij hier?’ lachte ze me toe.

‘Geen tijd om te praten. Niet nu. Ik moet weg hier. Weg uit deze hel!’

Ze begon te lachen. Zij moest even met haar dochter wat halen. Ik waarschuwde haar.

‘Doe het niet! Geef tien euro meer uit. Er is geen weg terug uit deze horror!’

Ze begon nog harder te lachen.

‘Ik moet wel! Mijn dochter wil.’

Nou ja, ik had haar tenminste gewaarschuwd. Later hoorde ik, dat ze kort na mij ook gevlucht zijn naar veilig gebied. Zelfs voor een shoppende vrouw was het te erg.

De uitgang! Ik was er! Ik rende er naar toe. Een grote hand met daar aan vast, een nog grotere man, hield mij halt. Ik werd vriendelijk verzocht een deur verder te gaan in verband met mijn eigen veiligheid. De deur waar ik voorstond kwam de kopende meute naar binnen. Ik dankte de blauwhelm en sprintte naar de juiste uitgang.

Buiten! Ik knielde neer en kuste de grond. Voor mij was de markt, maar voor mij was het even het vluchtelingenkamp voor gevluchte Primark-slachtoffers. Ik nam twee teugen frisse adem en wandelde het eerste de beste bistrootje binnen. Koffie!

Primark. Nooit meer!